رئال در خرمن آتش کاتالونیایی‌های کوچولو

آوار تاریخ در پر تب و تاب ترین روزهای تاریخ معاصر کاتالونیا سر رئال مادرید خراب شد. زمانی که طوفان تظاهرات طرفداران استقلال کاتالونیا و مخالفان شان خبر اول رسانه های جهانی شده بود. در روزهایی که پارلمان منطقه ای کاتالونیا با سرپیچی از فرمان دولت مرکزی اسپانیا به استقلال کاتالونیا رای داده و دولت هم خودمختارها را تهدید کرده بود و آمریکا و اتحادیه اروپا هم به استقلال کاتالونیا  واکنش منفی نشان داده بودند... در چنین حال و هوای پرتنشی کوچک ترین باشگاه کاتالونیا، رئال آمده از مادرید را شکست داد. کسی باور نمی کرد، ولی ژیرونا کوچولو، رئال را 1-2 به زانو درآورد، قهرمان لالیگا و قهرمان اروپا را.

ناگهان همه رفتند تا دریابند " Girona " را "خیرونا" تلفظ می کنند یا "ژیرونا" یا "گیرونا". حالا همه دریافته اند شهر ژیرونا در شصت کیلومتری شمال‌شرقی بارسلونا فقط نود و هفت هزار نفر جمعیت دارد. استادیومش سیزده هزار نفر گنجایش دارد و شبیه زمین تمرین رئال است. حالا ژیرونا کوچولو رکورد سیزده پیروزی پیاپی دور از خانه رئال، بهترین رکورد تاریخ لالیگا، را به پایان رساند. می دانند رئال پس از 1990 برابر تیم تازه وارد لیگ سقوط کرد. بیست و هفت سال پیش بود که رئال برابر رئال بورگوس تازه صعود کرده شکست خورد.

پیروزی ژیرونا تصادفی نبود. رئال، رئال بود و بزرگانش در میدان بودند: راموس و مارسلو در دفاع، مادریچ و کاسمیرو و کروس در خط میانی، بنزما و ایسکو و رونالدو در خط حمله. ایسکو هجده ثانیه پس از کوفته شدن توپ به تیر دروازه کاسیا طی آن ضد حمله آتشین دروازه ژیرونا را باز کرد، ولی کریستین استوانی و پورتو دو بار دروازه رئال را باز کردند تا پس از بیش از ده سال یک تیم کاتالونیایی جز بارسا، رئال را شکست دهد. آخرین باری که اسپانیول، تیم دوم کاتالونیا، رئال را شکست داد اکتبر 2007 بود. رئال آن شب 1-2 شکست خورد، شبی که سرجیو راموس توپ را با ارسال توپ توسط گوتی باز کرد... اگر بپرسید مربی آن روز اسپانیول کی بود با طعنه دوباره تاریخ روبرو می شوید. مربی آن روز اسپانیول ارنستو والورده بود که حالا سکان بارسا را در دست گرفته.

دومین شکست رئال طی ده دیدار به افزایش فاصله اش به تیم دیگر کاتالونیا انجامید. با همان دشمن، با بارسلونا. ولی نمایش تیم نومید کننده تر از شکست بود. کاسیا درون دروازه ناآرام بود. ترکیب ناچو - راموس پس از مصدومیت واران شکننده بود. مارسلو سایه ای از خودش بود و اشرف حکیمی هجده ساله، مدافع راست ناآزموده تیم عصبی بازی کرد. مردان میانی عاری از خلاقیت همیشگی شان بودند و ایسکو برغم زدن تک گل رئال، هم خودسرانه بازی کرد و هم تکرو. دو گل پیاپی ژیرونا ستاره ها را مات کرد و آنها نتوانستند از سرگیجه کاتالونیایی رهایی پیدا کنند. خامس رودریگز و آلوارو موراتا هم روی نیمکت نبودند تا حال و هوای متفاوتی به رئال ببخشند.

همه اینها یعنی ماه عسل تمام شده. دو تساوی پیاپی برابر والنسیا و لوانته در آغاز فصل بخشودنی بود و شکست از بتیس یک اتفاق به نظر می رسید، ولی اکنون زیدان برای اولین بار پس از نشستن روی نیمکت رئال با بحران جدی روبرو شده و می داند شمشیرهایی برایش از نیام بیرون خواهند آمد. او هفته پیش در آستانه معرفی بهترین های فیفا گفته بود "... خوش اقبال بوده ام مربی بهترین باشگاه دنیا با بهترین بازیکنان شده ام" و پس از انتخاب شدنش به عنوان بهترین مربی سال نتوانست به قاعده بازی بی ترحم برنابئو اشاره نکند "... هجده ماه این جا بوده ام و نمی دانم چقدر این جا خواهم بود".

حمیدرضا صدر