دفاع منسجم و ایجاد موقعیت با طارمی، قدوس و حسین‌زاده
از بوندس‌لیگا: ایران چگونه می‌تواند شگفتی‌ساز جام جهانی شود
به گزارش "ورزش سه"، سیروس متکلمی مربی ایرانی مقیم آلمان، که در باشگاه مشهور کارلسروهه بعنوان دستیار به کار مشغول است و سال‌ها در فوتبال پایه و حرفه‌ای اروپا فعالیت داشته و سابقه حضور در ساختارهای باشگاهی آلمان را در کارنامه دارد، پس از تماشای دو بازی تیم ملی ایران برابر کیپ‌وِرد و ازبکستان، نکات مهمی را مورد بررسی قرار داده است؛ نکاتی که توجه به آن‌ها می‌تواند به بهبود ساختار تیم ملی در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶ کمک کند.
او معتقد است که تیم ملی با وجود کاستی‌ها نشان داده پایه‌های درستی را برای شکل‌گیری یک سیستم دفاعی مدرن بنا گذاشته و می‌تواند با اصلاحات جزئی در بخش حمله، به تیمی با چهره‌ای جذاب‌تر و کارآمدتر بدل شود.
ترجمه متن آنالیز سیروس متکلمی را بخوانید. او به نکات مهم و جالبی اشاره کرده است:
نگاهی دقیق به فاز دفاعی تیم ملی فوتبال ایران نشان می‌دهد که با وجود این‌که تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶ در آمریکا هنوز نکات زیادی باید اصلاح شود، تیم ملی در هر دو بازی برابر کیپ‌وِرد و ازبکستان موفق شد دروازه خود را بسته نگه دارد. شاگردان امیر قلعه‌نویی در دیدار مقابل ازبکستان (اگر بازی را صرفاً از منظر عملکرد بدون توپ و جدای از احساسی که پس از شکست در ضربات پنالتی ایجاد شد) بررسی کنیم، ساختار دفاعی بهتری نسبت به گذشته ارائه دادند.
ایران در سیستم ۴-۴-۲ به ویژه در ۳۰ دقیقه نخست نیمه اول بسیار منسجم و با فاصله خطوط کم بازی کرد. در فاز پرس میانی، دو هافبک دفاعی به‌صورت فعال و رو به جلو دفاع کردند و طارمی و علیپور به‌عنوان دو مهاجم، مسیرهای بازی‌سازی ازبکستان را به سمت کناره‌ها هدایت می‌کردند؛ جایی که حسین‌زاده هنگام حمله‌سازی حریف از سمت چپ خود، واکنش‌های خوبی روی توپ داشت.
ایران توانست از همین نواحی چند مرتبه توپ‌ربایی کند و وارد فاز انتقالی شود. هرچند این ضدحملات به گل منجر نشد، اما این همان مسیر درست است: دفاعی فشرده و سازمان‌یافته، جنگندگی در دوئل‌ها و انتقال سریع به سمت دروازه حریف. ایران در برخی دقایق بازی نیز موفق شد همین کار را نزدیک‌تر به محوطه ازبکستان انجام دهد تا مسیر رسیدن مهاجمان به دروازه کوتاه‌تر شود.
در میانه میدان، سامان قدوس با هوش بازی خود توانست با دوندگی‌های مؤثر، فضاها و مسیرهای پاس حریف را ببندد. در سمت راست دفاع نیز تیم ملی انعطاف‌پذیری خوبی نشان داد. صالح حردانی وظیفه مشخص و کاملاً فردی در مهار اورونوف داشت؛ ایده‌ای که بر اساس آن یک مدافع قدرتمند در دوئل‌ها مقابل ستاره ازبک‌ها قرار گرفت تا او را از جریان بازی خارج کند ـ که این هدف در بسیاری از لحظات مسابقه محقق شد.
نتیجه مستقیم این وظیفه تاکتیکی آن بود که هاشم‌نژاد به‌عنوان هافبک راست مجبور بود بسیار عقب‌تر بازی کند و در هنگام شروع حمله ازبکستان، ساختاری شبیه خط پنج‌نفره را تشکیل دهد. مدافع میانی ازبکستان که با توپ پیشروی می‌کرد، معمولاً در میانه میدان توسط قدوس متوقف می‌شد. این آرایش باعث شد ایران در خط آخر دفاعی اغلب با یک بازیکن بیشتر از حریف در برتری عددی باشد.
در ضربات کرنر حریف نیز ایران ساختار متفاوت و موثرتری به‌کار برد؛ دو بازیکن آزاد یعنی قربانی و طارمی وظیفه پوشش منطقه‌ای را داشتند و سایر بازیکنان به‌صورت فردی نفرات ازبکستان را مهار می‌کردند. این تغییر منجر به بهبود محسوس در دفاع محوطه جریمه شد.
تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶ در تابستان، مسیر پیشرفت ایران باید به شکلی باشد که از دل یک دفاع فشرده و پایدار، بتواند با استفاده از مهره‌های تاثیرگذار خود مانند قدوس، حسین‌زاده و کاپیتان طارمی تهدید گل ایجاد کند. این ساختار برای موفقیت در سطح جهانی ضروری است.
