تراکتور دوباره دوست داشتنی شد!

به گزارش "ورزش سه"، تجربه نشان داده که فوتبال در خطه آذربایجان تفاوت های بسیاری با دیگر جاها دارد. دلیل این تفاوت را شاید سرمربیانی که در تراکتور کار کردند بهتر بدانند. در تبریز اگر نتیجه هم بگیری ولی فوتبال خوبی بازی نکنی، طرفدار زیادی نخواهی داشت. این را در سال های اخیر به خوبی دیده ایم؛ جایی که همواره سرمربیانی با اقبال عمومی مواجه شده اند که تیم شان توانسته فوتبال زیبایی ارائه کند.

طی چند فصل اخیر اما شرایط در تراکتور به گونه ای بوده که سبک بازی این تیم از ایده آل هوادارانش فاصله بسیار زیادی گرفته است. جز چند مقطع کوتاه و پرنوسان که تراکتور در چند بازی خوب بود و چندین بازی روی اعصاب، هواداران این تیم سال هاست که فوتبال مورد علاقه خود را ندیده اند؛ تراکتوری مثل تراکتور لیگ چهاردهم که با رسول خطیبی، توفانی آغاز کرد و با تونی الیویرا این توفان را ادامه داد اما در نهایت به دراماتیک ترین شکل ممکن از رسیدن به جام قهرمانی لیگ برتر بازماند.

در چنین شرایطی بود که باشگاه تراکتور طی یک تصمیم جالب، رسول خطیبی را بار دیگر به عنوان سرمربی انتخاب کرد تا این مربی تبریزی بعد از 6 سال یک بار دیگر روی نیمکت تراکتور بنشیند. برنامه خطیبی برای تراکتور قابل پیش بینی بود. او می خواست تیمش را یک بار دیگر به آن چه که هواداران دوست دارند تبدیل کند. پروژه ای که یک بار در دوران آغازین سرمربیگری به خوبی آن را انجام داده بود و اینک در دوره ای متفاوت، به دنبال تکرار آن بود؛ تکراری که می تواند یک بار دیگر هواداران تراکتور را با تیم شان آشتی دهد. در بازی های اخیر تراکتور تغییرات مثبتی را شاهد بوده ایم؛ تغییراتی که در راستای بازگشت تراکتور به همان روزهاست.

بازی هفته نوزدهم مقابل مس رفسنجان با وجود اینکه برای تراکتور گل و برد نداشت اما هوادارانش را امیدوار کرد. تراکتور در این دیدار نشان داد که می خواهد تغییر کند و پتانسیل این کار را هم دارد. خطیبی و دستیارانش طی مدت کوتاهی که هدایت تراکتور را به عهده گرفته اند، مشغول پاک کردن ردپاهای متعددی هستند که اصالت تیم را خدشه دار کرده اند و به اصطلاح اهل فناوری در حال دیفرگ (یکپارچه سازی) کردن هارد تراکتور هستند تا همه چیز مثل سابق سر جای خود قرار گرفته و تیم به تراکتورِ واقعی که هوادارانش دوست دارند تبدیل شود.

شاگردان خطیبی در بازی با مس به سبک های مختلفی برای رسیدن به گل تلاش کردند. فوتبال روی زمین بازی کردند و در مواقع نیاز توپ را به هوا بردند. آنها نشانه هایی خوبی در طول 90 دقیقه از خود بروز دادند که امیدوارکننده بود. بازی با سه مهاجم واقعی و استفاده هدف دار از هر سه مهاجم برای پیشبرد اهداف تهاجمی، اوج کار تراکتور بود. اضافه شدن پیمان بابایی در نیمه دوم باعث شد تا سامان نریمان جهان کمی عقب تر رفته و در نقش سازنده ظاهر شود؛ بازیکنی که در دوره قبلی حضورش در تراکتور نیز، هم گل می زد و هم گل می ساخت. او در بازی با مس، شانس گلزنی خوبی در دقیقه 22 داشت اما روی پاس عباس زاده، ضربه خوبی به توپ نزد. در نیمه دوم، سامان در نقش سازنده، دو موقعیت بسیار عالی برای عباس زاده (دقیقه 69) و بابایی (دقیقه 60) درست کرد اما این دو بازیکن نتوانستند پاس های نریمان جهان را به گل تبدیل کنند.

تراکتور در بازی با مس 429 پاس داد (79% دقت پاس) و 9 شوت هم به سمت دروازه حریف زد که 3 شوت در چارچوب بود. یکی از نکات قابل توجه بازی تراکتور مقابل مس، نمرات بالای تمامی بازیکنانش از سایت هایی بود که به امتیازدهی بازیکنان پس از بازی ها می پردازند. این نکته از آنجایی مهم است که طی سال های اخیر همواره تراکتور تیمی بود که انتقاد از یکدست نبودن نفرات داخل زمین، متوجه آن بود. طی بازی های اخیر اما شاهد ایجاد یک تعادل منطقی بین نفرات داخل زمین این تیم هستیم؛ تعادلی که یک فاکتور بسیار مهم در فوتبال روز دنیا به شمار می رود و در حال بازگشت به تراکتور است. تراکتور در بازی با مس تلاش زیادی کرد تا نشان دهد تغییر کرده است؛ این تلاش از نظر ظاهری قابل قبول بود اما با توجه به اینکه تفکرات تاکتیکی قبلی هنوز به طول کامل از تیم پاک نشده و افکار و خواسته های کادر فنی جدید هم هنوز به طور کامل در تیم جا نیفتاده، نیاز اول تی تی ها زمان است؛ زمانی که می تواند در نهایت خواسته بزرگ شان را به آنها هدیه دهد.