دورخیز برای طلای المپیک از محروم‌ترین نقطه ایران

به گزارش "ورزش سه"، دانیال شه بخش، ملی پوش وزن 57 کیلوگرم بوکس ایران اخیرا در مسابقات آسیایی اردن توانست با شکست رقیب خود از هنگ کنگ در دیدار شانس مجدد مسافر توکیو شود.

این جوان ملی پوش که حالا بلیت سفرش به توکیو را رزرو کرده، اهل سیستان و بلوچستان است. دانیال شه بخش به نخستین ورزشکاری از استان سیستان و بلوچستان تبدیل شده که سهمیه المپیک می گیرد چون پیش از او در تاریخ از این مناطق محروم کسی نتوانسته مسافر المپیک شود.

به همین بهانه با بوکسور 20 ساله ایرانی که اولین تجربه خود در ترکیب تیم ملی بزرگسالان را در اردن سپری می کرد و حالا اهداف بزرگی در سر دارد، گفت و گو کردیم. در ادامه مشروح صحبت های "دانیال شه بخش" را خبرنگار "ورزش سه" می خوانید.

هم ناداوری شد، هم ابرویم شکست

با اینکه مسابقات آسیایی بود و چند تیم هم از اقیانوسیه حضور داشتند، اما سطح واقعا بالایی داشت. من 4 شب مسابقه دادم و روی رینگ رفتم تا اینکه در نهایت توانستم سهمیه را کسب کنم. قهرمانان بزرگی حتی در حد قهرمان المپیک در این مسابقات حضور داشتند، اما تنها باخت من هم در شرایطی رخ داد که می توانم بگویم ناداوری شد. در راند اول برابر بوکسور قزاقستان باید پیروز می شدم، اما داوران نتیجه را 4-1 به سود حریف دادند. بعد از اینکه در راند دوم از ناحیه ابرو آسیب دیدم، با نظر مربیان به مسابقه ادامه ندادم تا برای مبارزه شانس مجدد و المپیکی شدن تلاش کنم.

آنقدر قاطعانه بردم که نتوانند ناداوری کنند

من در مسابقه شانس مجدد برابر حریفی از هنگ کنگ قرار گرفتم که 22 بازی حرفه ای در کارنامه داشت و حتی یک بار هم نباخته بود. او 13 حریفش را در بوکس حرفه ای ناک اوت کرده بود. آنقدر از جان و دل مایه گذاشتم و قاطعانه رقیبم را شکست دادم که دیگر داوران نتوانستند حریف را پیروز کنند.

این تیم یکدست حداقل باید 3 سهمیه می گرفت

ما باید حداقل 3 سهمیه و یا حتی بیشتر می گرفتیم، اما به خاطر ناداوری هایی که رخ داد، با 2 سهمیه برگشتیم. تیم یکدل و یکدست داشتیم و واقعا وقتی به مسابقات رفتیم، از اتحادی که در تیم بود، لذت بردم. بیشتر از همه در حق امید احمدی صفا جفا شد و شکست او یک شوک بزرگ را به تیم وارد کرد. بازی من برای کسب سهمیه بعد از مبارزه احمدی صفا بود و فکر می کردم که او اولین سهمیه را می گیرد. مربیان که خیلی از دست داور عصبانی بودند، سعی کردند این استرس را به من منتقل نکنند و حتی دقیقا نگفتند چه اتفاقاتی در آن مسابقه رخ داد. من هم سعی کردم ریلکس باشم و کاری که باید را روی رینگ انجام دادم.

المپیکی شدن من اتفاق بزرگی برای سیستان و بلوچستان بود

من در زاهدان زندگی می کنم و اولین المپیکی تاریخ استان سیستان و بلوچستان هستم. بدون شک کسب سهمیه المپیک هم برای خودم و هم برای این استان اتفاق بزرگی بود. مسئولان هم می خواستند برای این اتفاق بزرگ یک جشن بزرگ برپا کنند، اما متاسفانه به خاطر شرایط خاصی که ویروس کرونا به وجود آورده، مراسم کنسل شد. مدیرکل استان به من قول هایی داده که امیدوارم عملی شود و خستگی از تن من بیرون بیاید.

در توکیو برای بوکس ایران تاریخ سازی می کنم

من به این موفقیت قانع نیستم و می خواهم در توکیو برای بوکس ایران هم تاریخ سازی کنم. تا به حال کسی از تیم ملی بوکس ایران در المپیک مدال نگرفته و من می خواهم اولین مدال آور باشم. خیلی انگیزه دارم. 20 ساله هستم و تجربه بالایی ندارم. پیش از این هم کاپیتان تیم ملی بوکس جوانان بودم و در رده بزرگسالان حضور در اردن اولین تجربه من بود.

در زمستان و تابستان از سرما و گرما رنج می بریم

بوکس در استان ما طرفداران زیادی دارد. در زاهدان هم باشگاهی داریم که علاقه مندان زیادی آنجا می آیند و تمرین می کنند، اما امکانات خیلی خوب نیست. شاید باورتان نشود، اما در زمستان هیچ وسیله گرمایشی در سالن نیست و در تابستان هم از گرمای زیاد رنج می بریم. سختی های زیادی در زاهدان کشیدم که توانستم خودم را به تیم ملی برسانم. اینجا استعدادهای زیادی داریم که اگر به آنها رسیدگی شود، می توانند خودشان را نشان دهند. حداقل چند روز قبل از اعزام به اردن که چند روز برای کارهای خروجی ام به زاهدان آمدم، مجبور بودم سر ظهر تمرین کنم که سالن زیاد سرد نباشد.

60 میلیون پاداش برای من کم نیست

کار من تازه شروع شده و تازه خودم را به عنوان یک بوکسور حرفه ای شناختم. آرزوهای بزرگی دارم و می خواهم قهرمان جهان و المپیک شوم. امیدوارم مسئولان هم به من کمک کنند. البته شنیدم وزارت ورزش به هر ورزشکاری که المپیکی شود، 60 میلیون تا المپیک پرداخت می کند. این مبلغ برای من خوب است چون درآمد ثابت و شغلی به جز بوکس ندارم و از نظر روحی و روانی به من کمک می کند.