کشتی فرنگی؛ سقوط به شیر و خط!

به گزارش "ورزش سه"، نخستین نقد به کشتی‌گیران خودمان است. امید نوروزی ، سعید عبدولی، بشیر باباجان‌زاده و حبیب‌الله اخلاقی که در مجموع 9 مسابقه برگزار کردند، روی هم شاید دو فن هم اجرا نکردند. باباجان‌زاده یک بارانداز اجرا کرد و اخلاقی یک بار به کمر حریفش رسید و عبدولی هم وقتی دو به صفر عقب افتاد مجبور شد کمی خلّاق باشد. به همین سادگی شمردیم! در چنین شرایطی نمی‌توان خیلی مدّعی قهرمانی بود. همان‌قدر که شکست عبدولی مقابل مادسون دانمارکی را سخت می‌شد پذیرفت و به نظر حریف برتری‌ای به او نداشت، عبدولی هم چیزی برای گرفتن مدال برنزش ارائه نداد به جز زور و جنگندگی.

با این وجود امّا نفس کشتی‌ها، نه فقط رقابت ایرانی‌ها که دیگر رقابت‌هایی که مجال تماشای آنها را در همین دو روز داشتیم، به غیر از چند مورد هیچ چیز برای تماشا نداشته‌اند. زمانی بود که اگر کشتی، به ویژه فرنگی به خاطر محدودیّت استفاده از پا و فیزیکی بودنش بدون فن و امتیاز دنبال می‌شد، پدیده‌ای مثل کمرگیری وجود داشت تا به شکل مصنوعی، چیزی شبیه پنالتی‌های فوتبال، برنده مشخّص شود؛ آن زمان هم قرعه‌ای که برای انتخاب نفر کمرگیر انداخته می‌شد به اندازه کافی رقابت را تصادفی و زشت می‌کرد ولی دست‌کم از نظر فنّی سطح رقابت بالاتر بود.

حالا امّا با قوانین تازه کشتی عجیب  شده است. رقابت اخلاقی برابر حریف آلمانی را مرور کنید. حبیب فن نمی‌زند ولی به وضوح تلاش‌گر و قدرت‌مند‌تر از حریفش است؛ قوانین تازه امّا تعیین برنده مسابقه‌ای که بسته و نزدیک دنبال می‌شود را به تصمیم بی حساب و کتاب داوران می‌بندد. کشتی‌گیر آلمانی عصر دیروز  هم نماینده گرجستان را با پیروزی یک بر یک حذف کرده بود! هیچ کاری نمی‌کند، اخطار اوّل را می‌گیرد؛ پس از آن هم بازی را می‌بندد و داوران چون حس می‌کنند نفری که امتیاز جلوست بازی را بسته به نفر پیشتاز اخطار می‌دهند؛ کسی که اخطار دوم را گرفته شکست می‌خورد و حذف می‌شود.  کاریکاتوری از یک مبارزه.

 در اختیار داوران قرار دادن حقّ اخطار تا این اندازه در بازی نزدیک همراه با پدیده شگفت‌انگیز «امتیاز آخر» چیزی از کشتی باقی نگذاشته است. تصوّر کنید اگر کسی امتیازی نداشته باشد و یک امتیاز از دست بدهد و یک بر صفر بازنده شود، هیچ فرقی ندارد با اینکه با هزار تلاش یک امتیاز بگیرد و سپس امتیازی از دست بدهد؛ او باز هم یک بر یک می‌بازد چون امتیاز آخر را گرفته است.

سال‌هاست که بحث عدم نفوذ ایران در فیلا مطرح است. ولی فارغ از نفوذ ایران، هر که در فیلا نشسته، این تصمیم‌ها را از کجا می‌آورد؟ قانون‌هایی که نه تنها با هر روز عوض شدن‌شان تمرکز و ذهنیّت ورزشکاران را به هم می‌زند و آنها را هر بار با نوعی از ماجراجویی رو به رو می‌کند، سال پشت سال و رقابت پس از رقابت عجیب تر هم می‌شوند. آیا نباید در تمام کمپین‌هایی که ما ایرانی‌ها فعّال‌ترین عضوهایش بودیم و برای ماندن کشتی در المپیک تلاش کردیم، شک کنیم؟ این کشتی ماست؟