قلعه‌نویی؛ بدشانس‌ترین مربی تاریخ؟ (عکس)

به گزارش ورزش سه، این روزها لیگ برتر با پدیده‌ی نادری در تاریخ ۲۱ ساله‌ی خود مواجه است و آن غیبت امیر قلعه‌نویی در کنار زمین است. غیبت مردی که در حال گذراندن محرومیت سنگین چهار ماهه‌ی خود از مربیگری در لیگ برتر است و ترجیح داده تا با سکوت خود، این محرومیت را که پس از آن محرومیت شش ماهه سال ۷۳، سنگین‌ترین محرومیت فوتبالی‌اش است سپری کند. حالا او مقارن با تولد ۵۸ سالگی خود باید به مصاف تیمی برود که تمام قهرمانی‌هایش در لیگ برتر با این مربی رقم خورده است.

روزی که امیر قلعه‌نویی دربی هفته آخر لیگ چهاردهم را با شکست یک بر صفر مقابل پرسپولیس به پایان رساند فکرش را هم نمی‌کرد که دوری‌اش از تیم محبوبش تا هفت سال دیگر طول بکشد. هر چند نام او همواره در این هفت سال به عنوان اولین آلترناتیو تمامی مربیان استقلال مطرح بوده اما نه خود او آن انگیزه و خواست اوایل دهه هشتاد را برای نشستن روی نیمکت استقلال نشان داده و نه رابطه‌ی خراب شده‌اش با بخشی از هواداران استقلال اجازه داده که بازگشت او به این تیم به سادگی انجام شود. با این حال، امیر به عنوان باثبات‌ترین مربی تاریخ لیگ برتر، هنوز هم توانسته برند خود را به هر طریقی حفظ کند و امسال هم هدفی جز قهرمانی در لیگ برای خود و تیمش متصور نیست.

ژنرال آبی‌ها از همان ابتدای دوران فوتبالش جاه‌طلبی و البته قدرت رهبری و مدیریت خود را نشان داده بود. همان زمانی که در حضور بزرگان و علیرغم سن کم، بازوبند کاپیتانی شاهین را به بازو بست و در ادامه در میان آن همه ستاره‌ی استقلال در اواخر دهه شصت، او بود که به طور جدی علاقه‌اش به مربیگری را دنبال کرد تا همان کسی شود که استقلال را در دوران پسا پورحیدری و حجازی به دست بگیرد. این وضعیت را مقایسه کنید با دوران پساپروین در پرسپولیس که تقریبا هیچ چهره‌ و مربی ایرانی نتوانست پرچمدار دوران گذار پرسپولیس از پروین شود و این باشگاه تا چند سال برای عبور از این مرحله دستش از موفقیت کوتاه ماند. اما قلعه‌نویی توانست کاری کند که استقلال ابتدای دهه هشتاد و در عصر پساپورحیدری، گذری موفقیت آمیز از لیگ آزادگان به لیگ برتر داشته باشد.

حالا او همان جاه‌طلبی و همان اعتماد به نفسی که با آن استقلال را به قهرمانی لیگ برتر رساند را با خود به کرمان برده تا شاید از گل‌گهر یک مدعی و چه بسا یک قهرمان بسازد. برای اویی که هنوز اعتقاد دارد نیمکت تیم ملی به ناحق از او گرفته شده و فوتبال یک بار دیگر سرمربیگری در تیم ملی به او بدهکار است، این روزها نبرد با مربیان جوان‌تری چون فرهاد مجیدی، جواد نکونام و یحیی گل محمدی، نبردی حیثیتی است و تلاشی برای اثبات اینکه هنوز هم می‌تواند بالاتر از همه‌ی اینها سرمربی تیم ملی و یا استقلال شود.

حجت شفیعی

قلعه‌نویی  اعتقاد دارد همیشه سرمربی بداقبالی  بوده و اتفاقات فوتبالی و غیرفوتبالی مقابل پیشروی او در فوتبال بوده‌اند

کاپیتان استقلال در آخرین فصل حضورش در میادین. سالی که به دلیل مصدومیت کهنه چاره‌ای جز آویختن کفش‌ها برای ژنرال میانه میدان آبی‌ها باقی نماند. اما از همان زمان سودای نیمکت استقلال باعث شد تا همچنان در معادلات باشگاه استقلال جایی برای خود دست و پا کند.

در لیگ ۷۴ و در جدال استقلال مقابل کشاورز و شاگردان سیروس قایقران

اولین حضور روی نیمکت استقلال در لیگ برتر. بازی هفته اول لیگ ۸۳-۸۲ و تساوی دو-دو مقابل پاس

پیشاپیش آبی‌ها و آماده حضور در پرحاشیه‌ترین دربی تاریخ. محرومیت شش ماهه رهاورد این دربی برای ژنرال آبی‌ها بود

در تقابل با رضا شاهرودی در همان دربی معروف سال 73. دو چهره‌ای که با محرومیت‌های پس از این بازی نقره داغ شدند.

روزهای سرمربیگری در تیم ملی. بدون باخت در بازی‌های رسمی و امیری که نتوانست اقبال زیادی در جامعه فوتبالی به دست آورد.

در تمرینات تیم ملی سال ۷۴. زمانی که امیر برای آخرین بار توسط مایلی‌کهن به تیم ملی دعوت شد و این مربی بعدا اعتراف کرد که به سفارش علی پروین او را به تیم ملی دعوت کرده. انگیزه امیر برای بازی در تیم ملی در حدی بود که حتی پشت سر احمدرضا عابدزاده به عنوان کاپیتان هم به میدان رود‌.

در ترکیب استقلال رویایی سال ۷۰. بازی کردن در ترکیب اصلی استقلال آن سال آن هم با آن همه هافبک نامی، کار بسیار سختی بود.

روزهای بازی در شاهین. همان باشگاهی که امیر با درخشش در آن، در سال ۶۴ به تیم ملی دعوت شد و اولین بازی ملی‌اش را انجام داد و هم از آنجا لژیونر شد و به قطر رفت.

اخراج به واسطه درگیری با مجتبی محرمی و خروج از زمین و محرومیتی شش ماهه که فردا به او اعلام می‌شود

در کنار همبازی قدیمی خود در شاهین و در جوار علی پروین. احتمالا همان روزهایی که همبازیان قدیمی امیر در شاهین قصد داشتند او را قرمز پوش کنند اما او آبی را انتخاب کرد

پس از قهرمانی با استقلال در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۷۰

در کنار شاهرخ بیانی و ناصرمحمدخانی، نیمکت‌نشینان بازی با الجزایر در سال ۷۱. امیر در بازی برگشت در الجزایر در ترکیب ثابت برای تیم ملی به میدان رفت

در کنار جعفر مختاریفر تکنیکی در پیراهن استقلال سال ۷۰

پس از پایان دربی فینال لیگ قدس. بهترین دربی امیر با دو پاس گل خط کشی شده روی سر سرخاب و مرفاوی و قهرمانی در اولین لیگ سراسری باشگاهی پس از انقلاب

اولین حضور رسمی روی نیمکت تیم ملی در بازی با سوریه در سال ۸۵. مقدماتی جام ملت‌های آسیا و تساوی یک-یک

یک چهره‌ی جدید کنار زمین و روی نیمکت استقلال. یک مربی پرجوش و خروش که با کسی شوخی نداشت. ظهور یک مربی جوان و با اقتدار در دوران پسا پورحیدری برای استقلالی‌ها دلگرم کننده بود

امیر که همچنان با کسب 5 عنوان قهرمانی بهترین مربی تاریخ ادوار لیگ برتر به شمار می‌رود، هنوز پاپس نکشیده و در حالی که امروز جشن تولد آخرین سال‌های دهه ششم زندگی‌اش را فوت می‌کند، امیدوار است در همین سال‌ها با گل‌گهر دست به کار بزرگی بزند و نامش را بیش از این در فوتبال ایران ماندگار کند.این نگاه برای فوتبال ایران کاملا آشناست!