تولد مبارک آقای مهدوی‌کیا (یادداشت ویژه)

توی لقب‌های داده نشده، لابد عنوان "بهت‌آورترین ضربه" می‌رسد به شوتی در شرق آسیا در لحظه اوج ناامیدی یک تیم درخشان که برای بازگشت به چنین اتفاقی احتیاج داشت. یک گل عجیب که در شگفت‌انگیزترین وضعیت ممکن به ثمر برسد. یک شوت سی – سی و پنج متری از گوشه سمت راست زمین، که از داخل یک تونل نامرئی شتاب بگیرد و بچسبد به تور دروازه چین. عین لحظه کلیدی نبرد در فیلم‌های کلاسیک که نیزه، سردار سپاه پیروز را از پا می‌اندازد و شکست خورده‌ها جنگ را می‌برند. عین اتفاقی در بازی چین -ایران (مقدماتی جام جهانی 98) در دالیان. 18 سال پیش که مهدی مهدوی کیا هنوز یک الف بچه بود اما همه می‌دانستیم باید زلفمان را به او گره بزنیم که پیش خواهد رفت. او تازه جای نعیم سعداوی را در پیستون راست تیم مایلی کهن گرفته بود. آنقدر عالی که همه خوشحال باشیم از کنترلرهای دوپینگ در ای اف سی که نعیم را یک سال از ما گرفتند!

مهدی، کمی قبل‌تر از آن گل، گل کرده بود. یکی دو سال قبل از برد 4-2 دالیان، وقتی همه دفاع چپ‌های خاکی‌های جنوب شهر، عاصی بودند از دست او که صبح تا شب از این زمین به آن زمین، توپ را از راست برمی داشت و می‌رفت و می‌رفت، تا برسد به شش قدم حریف. عین آن شب، بازی قرن؛ که یک هو دیدیم ورزشگاه ژرلاند توی موقعیت نوجوانی مهدی در زمین بانک ملی است؛ وقتی رسید به کیسی کلر و با آن چشم از حدقه در آمده، توپ را فرستاد به مخالف‌ترین زاویه‌ای که توی یک بازی ایران – آمریکا در جام جهانی 98 هدف گرفته شده.

مهدی، جوان‌ترین ستاره نسل 98 است و البته مثل دایی، کریم، عابدزاده و خداداد یکی از ستون‌ها. پس چه جشن‌هایی را مدیون اش هستیم؛ پایکوبی بعد از برد آمریکا و البته شادی بعد از صعود در ملبورن. ما درست یک ساعت بعد از آنکه مهدی، در اوج فشار استرالیا از نیمه خودی کند تا برسد به مارک بوسنیچ توی خیابان‌ها بودیم. فرار او اولین پالس بزرگ تیم ملی برای فرار از ناامیدی و حرکت به سمت آن صعود باورنکردنی بود. ما، بعد از سال‌ها، داشتیم "شدن " را جشن می‌گرفتیم؛ شدن‌هایی که بعداً فهرستشان بیشتر هم شد؛ از بازی 8 ساله در یک تیم تراز اول اروپایی تا لمس توپ طلای آسیا.

آخ که چقدر دوستش داشتیم، با آن منش و خلق و خو. بی تکبر و محترم. وقتی با علی کریمی چفت شد، عین گوزن بزرگ و گوزن کوچک دیگر کسی جلودارشان نبود. پس درخشش در جام ملتهای آسیا و صعود دوم به جام جهانی هم از پی آمد. روزهایی که مثل برق گذشت تا برسد به روز تلخ خداحافظی و امروز که او – موسفید نکرده – اما الک آویخته، یک مشت بچه را از همه جای ایران جمع کرده تا از همه نشد های دوره بازیگری بگذرد؛ با بچه‌هایی از ده کوره‌های غربی و مرکزی و قریه‌های شمالی و کویری که آقای کیا، فکر می‌کند می‌توانند مسی و رونالدو باشند.

آخرین باری که او را دیدیم با حرارت از بچه‌ها می‌گفت و از علاقه‌اش به حضور در هامبورگ برای مربیگری در تیم زیر 14 ساله‌ها. در تولد 39 سالگی، فکر می‌کنیم چقدر خوب است او در مربیگری هم، افق ما را از جایی که هست پیش‌تر ببرد. همان کاری که در اوقات بازیگری کرد؛ از خاکی‌های ته تهران تا زمین اعیان‌های تورین؛ با سرعت از باکس تا باکس. از ناامیدی تا امید.

تولد مبارک آقای مهدوی کیا.

پژمان راهبر