قهرمانی که مشت آخر را نخورد

به گزارش "ورزش سه"، دکتر صدری به اتفاقات تلخ دقایق پایانی دیدار رئال و یوونتوس و اخراج بوفون در آخرین دیدار احتمالی اش در چمپیونزلیگ پرداخته است.

به نظرم این بهترین پایان ممکن بود

اگر در ثانیه‌های آخر بازی با سوئد یکی از ارسال‌ها نتیجه می‌داد به جام جهانی می‌رسیدند، اما در روسیه چه می‌شدند؟ به احتمال زیاد در دور گروهی یا شاید هم در اولین مرحله حذفی خداحافظی می‌کردند، با نتایجی احتمالا غیرقابل دفاع

اگر داور زمین خوردن واسکز را پنالتی نمی‌گرفت چه می‌شد؟ در وقت اضافه احتمال بردن مادرید بیشتر بود، یووه خسته بود و احتمال اخراج بازیکنانش بالا ، حتی در ضربات پنالتی هم در مجموع کفه به نفع میزبان سنگین به نظر می‌رسید، حتی اگر هم برنده می‌شدند احتمال قهرمانی‌شان بالا نبود.

این بهترین پایان بود

اگر اخراج نمی‌شد باید می‌ایستاد مقابل پنالتی و احتمالا مغلوب می‌شد درجنگی که برابر نیست، اما مغلوب نشده رفت ...

همه ما عشق فوتبالی‌ها اگر جایش بودیم از اعلام آن پنالتی منفجر می‌شدیم و احتمالا خیلی بدتر واکنش نشان می‌دادیم، برای همین درکش می‌کنیم. ته دل‌مان هم خوشحالیم که با سربلندی، قبل تمام شدن قصه، رفت.

بوفون اسطوره بود، و پایان بیشتر اسطوره‌اش کرد.

مسی و رونالدو نابغه هستند، اسطوره‌های تکرارنشدنی، اما بوفون خاص‌تر است. همه هم‌تیمی‌های مسی جای او می‌دوند تا نابغه فقط وقت‌هایی که باید استارت بزند، همه هم‌تیمی‌های رونالدو همیشه توپ‌های مهم را به او می‌دهند تا او وقت‌هایی که باید گل بزند، اما جایگاه بوفون تنهایی می‌طلبد، او تنها به خودش متکی است و این تنهایی باشکوه‌ترش می‌کند.

حالا تصاویرمان از او تصویر قهرمانی است که شکست نخورد، بوکسوری که قبل از اینکه ضربه‌ آخر برسد از رینگ خارج شده بود، مثل یک قهرمان، باور دارم هر که جام را بالای سر ببرد کمتر از بوفون در ذهن‌ خواهد ماند.

اسم قهرمان‌ها در تاریخ ثبت می‌شود، اما اسم بعضی بازنده‌ها در قلب و مغز عاشقان چند نسل می‌ماند و شاید این مهم‌تر باشد.

حالا بوفون برای همه آدم‌های معمولی عاشق فوتبال یک قهرمان است، آدم معمولی‌ها در زندگی‌شان بیشتر از اینکه ببرند باخته‌اند، و همیشه دوست دارند حداقل بازنده باشکوهی باشند، و بوفون اوج اوج باختن باشکوه بود. زمین و زمان دست به دست هم دادند تا جای جام‌ در زندگی‌اش خالی باشد، اگر همین امسال جام را بالای سر می‌برد این قدر محبوب قلب‌ها نمی‌شد که حالا شده است. این دقیقا زیبایی تراژدی است. ماندن در یک قدمی وصال

آن موقع که عشق و عاشقی انگار واقعا وجود داشت همه عاشقان ماندگار نرسیدند و در حسرت جاودانه شدند، رمز ماندگاری همین است: نرسیدن

تراژدی بیشتر از هر چیز دیگری در خاطر می‌ماند و همه چیز در مادرید جوری رقم خورد که باشکوه‌ترین تراژدی‌ها را شاهد باشیم.

بوفون را بخاطر می‌سپاریم به عنوان باشکوه‌ترین مردی که نرسید.

من یک رئالی‌ام، از چهار دهه پیش تا به حال، اما دیشب طرفدار یووه بودم، فقط و فقط بخاطر بوفون، گاهی اوقات ما یک بازیکن را آن قدر باشکوه می‌کنیم تا از کل فوتبال بزرگتر شود. این میل ما به قهرمان‌سازی‌های اسطوره‌ای است و بوفون بیشتر از هر بازیکنی در این نسل‌ها شبیه قهرمان‌ها بود، قهرمان‌ها نه ستاره‌ها

شاید هم اصلا همه این‌ها را نوشتم که خودم را دلداری بدهم.

حیف ...

دکتر امیر صدری