کد خبر : 1729065 | 13 دی 1399 ساعت 19:20 | 12.2K بازدید | 0 دیدگاه

هیچ وقت نگفتم مرا مربی تیم ملی کنید

برزگر: شاید یک کشتی‌گیر وزیر ورزش شود

سرمربی اسبق تیم ملی کشتی آزاد گفت: کشتی ایران هیچ وقت دست خالی از المپیک برنگشته است.

برزگر: شاید یک کشتی‌گیر وزیر ورزش شود


به گزارش "ورزش‌سه"، منصور برزگر که مهمان این هفته برنامه دایره طلایی بود، درمورد صحبت اخیر علیرضا دبیر که برزگر در تربیت قهرمانان بزرگ و رقم زدن تاریخ کشتی ایران نقشی پررنگ داشته، عنوان کرد: وقتی آدم سنش بالا می رود دیگر جلویش را نمی بیند. نگاه می کند به پشتش که چه اثری از خود برجای گذاشته. یکی از مدیران ورزشی که فوت هم کرده، می گفت «برزگر، خدمت در این مملکت گم نمی‌شود همانجور هم خیانت گم نمی شود، مردم ما این چیزها را می فهمند». علیرضا دبیر مربیان دیگری چون خیراله‌زاده داشت، ولی پدرش با من همکار بود و من به کارهایش نظارت داشتم. حالا خوشحالم که وقتی جوان‌های کشتی را می بینم که مدال دارند و تحصیل کرده اند، درحال حاضر بیشتر قهرمانان کشتی رئیس تربیت بدنی استان های شان شده اند و احتمال دارد وزیر ورزش هم بشوند.


نایب قهرمان المپیک 1976 مونترال در مورد تعلق خاطرش به کار باشگاهی با وجود سال های سرمربیگری اش در تیم ملی گفت: من نمی دانم چرا امروز مربیان ملی از سالن ها دور شدند فقط این را می دانم که من خودم شخصا با کشتی زندگی می کنم. زمانی که کنار تشک کشتی هستم جایی نمی‌روم که مربی باشم می روم تمرین کنم و بعد می‌بینم که مربی شده ام. یک زمانی باشگاه سازمان آب بودم آنجا را بستند، به سالن کشتارگاه رفتم و بعد سالن هفت تیر و هیچ وقت هم نگفتم من را مربی تیم ملی کنید. بعد دیدند هر جا به بن بست می رسند من می آمدم و گاهی هم این آمدن به ضررم می شد. زمانی که سرمربی بودم، کمیته فنی حاضر بود و آنها هم تصمیم می گرفتند. همه خوب ها به نفع آنها تمام می شد و بدها در کاسه ما میرفت. بالای 30 سال سرمربی بودم، آخرش خودم زمان آقای یزدانی خرم گفتم نمی مانم و به المپیک چین نرفتم که مغزی پور رفت. به هر صورت کسی که می خواهد سرمربی شود باید با همه دردهای کشتی گیران آشنا باشد.


برزگر که در سال های سرمربیگری اش همیشه گله داشت که سازمان ورزش، نزدیک به المپیک سراغ او می آید، افزود: این بحث مفصلی دارد. اولین چیزی که من گله دارم از ورزش ایران این است که ما سازمان ورزش و وزارت ورزش ما المپیکی نیست و فقط در آستانه بازی های آسیایی و المپیک ها یادشان می افتد کدام ورزش مدال می گیرد. من همیشه مثال می زنم که چین و روسیه و آمریکا فوتبال شان به فوتبال ایران و اروپا نمی رسد، حالا فوتبال پولساز است، تماشاگر دارد، تبلیغات رویش زیاد است، ولی اینها می آیند در رشته های المپیکی کار می کنند. همه ورزش ما فوتبال نیست آیا توجهی که به فوتبال می شود به رشته های دیگر می شود؟ چرا باید در بازی های آسیایی حداقل ما هم اندازه چین و ژاپن نباشیم؟ چرا کره جنوبی باید از ما جلو بیفتد؟ برای اینکه ما المپییکی فکر نمی کنیم. اگر المپیکی فکر کنیم همه فدراسیون ها را باید بعد از المپیک بیرون کنند و 4 سال زمان به رئیس بعدی بدهند، اگر در المپیک نتیجه گرفت 4 سال بعد هم بماند. زمان هاشمی طبا او روی ورزش کار می کرد.


قهرمان مسابقات جهانی 1973 تهران در مورد وضعیت اکنون کشتی و شانس ایران در المپیک پیش رو برای کسب مدال گفت: کشتی هیچ وقت دست خالی از المپیک برنگشته، متاسفانه به خاطر اعمال نفوذ کشورهای دیگر سعی کردند کشتی و وزنه برداری را در المپیک به حداقل برسانند. به هرحال در این مدت به خاطر کرونا رقابت بین المللی کمتر انجام نشده، کشتی وزنه برداری نیست که وقتی 100 کیلو وزنه می زنی بدانی اولی یا دوم، باید با رقبا محک بخوری تا معیار درست داشته باشی. نمی شود الان عنوان کرد کشتی چند مدال می آورد اما مطمئنا از توکیو دست خالی برنمی گردد. یک روز می گفتند دبیر جوان است، اما به او فرصت داده شد تا کار کند.

دیدگاه‌ها