تهدید بزرگ اروپا: بدون ما، فوتبال هم تمام است

به گزارش ورزش سه، درحالیکه رفتار رئیس فیفا، جانی اینفانتینو، در مراسم قرعه‌کشی جام جهانی و ستایش‌های بیش از اندازه او از دونالد ترامپ همچنان خبرساز است، یک رسانه معتبر آلمانی در یادداشتی مفصل، واکنشی عجیب به اینفانتینو و ترامپ نشان داد. روزنامه آلمانی دی‌تسایت در این یادداشت معتقد است اروپایی‌ها شاهد نبردی علیه موجودیت اروپا هستند که دامنه‌اش فراتر از فوتبال است. متن این یادداشت روزنامه دی‌تسایت را در ادامه بخوانید: یادداشتی به قلم اولیور فریچ.

رییس فیفا به اروپا می‌تازد، ترامپ می‌خواهد اتحادیه اروپا را نابود کند. خیلی خب، جام جهانی‌شان را بدون ما برگزار کنند؛ آن‌وقت دیگر چیز زیادی از فوتبال خوب باقی نمی‌ماند.

در کودکی با تمام وجود هوادار تیم ملی (آلمان) بودم. پیروزی‌ها برایم همه‌چیز بود و شکست‌ها را به‌سختی هضم می‌کردم. رقیبان تیم ملی، دشمنان من بودند. وقتی ایتالیا در فینال جام جهانی ۱۹۸۲ تیم ما را شکست داد، خشمگین شدم. باخت مقابل هلند در نیمه‌نهایی یورو ۱۹۸۸ برایم تحقیر بود. این‌که آن روزها چه چیزهایی فریاد می‌زدم و چه فحش‌هایی می‌دادم، بهتر است امروز ننویسم‌شان.

حالا اما خودم را هلندی و ایتالیایی می‌دانم. خودم را فرانسوی، اسپانیایی، انگلیسی، و البته آلمانی هم می‌دانم. اگر سال آینده جام جهانی فوتبال مردان برگزار شود، طرفدار اروپا هستم. این را روسای فیفا و ایالات متحده، جانی اینفانتینو و دونالد ترامپ، به من تحمیل کرده‌اند.

این دو، شباهت‌های زیادی دارند؛ از جمله نفرت‌شان از اتحادیه اروپای آزاد. همین، در من واکنشی معکوس ایجاد می‌کند. اینفانتینو، سوئیسی با ریشه‌های ایتالیایی، سه سال پیش در دوحه با لحنی خصمانه به اروپا تاخت. او خوشش نمی‌آمد که برخی کشورهای اروپایی مرگ کارگران در پروژه‌های ساخت‌وساز جام جهانی را نقد می‌کردند. احتمالا دوست دارد فیفا را از زوریخ به فلوریدا منتقل کند؛ البته اگر آن‌جا هم، مثل امروز، مجبور نباشد مالیات بپردازد. و این‌که ترامپ دقیقا چه سرنوشتی برای اتحادیه اروپا می‌خواهد، حالا با انتشار سند راهبرد امنیت ملی آمریکا، مکتوب و روشن شده است.

حرف از عقب‌ماندن، حتی در خود اروپا هم زیاد شنیده می‌شود. این شل‌بودن و خودکم‌بینی، متاسفانه بخشی از وجود ماست. پیش‌بینی فروپاشی آن‌قدر تکرار شده که ناله‌ها از بر شده‌اند. اما اغلب، به‌ویژه در فوتبال، کاملا بی‌موردند. هوادار اروپایی می‌تواند با سینه‌ای ستبر بایستد و به خودش ببالد.

جام جهانی ۲۰۲۶ در آمریکا برگزار می‌شود. ترامپ تلاش خواهد کرد از این صحنه بی‌نظیر جهانی برای اهداف خودش استفاده کند. اما در کشور خودش هم ناچار خواهد شد این واقعیت را ببیند که قاره‌ای که می‌خواهد آن را به زانو در بیاورد یا حتی از نظر سیاسی تکه‌تکه‌اش کند، روی زمین فوتبال چقدر قدرتمند است. آمریکا در صنعت و فناوری پیشتاز است؛ اما سیلیکون‌ولی فوتبال، در اروپا قرار دارد.

فوتبال، آینه منابع و توان عملکردی ملت‌هاست. پس اوضاع اروپا آن‌قدرها هم بد نیست. بله، برزیل هست و قهرمان فعلی، آرژانتین، و پیش‌تر هم اروگوئه بود؛ اما باقی قهرمانان جهان، همه از اروپا آمده‌اند. حتی کشورهایی کوچک مثل سوئد، مجارستان، کرواسی و چکسلواکی هم زمانی به فینال رسیده‌اند.

چند عدد ساده: اگر در فوتبال مدال وجود داشت، در بیست سال گذشته ۸۷ درصد طلا، نقره و برنز به اروپا می‌رسید. سه تا از پنج فینال اخیر، کاملا اروپایی بوده‌ است.

در کارنامه نزدیک به صد ساله جام جهانی، سهم آمریکای شمالی و مرکزی صفر است؛ سهم آسیا هم صفر. چین، آن برنامه پرخرج و پر سر و صدایشان برای قهرمان جهان شدن چه شد؟ آهان، این بار اصلا صعود هم نکرده. دست‌کم در جام جهانی قبلی، برای نخستین بار آفریقا به نیمه‌نهایی رسید؛ اتفاقی خوب. اما تیم مراکش عمدتا از بازیکنانی تشکیل شده بود که در اروپا بزرگ شده و آموزش دیده بودند؛ بیشترشان فرزندان پناهندگان بودند.

تابستان آینده، اسپانیا و فرانسه جزو مدعیان هستند. نگاه‌ها به انگلیس هم هست و آنها یک مدعی اصلی هستند. حتی تیم ملی آلمان هم احتمالا یک بار دیگر از مرحله گروهی عبور خواهد کرد. حتی در عمیق‌ترین بحران‌ها، هیچ‌کس دوست ندارد آلمان حریفش باشد.

و اگر ایتالیا صعود نکند، خیلی‌ها دلتنگ قهرمان چهار دوره جهان خواهند شد. در عوض، کوراسائو و کیپ‌ورد حضور دارند. هر کس این موضوع را نقد کند، مثل کریستوف کرامر، کارشناس تلویزیونی، متهم به اروپا‌محوری می‌شود.

اما حقیقت این است که اروپا‌محوری در فوتبال، چیز نادرستی نیست. فوتبال در اروپا اختراع شد و تا امروز، عمیق‌ترین ریشه‌ها را همین‌جا دارد. دلیل موفقیت پایدار فوتبال اروپا هم همین است؛ موفقیتی که به این زودی‌ها تغییر نخواهد کرد. از دل این قدرت ورزشی، حتی می‌تواند قدرت سیاسی هم زاده شود. اگر همه کشورهای اروپایی و باشگاه‌ها تهدید به تحریم جام جهانی کنند، دیگر چیز زیادی از فوتبال باقی نمی‌ماند.

اینفانتینو این را می‌داند، ترامپ هم احتمالا حدس می‌زند. در جشن قهرمانی جام باشگاه‌های جهان تابستان گذشته، که پیش‌درآمد جام جهانی بود، او جام را مال خود کرد و با خودش برد. فینال، بین لندن و پاریس برگزار شد. و در مراسم قرعه‌کشی، رییس‌جمهور آمریکا حتی به تغییر نام ورزش ملی این کشور، فوتبال آمریکایی، فکر کرد تا هم‌وطنانش بالاخره فوتبال واقعی را «ساکر» صدا نزنند. لحظه‌ای نادر از تواضع و روشن‌بینی.

و یک واقعیت دیگر: آخرین فینال جام جهانی بدون حضور یک تیم اروپایی، در سال ۱۹۳۰ برگزار شد. آن زمان، سفر دریایی به اروگوئه آن‌قدر طولانی بود که تقریبا هیچ تیم اروپایی شرکت نکرد. این بار اما ما با هواپیما می‌آییم.

خطاب به اینفانتینو، ترامپ و همه کسانی که اروپا را تمام‌شده می‌دانند: تابستان آینده، روی زمین فوتبال، جواب‌تان را خواهیم داد.