نمایش رؤیایی اروگوئه؛ بهتر از این امکان ندارد!

به گزارش "ورزش سه"، اروگوئه با همان تیم همیشگی و همان مربی اسطوره ای راهی این مسابقات شده و بر خلاف کوپا آمه ریکا سنتناریو 2016 که با یک نمایش مفتضحانه از مرحله گروهی حذف گردید، این بار یک تیم با طراوت و در اوج پختگی و قدرت را از یاران اسکار واشنگتن تابارز شاهد هستیم. اگر چه اکوادور در سال های افول به سر می برد و به جز چند بازیکن مطرح، تقریبا چیز خاصی در چنته ندارد اما نباید ضعف اکوادور را دلیل برتری قاطع 4-0 اروگوئه دانست. شاگردهای تابارز یک فوتبال تهاجمی، شناور، جذاب و در یک کلام روغن کاری شده را به معرض نمایش گذاشتند و هر گاه که اراده کردند، دروازه اکوادور را مورد تهدید قرار دادند. عطش سیری ناپذیر اروگوئه از حمله و دست یابی به گل، بسیار جالب توجه بود. «لا سلسته» پس از قهرمانی در کوپا آمه ریکا 2011 که پانزدهمین قهرمانی اش در تاریخ این رقابت ها بود، طی دو دوره بعد یعنی در سال های 2015 و 2016 عملکرد جالبی نداشت. در کوپا آمه ریکا 2015 و پس از صعود دشوار از مرحله گروهی، به یک دیوار آهنین یعنی شیلیِ میزبان برخورد کرد و چاره ای جز شکست نداشت. در سال 2016 نیز یکی از بدترین نتایج اروگوئه در تاریخ کوپا آمه ریکا رقم خورد و این تیم نتوانست از مرحله گروهی صعود کند. جالب این که یاران تابارز طی 7 بازی در دو دوره گذشته کوپا آمه ریکا، فقط 2 بار به پیروزی رسیدند.

فوتبال ناب تهاجمی اروگوئه، سورپرایزی برای همه!

تیم ملی اروگوئه با کمترین تغییرات ممکن و با تکیه بر همان ستاره های سر شناس نسل طلایی اش، پا به خاک برزیل گذاشته تا برای شانزدهمین قهرمانی اش در تاریخ کوپا آمه ریکا تلاش کند. حالا دیگر آن ستاره های بزرگ فوتبال اروگوئه، در اوج پختگی و انگیزه به سر می برند و نمایش جسورانه آنها مقابل اکوادور، بهترین گواه برای مدعا بود. اروگوئه با ارائه این بازی زیبا، برای همه مدعیان جدی این جام خط و نشان کشید. اگر چه اکوادور از 5 دوره گذشته جام جهانی، در 3 دوره حضور داشته اما نتایج «لا تری کولور یا سه رنگ ها» در کوپا آمه ریکا چندان دلچسب نبوده است. از آخرین حضور اکوادور در مرحله نیمه نهایی کوپا آمه ریکا، 25 سال می گذرد و طی این 25 سال، همه تیم های منطقه آمریکای جنوبی، حداقل یک بار در مرحله نیمه نهایی حضور داشته اند. تیم ملی اکوادور پس از ناکامی در راه یابی به جام جهانی 2018، دست به دامان هرنان داریو گومز مربی کهنه کار کلمبیایی شد. گومز کارنامه درخشانی را در فوتبال پاناما به جای گذاشته بود و قطعا می تواند به درد فوتبال اکوادور بخورد اما شروع اکوادور در کوپا آمه ریکا بسیار نا امید کننده بود. به جز آنتونیو والنسیا و اِنِر والنسیا، تقریبا سایر بازیکن های اکوادور در سطح چندان بالایی قرار ندارند. گفتنی است که با وجود پذیرش این نقاط ضعفِ تیم اکوادور، نباید بازی زیبای اروگوئه را تخطئه کرد. نمایش نیمه اول اروگوئه کاملا تحسین بر انگیز بود و جالب این که هر سه عنصر هجومی این تیم در همین نیمه گلزنی کردند. واقعا نمی توان تصور کرد که اروگوئه در ادامه این جام بتواند چنین نمایش کم نظیری را ارائه بدهد و بهتر از این بازی کند. البته نباید فراموش کنیم که اکوادور از دقیقه 24 و با اخراج خوزه کینتروس، 10 نفره شد و این اتفاق، یک ضربه مهلک به پیکره یاران گومز بود.

اروگوئه یک تیم متوازن در همه خطوط

لوئیز سوارز برای اولین بار پس از عمل جراحی زانو، در ترکیب اصلی اروگوئه قرار گرفت تا زوج همیشگی اش یعنی ادینسون کاوانی را یاری کند. جالب این که سوارز توانست برای دومین بازی پیاپی با پیراهن «آبی آسمانی ها» گلزنی کند. یکی از نقاط قوت اروگوئه این است که از لحاظ کیفیت فنی بازیکن ها، تقریبا در همه خطوط یک دست بوده و از خط دروازه تا خط حمله، از ستاره های با تجربه و تراز اول بهره می برد. توازن بسیار خوبی بین قدرت تدافعی و قدرت تهاجمی اروگوئه وجود دارد ولی نقطه ضعف بزرگ و سنتی در فوتبال اروگوئه، کمبود خلاقیت است. همان طور که می دانید، خشونت نیز جزء لا ینفک فوتبال آمریکای لاتین بوده و اروگوئه ای ها در این زمینه، سر آمد بقیه تیم های این منطقه هستند. البته بدون شک، اوج قدرت اروگوئه در خط حمله این تیم است که زوج مخوف سوارز-کاوانی را در اختیار دارد. تابارز تصمیم گرفته تا از نیکولاس لودیرو به عنوان هافبک در پشت سر زوج سوارز-کاوانی استفاده کند. لودیرو طی دو سال اخیر توانسته عملکرد خوبی را با پیراهن سیاتل ساندرز در MLS داشته باشد و در 30 سالگی، تبدیل به یک مهره کلیدی در برنامه های تاکتیکی تابارز شده است. اگر چه هافبک های اروگوئه از لحاظ کلاس کار در حد مهاجمان این تیم نیستند و قدرت خلاقیت فردی آنها چندان بالا به نظر نمی رسد اما فراموش نکنیم که خط هافبک اروگوئه در قالب حرکات تیمی مقابل اکوادور، بسیار خلاق بود.

به طور کلی، یکی از دردسرهای شیرین تابارز، ترافیک در خط هافبک است اما شباهت سبک بازی این هافبک ها به یکدیگر، از جمله ایرادهای بزرگ این تیم محسوب می شود. هافبک های کلیدی اروگوئه، از قدرت تکل زنی و تخریبی برخوردار هستند اما تکنیک و خلاقیت به ندرت در آنها مشاهده می شود. ماتیاس وسینو پس از چند سال بازی در فیورنتینا و اینتر، اکنون مغز متفکر خط هافبک اروگوئه بوده و علاوه بر کارهای تدافعی و تخریبی، از قدرت پاسوری و هوش فوتبالی بالایی برخوردار است. وسینو طی دو فصل اخیر، تجارب گران بهایی را در اینتر به دست آورده که به شدت در ارتقاء سطح کیفی او تأثیر گذار بوده است. ترافیک خط هافبک اروگوئه به قدری بوده که چاره ای برای تابارز جز نیمکت نشینی لوکاس توریرا وجود نداشت. شاید در بازی های بعد، به توریرا فرصت بیشتری برسد و این هافبک ارزشمند آرسنال، صلابت بیشتری به میانه میدانِ اروگوئه ببخشد. رودریگو بنتانکور نیز به رغم نیمکت نشینی در اغلب بازی های یوونتوس، همچنان یکی از مهره های کلیدی برای تیم ملی کشورش است. تابارز معمولا از ناهیتان ناندز و رودریگو بنتانکور در طرفین راست و چپ ماتیاس وسینو استفاده می کند. ناندز یکی از استعدادهای جوان «لا سلسته» است که نسبت به سایر هافبک های اروگوئه، از خلاقیت بیشتری برخوردار بوده و به رغم جوانی، در جام جهانی 2018 نیز یکی از بازیکن های ثابت این تیم بود. در حالی که تابارز در دوره های گذشته از سیستم های 2-4-4 کلاسیک و یا 1-4-1-4 استفاده می کرد اما در بازی مقابل اکوادور، سیستم 2-1-3-4 را به کار گرفت.

بدون شک، کیفیت خط دفاعی اروگوئه با خط حمله اش در یک سطح بوده و با وجود دو مدافع ارزشمند اتلتیکو مادرید (دیه گو گودین و خوزه ماریا خیمنز)، خیال اسکار تابارز راحت است. نقطه قوت اروگوئه، سازمان دهی عالی در کارهای دفاعی و انجام بازی فشرده، پرسینگ سرسام آور و فوتبال دفاعی خشونت آمیز مقابل تیم های بزرگ می باشد. یکی از تصمیمات جالب تابارز در این بازی، استفاده از دیه گو لاکزالت در پُست دفاع چپ بود. با این که مارسلو ساراچی یک دفاع چپ تخصصی است و تجربه بازی در بوندس لیگا با پیراهن لایپزیگ را دارد، اما تابارز چندان به او اعتماد نکرده زیرا ساراچی هنوز کم تجربه بوده و معمولا در لایپزیگ روی نیمکت می نشیند. لاکزالت بازیکن بسیار انعطاف پذیری بوده و علاوه بر تخصص اصلی اش یعنی حرکات پا به توپ و کارهای هجومی، گاهی نیز به عنوان مدافع به میدان می رود. شاید یکی از نقاط ضعف اروگوئه، در پُست دفاع چپ باشد زیرا توانایی های هجومی لاکزالت ضعیف تر از توانایی های دفاعی اش است. البته با حضور مارتین کاسرس با تجربه در پُست دفاع راست، اطمینان خاطر برای تابارز وجود دارد. کاسرس در این بازی، برای نودمین بار با پیراهن «لا سلسته» به میدان رفت. جالب این که نسل طلایی فوتبال اروگوئه، تداوم و ثبات بسیار خوبی در تیم ملی داشته اند و هم اکنون، 5 بازیکن اروگوئه دارای 90 بازی ملی و یا بیشتر هستند. یکی دیگر از نقاط مثبت برای تیم ملی اروگوئه، توازن مناسب بین بازیکن های مسن و جوان است. به عبارت دیگر، در کنار ستاره های باز مانده از نسل طلایی فوتبال اروگوئه، چندین زایش مهم نیز صورت گرفته و طی چند سال اخیر، بازیکن های ارزنده ای از نسل جوان و جدیدتر نیز به جمع یاران «لا سلسته» اضافه شده اند که از جمله می توان به خوزه خیمنز، مارسلو ساراچی، رودریگو بنتانکور، ناهیتان ناندز، لوکاس توریرا، فدریکو والورده و ماکسی گومز اشاره کرد. اروگوئه یک بار با نسل طلایی خود در سال 2011 به قهرمانی کوپا آمه ریکا دست یافت اما حالا این نسل طلایی در سومین دهه زندگی خود، به دنبال تکرار آن افتخار بزرگ هستند، افتخاری که شاید آخرین بهانه برای غرور و شادکامی تابارز در عمر مربیگری اش باشد.

محمدرضا شعاعی