آن لحظه، لوئیز دیاز همه ما بودیم

به گزارش "ورزش سه"، تولستوی، نویسنده بزرگ روسی، جمله معروفی دارد که می‌گوید: «روستای خود را نقاشی کنید و جهانی خواهید شد». کاری که لوئیز دیاز هفته قبل در بارانکیا انجام داد، مصداق همین جمله بود. اثری هنری در نقطه‌ای کوچک از دنیا که به سرعت بازتابی جهانی داشت.

وینگر ارزشمند لیورپول با نشان دادن نوشته روی پیراهنش بعد از گلزنی به لوتون که در آن درخواست آزادی پدرش که در لاگواخیرا کلمبیا ربوده شده بود، را داشت، روی صفحه اول نشریات انگلیسی رفته بود. بازتاب جهانی این حرکت، به مداخلات سریع برای آزاد کردن پدرش کمک کرد و دو روز بعد او توانست برای تماشای بازی پسرش مقابل برزیل در زمین حاضر شود.

زمانی که در چهار دقیقه، لوئیسیتو دو گلی را به ثمر رساند که با آن بازی باخته برابر برزیل را برگرداند، دون لوئیس مانوئل تقریباً از شدت احساسات روی سکوها غش کرد.

لوئیز در بعد از ظهر فراموش نشدنی خود مثل یک قهرمان قدیمی هالیوود، پسری بود که همه ما می‌خواهیم باشیم، کسی که توانست در یک اقدام قهرمانانه، تمام قدردانی‌اش به پدر و مادری که به او زندگی بخشیده‌اند را نشان دهد.

مطمئناً همه ما دوست داریم که بتوانیم چنین ادای احترام بزرگی را به بزرگان خود نشان دهیم. چنین شادی بزرگی را در مقابل چشم دنیا به پدر یا مادرمان تقدیم کنیم. لوئیز بهترین ادای احترام ممکن را به پدرش نشان داد، پدری که دو هفته سخت و مرگ‌بار را سپری کرده بود. 

ما خیلی وقت‌ها یادمان می‌رود که از آن‌ها به‌خاطر کارهایی که برای ما انجام داده‌اند، تشکر کنیم و زمانی متوجه می‌شویم که دیگر بینمان نیستند.

این یک لحظه تاریخی بود و نهایت ادای احترام. اگرچه آن‌ها اغلب به اقدامات بسیار کوچک‌تر رضایت می‌دهند، اینکه ما آن‌ها را به ناهار یا صرف نوشیدنی دعوت کنیم. آن‌ها را نزد دکتر همراهی می‌کنیم یا با آن‌ها تماس کوچکی در هفته بگیریم. آن لحظه، لوئیز دیاز، همه ما بودیم.