پایان عجیب پاشازاده و عابدزاده با گل بیرهوف

به گزارش ورزش سه، احمدرضا عابدزاده و مهدی پاشازاده آخرین بازی ملی خود را در جام جهانی ۱۹۹۸ و مقابل آلمان انجام دادند و پس از آن دیگر برای تیم ملی به میدان نرفتند. در حالی که با جایگاهی که این دو در تیم ملی داشتند کسی تصور نمی‌کرد که بازی با آلمان آخرین بازی این دو باشد.

احمدرضا عابدزاده با یک مصدومیت قدیمی دست و پنجه نرم می‌کرد اما عمل جراحی او قبل از جام جهانی و اراده ای که او قبلا در بازگشت به میادین نشان داده بود جای شکی باقی نمی‌گذاشت که عابدزاده باز هم در دروازه تیم ملی بازی خواهد کرد. اما در مورد پاشازاده که تازه موفق شده بود پس از یک دوره بی‌اعتنایی محمد مایلی کهن به او جایگاه ثابتی در تیم ملی پیدا کند و به سبب درخشش در جام جهانی راهی تیم بایر لورکوزن و بوندس‌لیگا شود، تصور می‌شد که تازه عصر حضور ثابت او در تیم ملی آغاز شده و ایران را از داشتن یک مدافع بین المللی بهره‌مند می‌سازد. اما اتفاقات به نحوی پیش رفت که عابدزاده با ۷۹ بازی  و پاشازاده تنها با ۱۲ بازی  کار خود را در تیم ملی در همان فرانسه به پایان ببرند.

آنهایی که روزهای شیرین  تیم ملی ۹۸ را به خاطر دارند احتمالا با شنیدن نام عابدزاده و پاشازاده در کنار هم به یاد آن اعتراض کاپیتان تیم ملی در جشن صعود به جام جهانی می‌افتند که از زبان بازیکنان تیم ملی به حضور پاشازاده در تیم منتخب جهان معترض شده بود. 

عابدزاده در آن جشن گفت که به عنوان کاپیتان و به درخواست سایر بازیکنان این مسئله را عنوان می‌کند که حق بازیکنانی که در بازی‌های بیشتری نسبت به پاشازاده برای تیم ملی به میدان رفته اند است تا به عنوان بازیکن ایرانی در تیم منتخب جهان حاضر شوند. در آن جشن پرحاشیه علی دایی نیز انتقاداتی به داریوش مصطفوی وارد کرد. عواقب این اعتراض عابدزاده روی سکوهای ورزشگاه آزادی و در حین بازی‌های استقلال و پرسپولیس در لیگ سال ۷۶ خود را نشان داد. شعارهای تند و زشتی که هواداران استقلال علیه عابدزاده مطرح کردند و هواداران پرسپولیس در بازی تیم‌شان مقابل الزورا عراق در ورزشگاه آزادی در مقام پاسخ به آن برآمدند خبر از بروز اختلاف بین کاپیتان و مدافع جوان می‌داد. تشابه «زاده» فامیلی این دو نیز دست تماشاگران را برای ساختن هر نوع شعاری باز گذاشته بود! اما رابطه این دو برخلاف آنچه روی سکوها در جریان بود اصلا تحت تاثیر قرار نگرفت و وقتی عابدزاده چندی بعد پنالتی‌اش را در بازی رده بندی تورنمنت چهارجانبه هنگ‌کنگ به شیلی زد و ایران برنده شد این پاشازاده بود که زودتر از همه خود را به عابدزاده رساند و بعدا هم هر دو در ترکیب تیم ملی برد ارزشمند مقابل آمریکا را رقم زدند.

میاتوویچ که یک ماه قبل گل قهرمانی رئال مادرید را در فینال باشگاه‌های اروپا مقابل یوونتوس زده بود و وعده زدن پنج گل به ایران را داده بود این چنین در میانه بازی اول ایران در جام جهانی مقابل یوگسلاوی از یارگیری‌اش توسط پاشا عصبانی شده. پاشا از ستاره یوگسلاوی یک بازیکن بی‌اثر ساخت.

عابدزاده و پاشازاده یک سال در استقلال با هم همبازی بودند و در یک دربی سوپرجام تهران در سال ۷۱ در کنار هم مقابل پرسپولیس بازی کردند. پس از آن عابدزاده از استقلال جدا شد و این دو دیگر تا بازی ایران و ژاپن در مالزی با هم همبازی نشدند. پاشازاده تا مدت‌ها به بهانه مشکل سربازی و خروج از کشور زیاد توسط محمد مایلی کهن در تیم ملی مورد اعتنا قرار نگرفت و بعد از آن هم که این مشکل حل شد این مربی حتی در زمان محرومیت مدافعان کناری اصلی خود یعنی خاکپور و استاد اسدی باز گزینه‌ دیگری همچون یحیی گل‌محمدی را به پاشازاده ترجیح می‌داد. همین شد که حتی در معدود بازی‌های دوستانه‌ای که مایلی‌کهن بازیکنانی مثل حمید معماریان، مارکار آقاجانیان و ... را بازی می‌داد باز پاشازاده نیمکت نشین بود. 

دوازدهمین و آخرین بازی مهدی پاشازاده مقابل آلمان در جام جهانی ۱۹۹۸. پس از آن پاشازاده فقط یک بار برای اولین بازی تیم ملی پس از جام جهانی مقابل کویت به تیم ملی دعوت شد و آن یک بار هم به دلیل مصدومیت فرصت بازی پیدا نکرد.

با اخراج مایلی‌کهن و رفتن ایران به پلی‌آف ، بالاخره بخت میتی‌پاشا نیز باز شد و او در بازی با ژاپن به عنوان یار تعویضی جانشین جواد زرینچه شد تا اولین بازی ملی خود را در مقابل ژاپن انجام دهد. در همان بدو ورودش به زمین با یک پاس کم‌جان رو به عقب به عابدزاده، گلر تیم ملی را به زحمت انداخت و بلافاصله برای تشکر به سمت عابدزاده رفت. با فرو ریختن استرسش، پاشا تبدیل به مدافع مطمئنی شد که در دو بازی مهم بعدی مقابل استرالیا چنان عملکرد مطمئنی از خود نشان داد که انگار صد بازی ملی در کارنامه دارد. عملکردی که باعث شد مایلی‌کهن چندی بعد در مجلس و در پاسخ به نمایندگانی که او را در اقدامی عجیب برای ادای توضیحات به مجلس فراخوانده بودند، نیمکت‌نشینی پاشا را اقدامی اشتباه بخواند.

پاشازاده سپس چهارمین و پنجمین بازی ملی خود را در مقابل نیجریه و شیلی در تورنمنت چهارجانبه هنگ‌کنگ انجام داد و تقریبا از همان زمان جای ثابت خود را در جام جهانی رزرو کرد. او سپس در چند بازی دوستانه مقابل کویت در تبریز، مجارستان و جاماییکا در جام ال‌جی تهران و کرواسی در زاگرب به میدان رفت تا تعداد بازی‌های ملی‌اش به عدد ۹ برسد.

عابدزاده و پاشازاده در ترکیب استقلال مقابل پرسپولیس در سوپرجام تهران. تنها دربی که این دو در یک تیم بازی کردند. پس از آن در چهار دربی مقابل هم بازی کردند که یک بار در سال ۷۴ پاشا با ضربه سر دروازه عابدزاده را باز کرد که البته این گل او آفساید اعلام شد.

سپس سه بازی در جام جهانی تعداد بازی‌های ملی او را به ۱۲ رساند و عجیب آنکه رقم بازی‌های ملی او در همین عدد ۱۲ باقی ماند و بدین ترتیب مدافعی که در استقلال شم گلزنی بالایی داشت فرصت گلزنی در تیم ملی را پیدا نکرد.

پس از جام جهانی عابدزاده دوباره با مصدومیت زانو مواجه شد. مصدومیتی ناشی از عجله او برای بازی در جام جهانی پس از عمل جراحی‌اش در اردیبهشت. پس در شرایطی که او با اصرار پروین که پس از پنج سال به پرسپولیس بازگشته بود عمل جراحی مجددش را عقب انداخته بود دعوت مجددش به تیم ملی چندان منطقی نبود. عابدزاده در حالی که به دلیل همین مصدومیتش قادر به زدن ضربات کنار دروازه نبود با پرسپولیس قهرمان لیگ شد و سپس پایش را به تیغ جراحی سپرد و بدین ترتیب تقریبا ۱۰ ماه از سال ۱۳۷۸ را دور از میادین سپری کرد. اما او انتظار داشت که با پایان مصدومیتش به تیم ملی دعوت شود به خصوص آنکه در سه بازی پرسپولیس در آسیا با عملکرد خوبش دروازه اش را بسته نگه داشته بود تا پرسپولیس با یک گل زده در سه بازی به نیمه‌نهایی آسیا صعود کند. 

عابدزاده و پاشازاده در کنار هم و در مراسم ابتدایی بازی با آمریکا. روز خوب هر دو و آخرین پیروزی این دو با پیراهن تیم ملی

اما در کنار مصدومیت، رابطه عابدزاده با فدراسیون فوتبال هم همچون خداداد عزیزی پس از جام جهانی تیره و تار شده بود و منصور پورحیدری اگرچه چند باری به دعوت از عابدزاده در صورت بهبود مصدومیتش اشاره کرده بود اما این حرف در حد تعارف ماند و بعدا هم که جلال طالبی جانشین پورحیدری شد با اصرار مردم و رسانه‌ها عابدزاده را دعوت کرد اما نیمکت‌نشینی عابدزاده در بازی دوستانه مقابل قطر قبل از جام ملت‌ها نشان داد که هیچ کس در تیم ملی به خصوص سرمربی و کاپیتان و چند تن از بازیکنان راضی به حضور کاپیتان سابق نیستند و همین شد که عقاب خود خداحافظی‌اش از تیم ملی را اعلام کرد تا بازی با آلمان آخرین بازی ملی او بماند.

بازی با آلمان و آخرین حضور پاشازاده و عابدزاده در تیم ملی. مصدومیت عامل اصلی از دست دادن پیراهن تیم ملی پس از این بازی برای هر دو بود.

از آن طرف پاشازاده که به بوندس‌لیگا رفته بود و در جام یوفا نیز برای این تیم بازی کرده بود با مصدومیت شدید در تمرینات این تیم مواجه شد و بیش از یک سال از میادین به دور بود. بازگشتش به فوتبال ایران نیز با استقلال و نتایج ضعیف این تیم با رولند کخ همراه شد تا بهانه برای عدم دعوت از او به تیم ملی جور باشد. زندگی شخصی او در خارج از ایران نیز زیاد با معیارهای رسمی همخوانی نداشت و شاید این نیز موضوعی باشد که در عدم دعوت او به تیم ملی موثر بود. با این حال دور بودن او از فضای فوتبال ایران پس از جدایی تقریبا اجباری‌اش از استقلال باعث شد تا چندان فشار رسانه ای و مردم برای دعوت او به تیم ملی در زمان مربیان پس از بلاژویچ ایجاد نشود. زمانی که او در اتریش بازی می‌کرد برانکو ایوانکوویچ سرمربی تیم ملی بود اما این مربی طبق عادت همیشگی‌اش بر استفاده از بازیکنان معدود که بعدا نیز در پرسپولیس نیز آن را اجرا کرد ترجیح داد با همان مدافعانی که با آنها در بازی‌های آسیایی قهرمان شده بود خط دفاعی‌اش را ببندد و دعوتی از پاشا به عمل نیاورد.

پرواز عابدزاده و مهار توپ روی سر بیرهوف آلمانی. در روزی که آلمانی‌ها تا توانستند توپ بلند روی دروازه ایران ریختند عابدزاده و پاشازاده روز سختی را روی هوا در آخرین بازی ملی خود تجربه کردند و در نهایت مغلوب یکی از همین سانترها و ضربه سر بیرهوف شدند.

مصدومیت‌های تکراری و کهنه شاید عامل اصلی سرنوشت مشابه عابدزاده و پاشازاده‌ای که هر دو از بهترین ‌های تاریخ فوتبال ایران هستند در تیم ملی شد. بازی با آلمان آخرین بازی ملی دو چهره‌ای شد که در شامگاه چهارم تیر ماه ۱۳۷۷ برای خود هنوز رویاهایی در تیم ملی در ذهن داشتند.

حجت شفیعی