گزارش ویژه: نیم قرن با خوش تیپ‌های سوپرکلاسیکو

 

به گزارش" ورزش سه" دربی یک نمایش بزرگ مد و فشن هم هست. نمایشی که در حال حاضر میلیون ها بیننده به طور زنده آن را تماشا می کنند و بازیکنان فوتبال خوب می دانند که در کنار نمایش فنی و بازی خوبشان استیل و طراحی که برای چهره خودشان انتخاب کرده اند در محبوبیت و موفقیتشان که همان جلب توجه مخاطب است نقش دارند. داریو فو بازیگر، نمایشنامه نویس و کارگردان مطرح ایتالیایی در کتاب بازیگری اش فصل جداگانه ای را به جذابیت های ظاهری بازیگرتئاتر اختصاص داده است و اینکه چرا جذابیت و زیبایی یک بازیگر در یک نمایش اینهمه حائز اهمیت است. فوتبال هم صحنه نمایشی ویژه است و قطعا بخشی از جذابیت آن هم می تواند به زیبایی یا جذابیت ظاهری بازیکنان مربوط شود.

 

آزادی؛ سالن مد صدهزار نفری

رسانه ها در اینکه بازیکنان فوتبال که معمولا از طبقات پایین اجتماع و فقر رشد می کنند به سمت تبدیل شدن به الگوهای مد و خوش پوشی می روند نقش اصلی را ایفا می کنند. در ایران هم حتی در دورانی مثل دهه شصت نیز که می گویند پولی در فوتبال نبود بازهم بازیکنانی وجود داشتند که به روز و خوش پوش بودند. اگر زمانی بازیکنان در زمین با فوکول و پشت مو می دویدند این مدل مو کاملا به روز بود! و البته باعث می شد خیلی از طرفداران فوتبال نیز چهره هایشان را چنین شکلی درست بکنند.

با این وجود اما مثل دنیای بازیگرها ، در میان ستاره ها و نخبه های فوتبال آن هایی که چهره هایی دوست داشتنی و مطابق سلیقه روز جامعه داشته باشند بیشتر در معرض توجه خواهند بود. به بهانه شهرآورد هشتاد و هشتم و به این دلیل که قطعا دراین دربی هم بازیکنان نهایت تلاش را برای خوش قیافه بودن انجام می دهند به بررسی تیم خوش تیپ ها و خوش قیافه های تاریخ استقلال و پرسپولیس که این مسابقه را تجربه کرده اند می پردازیم.

 

 

 

 

 

احمدرضا عابدزاده (خرداد 1345 )

همه چیز از بازی های جام ملت های قطر در سال 1988 و بازی رده بندی شروع شد. او پنالتی چینی ها را می گرفت و لبخندی به لب داشت که باعث شد هزاران ایرانی به فوتبال علاقمند شوند و البته این روند را در بازی های آسیایی سال 1990 در پکن و در مصاف با کره شمالی هم تکرار کرد. قد بلند و اندام ورزیده با شانه های پهن، چهره مردانه و آن لبخند که بیش از همه چیز تاثیرگذار بود  احمدرضا عابدزاده را تبدیل به یکی از محبوب ترین بازیکنان تاریخ فوتبال کرد و به جرات می توان گفت خیلی ها به عشق احمدرضا به فوتبال علاقمند شدند.

 

 

 

 

 

ابراهیم آشتیانی (آذر 1325-آبان 1396)

مرحوم ابراهیم آشتیانی ، مدافع راست سابق تیم ملی و پرسپولیس در دهه 50. او نیز در میان بازیکنان خوش تیپ دهه پنجاه که حسابی تحت تاثیر فضای رسانه ای به سر و وضعشان می رسیدند به واسطه چهره دوست داشتنی و مثبتش جذاب تر به نظر می رسید. اندام متناسب و البته توانایی فنی باعث شد تا جذابیت های این چهره مردانه بیشتر هم بشود.

 

 

 

 

 

 

نصرالله عبداللهی (10 مهر 1329)

او در شصت و هشت سالگی هم از تمام بازیکنان مدپوش و به روز استقلال خوش تیپ تر است. چهره نصرالله عبداللهی خیلی آرتیستیک است. با آن صورت استخوانی و بینی پهن و مدل موهایی که هنوز هم با وجود کم پشت شدن جذاب هستند. عمونصی استقلالی ها خارج از زمین فوتبال هم یک خوش پوش حرفه ای است.

 

 

 

 

 

 

رضا شاهرودی(فروردین 1351)

خودش دوست داشت شبیه پائولو مالدینی باشد اما بیشتر شبیه جیمزدین زمان خود بود. با آن موهای پرپشت و چهره پسرانه و عاصی. رضا شاهرودی از آن دست جوان هایی است که سمبل یک نسل و گروه هم می توانند باشند، نه آنکه آگاهی پشت این باشد انگار آنها مال خود خود جامعه هستند، ازدل کوچه و بازار بیرون آمده و یا حتی بیرون زده اند. هرچه بود شاهرودی خوش تیپ زمانه اش بود و خودش هم خوب این را می دانست. آقا رضا هنوز هم خوش تیپ است.
 

 

 

 

 

 

مجید نامجو مطلق (10 خرداد 1345)

اگر تیپ رضا شاهرودی ، علی نیکبخت و بازیکنانی مثل این ها را تیپ مدجوانان عاصی بدانیم مجید نامجو مطلق نقطه مقابل آن است. چهره محجوب و متواضع. درواقع این تواضع و نرم خویی که در اوج توانا بودن در چهره او هست بیشتر موجب علاقمندی می شود. اما آنچه در فوتبال نامجو مطلق و حتی تیپ و قیافه اش جلب علاقه می کند ظرافت است.

 

 

 

 

 

 

فابیو جانواریو( شهریور 1358)

لبخند دلنشین می تواند بزرگترین قفل ها را از دل باز کند ضمن اینکه ما ایرانی ها اصولا به رنگ روشن علاقمند هستیم. نمونه اش در بازیگری که رنگ روشن چشم و مو کاملا یک پوئن با ارزش به حساب می آید. فابیو جانواریو هردو این ها را داشت و یکی از خوش تیپ های دربی است.

 

 

 

 

 

محمود خوردبین (مهر 1327)

 

می توان همه آنچه درباره جانوارو نوشتیم را دقیقا کپی کرده و برای محمودخان خوردبین یکی از اسطوره های باشگاه پرسپولیس بنویسیم. با این تفاوت که خوردبین چهره ای ایرانی  دارد. خوردبین پنجاه و خرده ای سال کنار پرسپولیس زندگی کرد و همیشه محبوب بود و چهره اش در این رابطه نقش داشت.

 

 

 

 

فریدون زندی(اردیبهشت 1358)

فریدون زندی یک ترکیب بندی جذاب است. موهای قهوه ای که تونالیته های متنوعی را در خود دارد ، چهره مثبت و البته یک لبخند بزرگ. او یک جور فراست و سادگی را توامان در چهره اش دارد و البته که تیپ و مدلش به روز و تازه است.

 

 

 

 

 

 

علیرضا نیکبخت(8 تیر 59)

یک تیپ عاصی دیگر از نسل اواخر دهه پنجاه با این تفاوت که او شبیه به قهرمان یک ملودرام است. علیرضا نیکبخت از آن دسته از ورزشکارانی است که خودش نیز تصمیم گرفت که ستاره شود و چهره و استیلش هم به این موضوع کمک زیادی کرد. او توانست به بخشی از جامعه درباره مدل لباس و چهره خط بدهد و این موفقیت بزرگی است.

 

 

 

 

فرهاد مجیدی(خرداد 1355)

فرهاد مجیدی از آن چهره هایی است که ویژگیهای درونی او را در خود دارد. چهره باهوش و خلاق و البته مغرور. مجیدی چهره ای ظریف و پسرانه و شبیه به ستارهای کلاسیک دارد و اصولا به عنوان یک ستاره همیشه خوش پوش و با چهره اش طراحی خوبی داشته است.

 

 

 

 

 

 

حسین کلانی(بهمن 1323)

حسین کلانی شاید می توانست یک بازیگر سینما باشد. چهره او شبیه بازیگران هالیوودی در دوران دهه پنجاه و شصت است. چهره او جدی و مصمم است و البته که ایشان هم از پوئن رنگ روشن چشم ها و مو برخوردار است. چهره و تیپ حسین کلانی چه در جوانی و اکنون تشخص و اصالت دارد.

 

 

 

سرمربی:

 

 

 

 

ناصر حجازی(23 آذر 1328- 2 خرداد 1390)

سرمربی تیم خوش تیپ های دربی ؟فوتبال ایران؟  مرحوم ناصرحجازی از جمله کسانی است که هرکسی در اولین برخورد با او ، چه رودررو و چه از طریق فیلم و عکس یک چیز می گوید:« او خیلی خوش تیپ است». به جرات می توان گفت که مردان کمی در هردوره تاریخی چنین شانسی پیدا می کنند که اینچنین از موهبت زیبایی چهره برخوردار باشند. ناصرخان حجازی بی شک یکی از مردان خوش تیپ روزگار است. عکس او را به صرف جذابیت های چهره اش می توان قاب کرد و به دیوار اتاق زد.