به گزارش ورزش سه، بازی استقلال مقابل چادرملو برای ریکاردو ساپینتو چیزی شبیه به یک سلول انفرادی بود که همه چیز را میدید اما کاری از دستش برنمیآمد و در فضایی کوچک در کنار همراهانش واکنشهای عجیبی انجام میداد. سرمربی پرتغالی استقلال در طول نود دقیقه، تمام مراحل خشم، امید و نابودی را تجربه کرد؛ از لحظات بحرانی که تیمش در آستانه فروپاشی بود تا ثانیههایی که امید مثل جرقهای کوتاه در چشمان بازیکنانش زنده شد. او در این بازی به چشم دید که چگونه یک تیم میتواند در عرض چند دقیقه از مرگ به زندگی برگردد و دوباره روی مرز تعادل بایستد. تساوی مقابل چادرملو شاید در جدول امتیاز با توجه عملکرد آنها نتیجه بدی نباشد اما با توجه به شرایط استقلال، نقطهای تعیینکننده بود؛ جایی که ساپینتو با وجود همه فشارها، دوباره حمایت بازیکنان، مدیران و حتی هواداران را به دست آورد و فرصتی یافت تا پروژه ناتمام خود را ادامه دهد!
لیگ امسال حال و هوای متفاوتی دارد و هیچ تیمی فاصلهای امن ایجاد نکرده و همین معادله به ساپینتو اجازه میدهد دوباره در مدار قهرمانی قرار بگیرد. شاید اگر جدول منظمتر و فاصلهها بیشتر بود، او حالا باید زیر تیغ نقدها میرفت، اما بهنوعی انگار جهان فوتبال برایش دست به تنظیم دوباره زده؛ دو پیروزی میتواند همه چیز را عوض کند، از جایگاه تیم در جدول گرفته تا نگاهها به نیمکت آبیها و قرار گرفتن دوباره در کورس قهرمانی!
فیفادی مهرماه هم درست در همین زمان حساس از راه رسیده، مثل فرصتی که در میانه راه میتواند تاکتیک و مسائل روحی روانی را از نو تنظیم کند. این بار استقلال ملیپوشانی به تعداد اردوی قبل دارد که نیمی از بازیکنانش را ببرد، نه بازی آسیایی مقابل رقیب قدرتمندی مانند الوصل در فاصله کوتاه پیشروست که تمرکز را برهم بزند. استقلال در تهران مانده و ساپینتو میتواند با تمرکز کامل روی جزئیات کار کند. حالا دیگر نه خستگی سفرها بهانه است، نه ناهماهنگی بازیکنان. بعد از گذشت حدود یکسوم فصل، هر بازیکنی که هنوز به فرم مسابقه نرسیده، باید در آیینه تواناییهای خودش دقیقتر نگاه کند و احتمالا پتانسیل فردی او در حد تیمی مانند استقلال نیست! سهرابیان، غلامی و آقاسی که تجربه ملی دارند، باید نقش ستونهای دفاعی را بازی کنند و کنار ملیپوش ازبک، آن شکاف همیشگی خط دفاعی را پر کنند اما هرکدام از آنها تحت تاثیر مسائل روحی روانی بازدهی را از دست دادند و کار کادرفنی هیزم ریختن به خشم هواداران بود. هواداران استقلال از تیمی در این سطح، دیگر انتظار توجیه ندارد، بلکه انتظار پاسخ و عملکردی مناسب در زمین دارند.
برنامه استقلال بعد از فیفادی پر از چالشهای جدی است؛ از مصاف با الوحدات در لیگ قهرمانان آسیا تا بازیهای فشرده برابر مس رفسنجان، فجرسپاسی و آلومینیوم اراک در لیگ برتر. حریفانی جوان و پرتلاش که با دوندگی و فشار بالا میتوانند استقلال را در تنگنا بگذارند. نتایج این مسابقات میتواند مسیر نیمفصل را برای ساپینتو روشن کند؛ یا نقطه بازگشت او به اوج باشد، یا آغازی بر فشارهای دوباره. او خوب میداند که تکرار تجربه تلخ چادرملو دیگر قابل جبران نیست و باید کاری کند تا تیمش پیش از هر چیز، از نظر ذهنی زنده شود.
در کنار همه ضعفهای فنی، استقلال از نظر روحی هم به شدت آسیب دیده است.ساپینتو که با روحیه جنگنده معروفش شناخته میشد، حالا به نوعی درگیر تردید و بیانگیزگی در تیمش شده. همان نقطه قوت که ساپینتو همیشه به آن میبالید، در بازگشت اخیرش به نقطه ضعف تبدیل شد. اما فوتبال همین است، چرخهای از هیجان و آرامش، شاید ساپینتو این بار باید هیجانش را کنترل کند و اجازه دهد بازیکنان در سکون و تمرکز رشد کنند، نه در التهاب و فریاد.
این فیفادی برای استقلال بیش از هر زمان دیگر شبیه به بازتنظیم یک سیستم پیچیده است. فرصتی نادر برای بازسازی روح، بدن و تاکتیک. اگر ساپینتو بتواند از این دوران استفاده کند، شاید استقلال بعد از این وقفه، نه فقط تیمی متفاوت، بلکه پدیدهای تازه در لیگ باشد. اما اگر این فرصت هم از دست برود، ممکن است دوباره در همان اتاق شیشهای VIP بنشیند، جایی که زیر ذرهبین نگاهها، کوچکترین اشتباه هم میتواند واکنشی زنجیرهای رقم بزند. ساپینتو حالا در نقطهای ایستاده که فوتبال، مثل علم، هیچ اشتباهی را دوباره نمیبخشد.