یادداشت؛ شکایت راه خوبی نیست؛ تعامل کنید 

به گزارش "ورزش سه"، آنجایی که همه اعضای هیات رییسه باید موشکافانه کارنامه ی مربی مد نظر تیم ملی را بررسی کنند و نظر بدهند همه ی اختیارات را به رییس فدراسیون فوتبال محول می کنند و آنجایی که باید به دلیل عملکرد خوب سرمربی رای به ادامه ی حضور وی بدهند مانع می شوند و خطاب به رییس می گویند تمدید نکن تا ما نظر بدهیم. 

این را می شود درخیلی جاهای دیگر فوتبال هم دید. نمونه اش شکایت از کنفدراسیون فوتبال آسیا به دادگاه بین المللی ورزش به خاطر اعطای میزبانی به منامه. البته که تصمیم خوبی نبود و به نوعی دردآور بود اما ای کاش یکی به فدراسیون فوتبال می گفت شکایت نکند چون بعد از این شکایت همه ی تصمیمات کنفدراسیون فوتبال آسیا علیه ما شد. تیم ملی فوتبال ساحلی با یک فرمول عجیب و غریب شانس حضور در جام جهانی روسیه را از دست داد! آنهم تیمی که در نه در آسیا بلکه در جهان یکی از بهترین هاست. همانند مسی و کریس که در دنیای فوتبالیست ها جز بهترین ها هستند. حتی میزبانی بازی امیدها را هم به ما ندادند! و نمی دانیم فردا چه تصمیم دیگری علیه فوتبال ایران در راه باشد. راستی می شود به ادامه ی بازی تیم های ایرانی و عربستانی هم در کشور بی طرف هم اشاره کرد. نکته ی که الان کنفدراسیون فوتبال آسیا روی آن تاکید دارد. یکی دو ماه پیش اصلا خبری از این تاکید نبود که میزبانی بازی های گروهی به عربستانی ها داده شد و تیم های ایرانی بالاجبار برای شرکت در این بازی ها راهی این کشور شدند. 

شکایت از کنفدراسیون فوتبال آسیا از سوی یکی از فدراسیون های ملی به مرجع بالادستی  اصلا چهره ی خوشی برای AFC نداشت. آنها خیلی تلاش کردند که مانع شوند اما نشد. دستاورد این شکایت هم میلیاردها تومانی بود که از دست رفت. برای دستمزد سه قاضی و مشخص نشد برای این پرونده رایی صادر شد یا نشد! شده هم باشد بی فایده بود به این خاطر که تیم ملی در منامه به میدان رفت و صعود هم کرد و اکنون بحث دور دوم بازی هاست. شاید همان بهتر که میزبانی به تهران محول نشد چون صعود در منامه حلاوت دیگری داشت. تصور کنید میزبانی به تهران داده می شد ودر جریان یکی از بازی ها برق استادیوم آزادی همانند دیدار استقلال – پدیده حتی برای 30 ثانیه می رفت. در چه بوق و کرنایی که نمی شد. 

بگذریم. این پرونده – این شکایت و نتیجه ی نامشخص نشان داد در فوتبال هم دیپلماسی بهتر از خط و نشان کشیدن و شکایت است. نیاز به این داریم که مدیری موجه پیش دستی کند و به AFC برود و یا میزبان سران این نهاد بین المللی باشد و باب گفتگو را باز کند. یا به عبارت ساده تر از راه تعامل و دوستی وارد شود. احترام به تصمیمات AFC و تلاش برای توضیح خواستن و تلاش برای تغییر دیدگاه ها بدون شک سیاست بهتری بود. فدراسیون فوتبال نه تنها با کنفدراسیون فوتبال آسیا بلکه باید با فیفا هم این راه را در پیش بگیرد چون در نهایت این فدراسیون فوتبال ایران است که باید خود را با کنفدراسیون فوتبال آسیا هماهنگ کند و این AFC است که باید تابع قوانین در نظر گرفته شده از فیفا باشد. در این بین البته که نباید هر تصمیمی را براحتی پذیرفت اما راه تغییر دیدگاه ها همان طور که اشاره شد گفتگوهای دوستانه است. همان سیاستی که فدراسیون فوتبال از باشگاه ها انتظار دارد. وقتی تصمیمی می گیرد که بر خلاف نظریات باشگاه هاست انتظار احترام و اعتراض در سایه ی احترام دارد نه شکایت به مرجع بالاتر تا جایی که در قانون هم آمده کسی نباید شکایت از فدراسیون فوتبال را به مرجع قانونی ببرد. می گویند پیشگیری بهتر از درمان است؛ در فوتبال هم باید گفت دوستی بهتر از شکایت است چون این زبان فوتبال است. 

علی بنی شیخ الاسلامی