به یاد ایرج قلیچ‌خانی در سالگرد درگذشتش

به گزارش"ورزش سه "، آخرین روزهای اسفندسال 98 و در خبرهای ضد و نقیض کرونایی در روزهای اول اپیدمی این بیماری، خبری ناگوار دهان به دهان بین اهالی فوتبال می چرخید . خبری بس ناگوار مبنی بر وخیم شدن بیماری ایرج قلیچ خانی پیشکسوت باشگاه پرسپولیس و یکی از بهترین مربیان سازنده تاریخ فوتبال ایران .

ایرج قلیج خانی که متولد 1324 بود به دلیل وخامت بیماری دیگر  توان زیستن در این دنیا را نداشت و قبل از آغاز سال 1399 و در روز آخر سال 98جان به جان آفرین تسلیم کرد.

بی خود نبود خیلی از قدیمی ها و حتی اساتید فوتبالی و  پیشکسوتانی که زیر دست او آموزش اولیه فوتبال را دیده بودند او را استاد خطاب می کردند .او عاشق توپ بود و براش فرقی نمی کرد دانشش را در تیم های باشگاه و یا پایه های  ملی ایران به حراج بگذارد و یا در زمین های خاکی . او زاده شده بود برای آموزش ، تصاویر قدیمی  گرفته شده از او همین را اثبات می کند.

ایرج قلیچ خانی هم مربی بود و هم معلم . او که سابقه مربیگیری در تیم های ملی جوانان و امید ایران را در کارنامه دارد در تیم های سازنده راه آهن ، نیروی زمینی ،سرباز، پارس خودرو ، هما ، فتح و شموشک هم سابقه مربیگری دارد و بازیکنان زیادی را به فوتبال این مرز و بوم معرفی کرده است.

کافی است اسم چند بازیکن را که زیردست استاد شاگردی کرده اند را مرور کنیم تا به جایگاه بالای او در نظام آموزشی فوتبال پی ببریم و به آن احترام بگذاریم .محمدپنجعلی ، رحیم میرآخوری، عباس موسیوند،حسین کاشی نژاد، مرحوم کاظم سیدعلیخانی ، حمید فردعلی نیا و.....این ها بزرگانی از دهه 50و 60بودند که روزگاری از بهترین های پست خودشان بودند و سابقه کاپیتانی پرسپولیس، استقلال ، تیم ملی و تیم منتخب آسیا را هم در سایه وجود استاد به دست آوردند.                                    

                                                                              
او متعلق به نسلی بود که در زمین های خاکی رشد می کردند و به اصطلاح فوتبالی ها قبل از استنشاق بوی چمن عاشق بوی خاک می شدند. نسلی که این روز ها در تهران کمتر وجود خارجی دارند و برای دیدن آنها باید به خوزستان و زمین های متعدد خاکی اهواز سفر کرد.نسلی که رقابت های فوتبال محلات را با مردان بزرگی چون ایرج خان قلیج خانی در روزهای پایانی هفته برگزار می کردند و هزاران نفر را برای دیدن خود به این زمین ها می کشیدند.

دلمان برای مردانی چون او که کمتر در این روزها در فوتبال کشور پیدا می شود تنگ می شود و  هر وقت به روزهای آخر سال می رسیم از خدا می خواهیم برای فوتبال ایران دوباره مردانی مثل او را به ما معرفی کند که قبل از مربیگری و استادی برای جامعه فوتبال معلم بودند. روحت شاد آقا معلم