خبر خوب بارسا مقابل آلاوس: کاپیتان واقعی برگشت!
به گزارش "ورزش سه"، بارسلونا چقدر جای خالی رافینیا را حس کرده است. برخی فوتبالیست‌ها هستند که فقط بازی نمی‌کنند، بلکه شخصیت و روحیه‌شان را به زمین منتقل و تیم را شبیه خود می‌کنند. این موضوع درباره پدری صدق می‌کند، درباره لامین یامال هم همین‌طور؛ همان‌طور که قبلاً درباره اینیستا یا پویول صدق می‌کرد. این‌ها فوتبالیست‌های بزرگ‌اند، بازیکنانی که گذرا و بی‌تأثیر نمی‌آیند و نمی‌روند؛ قهرمانی فقط با داشتن بیشترین تعداد از این مدل بازیکنان ممکن است و باقی بازیکنان نقشی کلیدی ندارند.
رافینیا بدون شک یکی از اولین نمونه‌های چنین بازیکنانی است. او حتی در همان دقایق کوتاهی که مقابل چلسی بازی کرد، با پرس‌های فردی و شخصیت رقابتی و تسلیم‌ناپذیر خود کیفیتش را نشان داد و حتی هم‌تیمی‌هایش را به چالش کشید. در لحظات سخت، چنین بازیکنی ضروری است و جای خالی شماره ۱۱ بارسا در دوران غیبتش به‌دلیل مصدومیت به‌شدت حس شد. وقتی برگشت، به‌جای پیدا کردن مقصر، مثل یک کاپیتان واقعی رفتار کرد؛ هم‌بازی و انسانی قابل احترام.
فراتر از اعداد و آمار
رافینیا مقابل آلاوس از ابتدا بازی کرد و تیم به وضوح از حضور او بهره برد. در حالی‌که بازوبند کاپیتانی روی بازوی برخی هم‌تیمی‌هایش هیچ معنایی ندارد، روی بازوی رافینیا باشکوه دیده می‌شود، چون برای او فقط یک تکه پارچه نیست؛ معنایی واقعی می‌گیرد. او تمام توانش را گذاشت، پرس کرد، بالده را بهتر کرد، به خط میانی کمک کرد، یک خطر دائمی بود و هر دو پاس گلی که به گل‌های لامین یامال و دنی اولمو منجر شد، از او بود.
بارسا در این مسابقه سختی کشید، چون همه‌چیز دشوار است و هیچ مسابقه‌ای آسان نیست، اما «توانایی رنج کشیدن» نیز نشانه بلوغ و رشد جمعی است. همچنین وقتی کارها طبق برنامه پیش نمی‌رود، حضور بازیکنی مثل رافینیا ضروری‌تر از همیشه می‌شود؛ بازیکنی که روحیه جنگندگی و شدت لازم برای رقابت را به هم‌تیمی‌ها تزریق می‌کند. بازیکنی که بسیار بیشتر از آنچه در آمار دیده می‌شود، چه در زمین و چه در رختکن، به تیم اضافه می‌کند.
به همین دلیل، بهترین خبر بازی مقابل آلاوس این بود که کاپیتان، یک کاپیتان واقعی، کسی که فرار نمی‌کند و پنهان نمی‌شود، برگشته است. رافینیا جایزه بهترین بازیکن زمین را گرفت و کاملاً استحقاقش را داشت.
