رئال بدون رونالدو: صاعقه بدون آتش

"... گاهی فوتبال را نمی فهمید، نه نمی فهمید". زیدان پس از شکست رئال برابر اسپانیول این جمله را تکرار کرد و تکرار و وقتی از او پرسیدند دلیل شکست چه بوده بی آن که پاسخ روشنی بدهد گفت "... یه کمی از همه چیز".

"یه کمی از همه چیز" تغییرات زیدان در خط حمله اش را هم در برمی گرفت که "کم" هم نبودند. مردان او طی هفت دیدار قبلی شان 33 بار دروازه ها را باز کرده بودند. شامل هفت گل به دپور، چهار تا به والنسیا، پنج تا به سوسیداد، سه گل به پاری سن ژرمن، پنج تا به بتیس، سه تا به لگانس، چهار تا به آلاوز...

زیدان در آستانه دیدار با پاری سن ژرمن به چند بازیکنش اجازه داد استراحت کنند، نفسی تازه کنند. یکی از آن ها کریستیانو بود، رونالدو سی و سه ساله. ترکیب رونالدو - بنزما در خط حمله بازی پیش برابر آلاوز به قرار دادن گرت بیل در نوک حمله و ایسکو پشت سرش و آسنسیو و لوکاس واسکوئز در دو گوش تغییر پیدا کرده بود. ترکیبی که با سپری شدن دقایق بی ثمرتر شد و بی خاصیت تر. گرت بیل شب کابوس زده ای را سپری کرد و ایسکو نزول کرد و نزول. دو بازیکن تعویضی اول رئال همان دو تن بودند.

آیا زیدان لیگ را رها کرده؟

حریف اسپانیول بود. پسران کیکه سانچز فلورس که طی هفت بازی طعم پیروزی را نچشیده بودند. همان تیم جا خوش کرده در نیمه پایین جدول که آخرین بردش در این فصل برابر مالاگا قعر نشین بود. ولی همان مردان بیست و سه روز پیش بارسلونا را در همین میدان 1-1 متوقف کرده بودند، بی آن که طی دیدار از غول های نوکمپ عقب بیفتند. در آن دیدار موره نو بیست و پنج ساله دروازه بارسا را گشود و آنها را تا آستانه شکست پیش برد و گل دیرهنگام پیکه یک امتیاز برای صدرنشین لیگ به ارمغان آورد. این جا هم موره نو بود که شکست دقیقه 92 و ده ثانیه را بر رئال تحمیل کرد.

با آخرین ضربه نواخته شده توسط اسپانیولی ها. او که پیش از چندین فرصت را از کف داده بود و داور یک گلش را نپذیرفته بود در واپسین لحظه هجوم برد و توپ پس از برخورد با پای واران وارد دروازه کیلور ناواس شد. او یازدهمین گلش را در این فصل زد. تا اسپانیول پس از پس یازده سال رئال را شکست دهد و طعم نخستین پیروزی برابر غول های مادرید را در استادیوم آرسی دی ای بچشد.

آنها بدون او سقوط کردند، بدون او باختند، بدون کریستیانو رونالدو. با تن دادن به پنجمین شکست فصل در لیگ. با درجا زدن در رتبه سوم. با 51 امتیاز در بیست و شش دیدار. 7 امتیاز کمتر از آتلتیکو و 14 امتیاز پایین تر از بارسلونا که یک بازی کمتر انجام داده بودند. مردان زیدان برغم آغازی خوش پایانی تلخ بر جای گذاشتند. پس از سپری کردن نیمه اول به عنوان "نیمه برباد رفته" با نواختن پنج ضربه کرنر طی بیست دقیقه آغازین. ولی در نیمه دوم نزول کردند و بازی صفر - صفر جلو رفت. با همان نتیجه محبوب تیم کوچولوهایی که برای ریختن زهر طی فرصت های کمیاب انتظار می کشند. تیمی مثل اسپانیول.

بازی که تمام شد نمی توانستیم نپرسیم "آخرین باری که فلورنتینو پرز یک کهکشانی را به برنابئو آورد کی بود؟" احتمالا 2014 که خامس رودریگز آمد یا 2013 که گرت بیل وارد شد. تونی کروس کهکشانی نبود و با مبلغ اندکی در مقایسه به خریدهای رئال پا به مادرید گذاشت. در این دوران سرمایه گذاری رئال روی بازیکنان جوان و تیم ب دلگرم کننده به نظر می رسید، ولی سقوط زیدان در این فصل این سیاست را به کلی زیر سوال برده. سیاست های پیشین پرز را توجیه کرده. حالا همه انتظار دارند رئال پس از جام جهانی تابستان پرخرجی را سپری کند.

فقط دوازده دیدار لیگ پیش رو مانده و قهرمانی در لیگ محال است و والنسیا سمج همان نزدیکی است و سایه رتبه چهارم هم بر رئال سنگینی می کند. رئال به روزهای پیش رو می نگرد. به دیدار با ختافه در لیگ در برنابئو و سپس نبرد با پاری سن ژرمن در پاریس. در حقیقت رئال عملا شش بازی "معنی دار" و "بااهمیت" باز هم در صورت جلو رفتن در اروپا پیش رو دارد: یک دیدار با پاریسی ها، دو دیدار یک چهارم نهایی، دو دیدار نیمه نهایی و سرانجام فینال. سقوط برابر پاری سن ژرمن یعنی پایان فصل برای رئال و زیدان.

طعنه آمیز است که پیش از این تصور می کردیم فتح لیگ قهرمانان، زیدان را نجات خواهد داد، ولی حالا وداع با زیزو اجتناب ناپذیر به نظر می رسد... چنان که روزنامه مارکا حال و روز رئال در این فصل را "شستن ظرف ها" توصیف کرده. این که هر چه ظرف ها را تمیز می کنید، سینک آشپزخانه دوباره پر می شوند از ظرف های چرب و لکه دار...