استقلال شفر؛ چقدر شبیه به استقلال پورحیدری

به گزارش "ورزش سه"، اگر بخواهیم تاریخ باشگاه استقلال را به دو قسمت مساوی تقسیم کنیم قطعا می توان آن را به دو دوران پیش از انقلاب و بعد از انقلاب تقسیم کرد.

برای مشاهد اوج دوران این تیم یا به نوعی نقطه عطف استقلال در این 40 ساله گذشته  باید به آرشیو دهه شصت تا هفتاد رجوع کنیم، همان دورانی که آبی پوشان پایتخت با تکیه بر تنی چند از بهترین بازیکنان دوران خودش بر بام قله آسیا دست پیدا کرد و برای تکرار این افتخار تنها به انداره یک ضربه پنالتی فاصله داشت. این درحالی بود که این تیم در آن دهه 7 سال به تیم رقیب قافیه را نباخته بود. چنانچه مجبور باشیم این افتخارات را تنها به نام یک نفر واریز کنیم بدون شک باید به نام منصور پورحیدری اشاره کنیم .

پورحیدری در سال های 68  تا 71 همراه با استقلال روزهای تکرار نشدنی را تجربه کرد که دیگر هیچ مربی نتوانست بعد از آن به چنین موفقیت هایی از این دست برسد.

اما راز موفقیت این تیم چه بود؟  به این نام ها توجه کنید : 

شاهرخ بیانی، امیر قلعه نوعی، مجید نامجو مطلق، جعفر مختاری فر، مهدی فنونی زاده، امیر هاشمی مقدم، رضا احدی، رضا نعلچگر،، میرشاد ماجدی و ... 

وجه مشترک تمامی بازیکنان عنوان شده بازی در خط میانی استقلال بود و این در شرایطی است که استقلال در آن سال ها جز صمد مرفاوی مهاجم طراز اولی در سطح تیم ملی نداشت و تمام این موفقیت ها با درخشش بی نظیر این بازیکنان میانی حاصل شد. در واقع لیست پورحیدری مملو بود از هافبک هایی که هر کدام در هر تیمی به عنوان یک مهره تاثیر گذار به حساب می آمدند که هر کدام وظیفه ای مجزا داشتند. فنونی زاده مثل یک دیوار از خط دفاع مراقبت می کرد، شاهرخ و قلعه نویی میدان داری می کردند، ضمن آنکه پاسور خوبی بودند و در عین حال گل های بی شماری را به ثمر می رساندند. بقیه بازیکنان هم که در ترجمه امروزی فوتبال وینگر های تهاجمی به شمار می رفتند که سر آمد آن ها مجید نامجومطلق بود. دیگر از یک خط میانی چه می خواهید؟ استقلال با این ترکیب خط میانی به هرچه که می خواست در ایران و آسیا دست پیدا کرد.

شاید علاقه پورحیدری را به بازیکنان خط میانی به شیوه چیدمان او ربط بدهیم چرا که ورود بونجاک به استقلال همراه با آوردن شیوه 2-5-3 بود که البته آنها با همین نحوه چیدمان توانستند قهرمان آسیا شوند. اگر ما را به مقایسه محکوم نکنید باید به شباهت لیست این روزهای استقلال و آن دهه اشاره کنیم که مملو است از بازیکنان خط میانی که هر کدامشان برای راه انداختن هر تیم کافی به نظر می رسند .

از علی کریمی گرفته تا فرشید باقری، از فرشید اسماعیلی تا طارق همام، یا از پاتوسی گرفته تا داریوش شجاعیان و روزبه چشمی و محسن کریمی و رضا آذری همگی را می توان به عنوان بازیکن خط میانی استقلال به حساب آورد.

آن روزها استقلال با تکیه بر خط هافبکش بارها تا فتح دروازه هر تیمی پیش می رفت، درست مثل استقلال در دو بازی گذشته که به راحتی آب خوردن برای خودشان موقعیت ایجاد می کردند. وینفرد شفر امسال در نیم فصل دوم خواسته یا ناخواسته پایش را جای منصور پورحیدری گذاشته و حالا باید برای حضور این همه هافبک چاره ای درست  بیندیشد.

این شاید بزرگ ترین دغدغه وینفرد شفر در حال حاضر باشد. او در این مجال دو معضل بزرگ دارد. اول آنکه قرار دادن این همه بازیکن خط میانی در شرایط مسابقه کار بسیارسختی است و دومی، راضی نگه داشتن تمامی این بازیکنان است، بدون این که حاشیه ای در تیم ایجاد شود.

شفر برای حل اولین چالش تصمیم گرفته است بعد از انجام هر بازی در لیگ فردای آن یک دیدار تدارکاتی ترتیب دهد تا همگی بازیکنان از شرایط مسابقه دور نمانند.

اما برای حل دومین مشکل باید منتظر گذر زمان باشیم و در این راه نقش فرهاد مجیدی می تواند بسیار کلیدی باشد .