جام جهانی 48 تیمی مزخرف و احمقانه است!

به گزارش ورزش سه، سوال مهمی که این روزها در بحبوحه فیفا دی نوامبر مطرح شده این است: چطور می‌توان فوتبال ملی را نجات داد؟ بحث درباره بحران فوتبال ملی در شرایطی مطرح می‌شود که نروژ با نمایش‌هایی خیره‌کننده از جمله پیروزی تاریخی در سن‌سیرو مقابل ایتالیا و صعود بی‌نقص از مرحله انتخابی با هشت برد و تفاضل ۵:۳۷، برای اولین بار از ۱۹۹۸ دوباره به جام جهانی برگشته است. اما همین استثنا، اگر خوب دقت کنیم حقیقت تلخی را آشکار می‌کند: فوتبال ملی به جز زمانی که در میانه برگزاری تورنمنت‌های بزرگ مثل یورو یا جام جهانی هستیم، به نویز پس‌زمینه فوتبال تبدیل شده است.

نروژ با هالند و اودگارد، با انگیزه‌ای که از انتظاری طولانی می‌آمد، رقابتهای انتخابی جام جهانی را با نهایت جدیت بازی کرد؛ اما چنین رفتار حرفه‌ای از سوی تیمی بزرگ، امروز نادر است. بیشتر قدرت‌های فوتبال در حالت «صرفه‌جویی» بازی می‌کنند. ستاره‌ها پیش از بازی‌های ملی اغلب با مصدومیت‌های ناگهانی روبه‌رو می‌شوند و درست با پایان فیفا دی‌ها، سالم به باشگاه‌ها بازمی‌گردند. این کم‌کاری، مشکلِ اصلی نیست؛ نتیجه‌ی مشکلی بزرگ‌تر است: «تورم فوتبال ملی».

تقویم تیم‌های ملی بیش از حد شلوغ است؛ انتخابی جام جهانی، انتخابی یورو، لیگ ملت‌ها، بازی‌های دوستانه، و در نهایت خود تورنمنت‌های بزرگ. فراوانی تعداد مسابقات، ارزش لحظه‌های واقعاً مهم را می‌بلعد. در کنار این، فوتبال باشگاهی هم با توسعه لیگ قهرمانان و برگزاری جام جهانی باشگاه‌ها سنگین‌تر از همیشه شده است. بازیکنی که از هر دو سو زیر فشار است، ناگزیر کمی عقب می‌نشیند: اولین چیزی که کنار گذاشته می‌شود، بازی‌های ملی خارج از تورنمنت‌های بزرگ است.

نتیجه چه بوده؟ غول‌ها بدون اینکه واقعاً تلاش کنند، صعود می‌کنند. انگلیس، فرانسه، اسپانیا، پرتغال، کرواسی، همه تقریباً بدون اینکه به صورت جدی به چالش کشیده شوند راهی جام جهانی شدند. در آمریکای جنوبی هم حذف شدن تقریباً غیرممکن شده؛ از ۱۰ تیم، تنها سه تیم نتوانستند حتی به پلی‌آف برسند.

بحران دیگر، «تورم تورنمنت‌ها»ست. جام جهانی ۴۸ تیمی انحصار را از بین می‌برد و راه را برای تیم‌هایی باز می‌کند که کیفیتشان برای بازی صحنه جهانی بحث‌برانگیز است. نتیجه؟ مرحله گروهی طولانی‌تر، بازی‌های کم‌کیفیت‌تر، و کاهش جذابیت تورنمنتی که قرار بود اوج فوتبال باشد.

بازیکنان در چنین وضعیتی دعوت تیم ملی را نه افتخار، بلکه بار اضافه می‌بینند. برای هواداران نیز وضعیت همین است؛ مسابقات فراوان و اغلب کم‌کیفیت، خستگی می‌آورد. فوتبال ملی نیاز به کمتر شدن دارد، نه بیشتر شدن.

راه‌حل ساده است: کاهش فشردگی تقویم و افزایش کیفیت. اگر فوتبال ملی می‌خواهد معنا و شأن گذشته را بازیابد، باید دوباره کمیاب شود. جایی که هر مسابقه ارزش داشته باشد و بازیکنان با میل و افتخار به میدان بروند، نه از سر اجبار.