احمدزاده: اسم استقلال را برای آسیا داده بودند، ما تغییرش دادیم!

به گزارش "ورزش سه"، نزدیک به چهل سال از گل دقیقه دو محمد احمدزاده بازیکن تیزچنگ سال های دور ملوان به استقلال می‌گذرد؛ گلی که در ورزشگاه امجدیه باعث شد استقلال در مرحله نیمه نهایی از‌ جام حذفی کنار برود و قوی سپید انزلی راهی دیدار فینال مقابل پرسپولیس شود.

این شاید یکی از بزرگترین بردهای تاریخ باشگاه ملوان بوده که البته با بدشانسی این تیم، منجر به سومین قهرمانی نماینده استان گیلان در‌ جام حذفی فوتبال ایران نشد. گلزن این بازی که حالا از جرگه مربیان هم فاصله گرفته و از دور فوتبال را دنبال می‌کند در گفت‌وگو با ورزش سه به آن روزها بازگشته و توضیحاتی درباره دیدار تاریخی با استقلال داده است.

در فاصله یک روز تا بازی استقلال و ملوان که پس از قریب به هفت سال دوباره در سطح اول فوتبال ایران برگزار می‌شود، خواندن این گفت‌وگو با ستاره و سرمربی سابق سفیدپوشان گیلانی خالی از لطف نیست؛ گفت‌وگویی که روایتی تازه را از آن روزها نشان می‌دهد.

* با توجه به اینکه ملوان سال ها از لیگ برتر دور بوده، به نظر شما با وجود باخت هفته اول به پیکان، می‌توان به آینده این تیم در‌ فصل جدید امیدوار بود؟
تیم ها تا هفته هشتم نمی‌توانند ماهیت فنی و تاکتیکی خود را به خوبی نشان بدهند. هفته های اول برای همه تیم ها سخت است و ملوان هم از این قاعده مستثنی نیست؛ ضمن اینکه این تیم از لیگ یک هم آمده و همین مسئله کارش را سخت تر می‌کند اما من مطمئنم ملوان روز به روز شکل بهتری پیدا می‌کند و نتایج بهتری کسب خواهد کرد.

* ملوان در هفته دوم میزبان استقلال است؛ به نظر شما این بازی چطور پیش خواهد رفت؟
بازی در انزلی بدون تماشاچی است و به همین دلیل ۵۰ درصد قوای ملوان بروز نمی‌کند. حضور تماشاچی ها کمک زیادی به ملوان می‌کند و در طرف مقابل، تاثیر زیادی هم روی تیم حریف دارد. غیبت تماشاگران یک امتیاز مثبت برای استقلال محسوب می‌شود اما با تمام این اوصاف همیشه بازی در انزلی برای همه تیم ها، حتی تیم های بزرگ سخت بوده است. من اطمینان دارم استقلال فراموش نمی‌کند که چه روزهایی به انزلی آمده و بدون نتیجه برگشته است. ملوان با توجه به خاطراتی که از تقابل با تیم های بزرگ در انزلی دارد، می‌تواند در زمین خودش، راحت تر بازی کند و این مسابقه برای استقلال سخت تر خواهد بود.

* شما خاطرات زیادی از تقابل با استقلال دارید؛ یکی از این خاطرات مربوط به مسابقه جام حذفی در سال ۶۶ است که شما در دقیقه ۲ دروازه حریف را باز کردید و همان گل هم باعث حذف استقلال شد.
در آن زمان بازی ها به صورت رفت و برگشت برگزار می‌شد؛ بازی رفت ما در انزلی با نتیجه ۲-۲ به پایان رسید و هر دو گل را هم من زدم. در بازی برگشت در تهران یا باید می‌بردیم یا با گل، مساوی می‌کردیم. در‌ همان دقایق ابتدایی روی یک ضربه کاشته بازی را جلو افتادیم و ۹۰ دقیقه واقعا کار سختی داشتیم ولی خوشبختانه با همان یک گل به فینال صعود کردیم و حریف پرسپولیس شدیم.

* البته در فینال به پرسپولیس باختید و قهرمانی را از دست دادید. 
ما به پرسپولیس نباختیم، به داور باختیم. در آن دوره هر دو بازی در تهران برگزار شد؛ تا به حال شنیده‌اید دو بازی رفت و برگشت در یک شهر برگزار شود؟ از ابتدا همه چیز کاملا برنامه‌ریزی شده بود و اسم پرسپولیس را هم به عنوان نماینده آسیا رد کرده بودند. با ادعای اینکه شورای تامین با برگزاری بازی در انزلی مخالفت کرده، هر دو بازی را در ورزشگاه آزادی برگزار کردند و آقایان داورها به کمک فدراسیون با یک پنالتی مشکوک، پرسپولیس را قهرمان کردند.

* به نظر می‌رسد در آن سال ها ملوان جزو تیم های قدرتمند ایران بوده و شما هم در گلزنی به استقلال تبحر داشته‌اید.
ما در آن زمان سرآمد بودیم و تیم ملوان، برای هیچ تیمی حریف آسانی نبود. از سال ۶۵ تا سال ۷۱ ما هر سال در فینال جام حذفی بودیم. در آن سال ها مسابقات به صورت حذفی انجام می‌شد و فقط یک سال لیگ آزادگان برگزار شد؛ در بقیه سال ها لیگ کشور، به صورت حذفی انجام می‌شد و ما در تمام دوره ها فینالیست شدیم. ملوان کابوس همه تیم ها بود و همیشه مقابل استقلال و پرسپولیس حرف های زیادی برای گفتن داشتیم. از دهه ۵۰ استادیوم انزلی برای استقلال و پرسپولیس، ورزشگاهی بود که نمی‌توانستند از آن امتیاز بگیرند. وقتی که ما مقابل این تیم ها پشت توپ می‌ایستادیم، تنها خودمان نبودیم؛ بلکه تماشاچی هایمان هم کنارمان بودند. ما در انزلی به هیچ تیمی باج نمی‌دادیم و حدود ۸ سال هیچ باختی در انزلی نداشتیم.
شاید کمتر تیم هایی در دنیا چنین رکوردی داشته باشند اما چون ملوان است، هیچکس به عقب برنمی‌گردد و اهمیت نمی‌دهد؛ اگر استقلال یا پرسپولیس بود در بوق و کرنا می‌کردند. ما رکوردهای داریم که پوشیده مانده است.

* جو استادیوم ها در آن سال ها چطور بود؟
همانطور که اشاره کردم انزلی برای همه تیم ها کابوس بود؛ ما همراه با تیم منتخب گیلان یک بازی با تیم منتخب خوزستان داشتیم که هر تیمی برنده می‌شد به فینال لیگ قدس صعود می‌کرد. در رشت برف بارید و بازی ۲۴ ساعت به تعویق افتاد؛ اعلام کردند در انزلی برف نیامده و به همین دلیل بازی آنجا برگزار می‌شود‌. بچه های خوزستان همانجا اعلام کردند ما به انزلی نمی‌آییم اما ما فکر نمی‌کردیم واقعا به حرف‌شان عمل کنند؛ روز بعد وارد زمین شدیم و استادیوم پر از تماشاچی بود اما خوزستان نیامد چون می‌دانست نتیجه گرفتن در آن استادیوم بسیار دشوار است. اگر به تاریخ تقابل ملوان با تیم های بزرگ در انزلی نگاه کنید، می‌بینید حریفان با چه نتایجی از آنجا خارج شده‌اند؛ آنها اگر خیلی خوش شانس بودند مساوی می‌گرفتند. حتی در تهران هم تماشاگران اهمیت زیادی برای بازی با ملوان قائل بودند؛ ما یک بازی با پرسپولیس در استادیوم آزادی داشتیم که نتیجه آن هیچ اهمیتی نداشت اما برای همان بازی ۹۰ هزار تماشاچی به استادیوم آمده بودند. این موارد را با بازی های الان مقایسه کنید؛ سلامت فوتبال آن دوره با الان قابل قیاس نیست. آن زمان با وجود اینکه هیچ امکاناتی در استادیوم ها وجود نداشت، همیشه ورزشگاه ها کاملا پر بود.

* کیفیت بازی ها هم در گذشته بالاتر بود؟
بازیکنان آن دوره از نظر فنی و تکنیکی خیلی بهتر از الان بودند، آموزه های بهتری داشتند و رفاقت هم بیشتر بود؛ نه تنها در ملوان بلکه در همه تیم ها همین شرایط بود چون پول حرف اول را نمی‌زد و عشق و علاقه به فوتبال بالاتر بود. متاسفانه الان شرایط تغییر کرده و تماشاگران می‌دانند با وجود مخارج بالایی که در فوتبال می‌شود، کیفیت یک دهم گذشته هم نیست و به همین جهت از فوتبال فاصله می‌گیرند. آن زمان هواداران می‌دانستند بازیکن پول نمی‌گیرد اما سرش را جلوی توپ و پای بازیکن حریف می‌گذارد. در حال حاضر ما باید تاسف بخوریم که فوتبال به این روز افتاده و فدراسیون به آن شکل اداره می‌شود و گرداننده های فوتبال خودشان شرایط بدتری نسبت به همه دارند؛ متاسفانه هر‌ کجا دست بگذاری می‌توانی هزار معضل شناسایی کنی. اگر همین میزان پول در دهه های ۵۰ و ۶۰ وجود داشت، امکان نداشت فوتبال به این روز بیفتد و ما کاملا خودمان را از فوتبال آسیا جدا می‌کردیم ولی چون پول نداشتیم، زیرساخت نداشتیم؛ کیفیت زمین ها استادیوم ها بسیار پایین بود اما کیفیت بازیکنان بسیار بالا.

* باز هم به سابقه دیدارهای ملوان و استقلال برگردیم؛ یک بار هم در فینال شما در ضربات پنالتی پیروز شدید و قهرمانی را از استقلال گرفتید.
در سال ۶۹ ما پرسپولیس را در بازی رفت و برگشت بردیم؛ در بازی رفت با تک گل من از روی نقطه پنالتی پیروز شدیم و در بازی برگشت هم ۲-۰ با گل های مرحوم قایقران بردیم و در فینال حریف استقلال شدیم‌؛ متاسفانه در آن زمان فقط بی‌‌عدالتی بود و ما هیچ راهی نداشتیم جز اینکه گردن بگذاریم. در تهران ۱۲۰ دقیقه بازی کردیم و بازی بسیار سخت بود اما در نهایت در ضربات پنالتی برنده و قهرمان ایران شدیم. نکته جالب اینکه همان سال هم پیش از پایان بازی ها، اسامی استقلال را برای بازی های آسیایی دادند اما ما قهرمان شدیم و مجبور شدند تیم و اسامی را تغییر بدهند.

* در صحبت هایتان بارها اشاره کردید ‌که در آن زمان نگاه ها به پرسپولیس و استقلال متفاوت بوده است؛ فکر می‌کنید الان هم همینطور است؟
در حال حاضر این تفاوت ها در برخی موارد کمرنگ شده است. برای مثال در آن دوره ترکیب تیم ملی را بین پرسپولیس و استقلال تقسیم می‌کردند؛ اگر پنج بازیکن از استقلال در ترکیب بود، پنج بازیکن هم از پرسپولیس می‌گذاشتند و یک نفر مثل سیروس قایقران را هم به عنوان نفر یازدهم در تیم قرار می‌دادند. این مسائل از زمان کی‌روش تغییر کرد و از طرفی هم برنامه نود کار را برای آنها سخت کرد و عدالت در فوتبال بیشتر شد. زمان ما نه برنامه نود بود و نه آدم هایی مثل کی‌روش؛ کسانی که فوتبال را در دست می‌گرفتند، مجبور بودند به خاطر تماشاگران از استقلال و پرسپولیس حمایت کنند. از طرفی داوری ها هم برای تیم های شهرستانی مثل ما خیلی سخت بود و پس از مسابقات هم رصد نمی‌شد و رسانه ای هم نبود که رسیدگی کند؛ فقط هفته‌نامه های کیهان و دنیای ورزش بودند و یکی دو روزنامه هم چاپ می‌شد که خیلی کم به این مسائل می‌پرداخت.

* در مورد داوری ها چطور؟ فکر می‌کنید الان شرایط بهتر شده یا هنوز هم از نظر شما سوت ها به نفع سرخابی هاست؟
متاسفانه الان هم همینطور است و همچنان این دو تیم حمایت می‌شوند‌. داور راهی جز حمایت ندارد چون می‌داند اگر ۵۰-۵۰ ها را به نفع این دو تیم نگیرد، هفته های بعد بازی های استقلال و پرسپولیس را به او نمی‌دهند. بازی های این دو مستقیم پخش می‌شوند و داور هم دوست دارد دیده شود اما وقتی می‌بیند با سوت عادلانه، از لیست خارج می‌شود سعی می‌کند جایگاه خودش را در این گردانه حفظ کند‌. از زمان های قدیم همیشه مسابقات استقلال و پرسپولیس را گروه خاصی سوت می‌زدند چون مراقبت می‌کردند؛ اگر داوری عادلانه سوت می‌زد یا یک پنالتی علیه این تیم ها می‌گرفت از بازی های سرخابی ها حذف می‌شد. ما در این مسیر اتفاقات این چنینی زیادی دیده‌ایم و مثال های زیادی وجود دارد؛ در گذشته هم داور ها مواقع زیادی کار را برای پرسپولیس و استقلال در‌می‌آوردند و این تیم ها هم به این شرایط عادت کرده بودند و به همین دلیل وقتی به مسابقات آسیایی می‌رفتند چون حمایت داور را نداشتند، هیچکدام هیچی نمی‌شدند.

* بهترین خاطره شما از تقابل با استقلال در سال های حضورتان در ملوان، به کدام بازی برمی‌گردد؟
همان بازی که در نیمه نهایی با نتیجه ۱-۰ برنده شدیم و خودتان هم به آن اشاره کردید، یک بازی تاریخی بود. در جریان آن مسابقه اتفاقات زیادی افتاد. من عکس هایی از آن بازی دارم که پیش از سوت آغاز و پس از سوت پایان مسابقه عکاس از ما گرفته است؛ بازی به قدری سخت بود که شما نمی‌توانید تشخیص بدهید فاصله بین دو عکس فقط ۹۰ دقیقه بوده و هر کسی نگاه کند فکر می‌کند عکس دوم ده سال بعد گرفته شده است. فشار زیادی را تحمل کردیم و حتی خاطرم هست که توپ‌جمع‌کن ها وقتی به ما توپ می‌دادند با گریه می‌گفتند شما که نمی‌توانید در فینال پرسپولیس را ببرید؛ ببازید و بگذارید استقلال برود و جلوی پرسپولیس را بگیرد. آن بازی کاملا خاطره‌انگیز بود که پس ار آن هم تماشاچی های ما بیرون از استادیوم مورد حمله قرار‌ گرفتند. آن زمان استادیوم های ایران ساعت نداشتند اما شیرودی ساعت داشت؛ وقتی ما در دقیقه ۲ گل زدیم به یکدیگر گفتیم این ساعت کار ما را سخت تر می‌کند چون باید مدام به آن نگاه کنیم؛ واقعا هم همین اتفاق افتاد چون عادت نداشتیم و در آن بازی هم زود هم گل زدیم و تا دقیقه ۹۰ به ساعت نگاه می‌کردیم تا زمان بازی به پایان برسد و برنده از زمین خارج شویم.

* به عنوان سوال پایانی پیش‌بینی شما از بازی فردای ملوان و استقلال چیست؟
پیش‌بینی بازی های ابتدایی لیگ آسان نیست چون هیچ تیمی شکل نگرفته است‌ و اتفاقاتی که در جریان بازی رخ خواهند داد می‌توانند برنده را مشخص کنند. نمی‌توانیم با اطمینان بگوییم یک تیم برنده است اما قطعا بازی فردا برای هر دو تیم سخت خواهد بود.

گفت‌وگو: زهرا حیدریان