خواهران منصوریان چه‌کاره هستند!

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از ایران ورزشی، خدیجه آزادپور همان ژاندارک ورزش دختران ایران بود، درست 13 سال پیش اولین طلای تاریخ ورزش دختران ایران را در بازی‌های آسیایی گوانگژو گرفت، طلایی که ترازوها برای سنجش عیارش کم می‌آورند و تاریخ به احترامش کلاه از سر برمی‌دارد.
آزادپور ستاره‌ای بود که غروبش به اندازه طلوعش سریع بود، احتمالاً هنوز چهره خندان او با پرش قاطعانه‌اش روی سکوی بازی‌های آسیایی گوانگژو از یادها نرفته است اما این طلا چندان برای او خوش‌یمن نبود.

4 سال بعد در جریان اردوهای تیم ملی برای حضور در بازی‌های آسیایی اینچئون بود که به بهانه مثبت شدن تست دوپینگش و یکسری حواشی با یک بلیت بدون بازگشت از تیم ملی کنار گذاشته شد، هر چند بعدها تست دوپینگش منفی شد تا حداقل تبرئه شود.

او حالا بعد از سال‌ها با باز کردن سفره دلش معتقد است او بوده که جاده خاکی ورزش دختران را صاف کرده اما با بی‌رحمی از جاده‌ای که ساخته بود به بیرون پرت شده است. آزادپور به عنوان تنها دختر طلایی تاریخ تیم ملی ووشو خوشحال است که کسی نتوانسته طلایش در بازی‌های آسیایی را تکرار کند تا هنوز هم پرچمدار ووشو دختران باشد.

شاید برای همه جالب باشد که بدانند دختر طلایی گوانگژو در این سال‌ها مشغول چه کاری بوده است؟
مشغول زندگی...

صحبت‌هایی شده بود که بعد از کنار رفتن از ووشو، به سمت رشته موی‌تای رفته‌اید.
خیر، من هیچ‌وقت سراغ موی‌تای و هیچ رشته رزمی دیگری نرفتم.

شما به طرز عجیبی به یکباره محو شدید، دلیل اصلی این ماجرا چه بود؟
من اولین طلای تاریخ ووشو، همچنین ورزش زنان در بازی‌های آسیایی را گرفتم. هنوز که هنوز است کسی نتوانسته طلای من را تکرار کند، از این بابت هم خوشحال هستم و هم ناراحت چراکه ووشوی زنان دیگر رنگ این طلا را به خود ندیده است. بالاتر از بازی‌های حرفه‌ای چین در خود چین نداریم. چینی‌ها نفرات درجه یک‌شان را همیشه در لیگ حرفه‌ای بازی می‌دهند و نفرات درجه سه و چهارشان را به بازی‌های آسیایی و جهانی اعزام می‌کنند. من قبل و بعد از بازی‌های آسیایی دو مرتبه ووشوکاران تراز اول چینی را در مسابقات لیگ حرفه‌ای آن‌هم در خود چین شکست دادم، در بازی‌های آسیایی هم که توانایی خود را ثابت کردم. سال‌هاست به دنبال تکرار مدال و افتخارات من هستند، می‌توانستند از خود من برای تکرار این مدال استفاده کنند اما حذفم کردند.

بعد از بازی‌های آسیایی سال 89 در مدت یک سال، 5 طلای متوالی گرفتم. بعد از آخرین طلا در لیگ ایران، از ناحیه زانو مصدوم شده و رباط دادم، یک سالی نبودم اما دوباره برگشتم و با وجود یک سال دوری در ویتنام هم طلا گرفتم.

در اردوهای قبل از بازی‌های آسیایی اینچئون بهترین بازیکن داخل اردو بودم و حتی به جرأت می‌توانم بگویم از بازی‌های آسیایی گوانگژو هم بهتر بودم و اگر به اینچئون اعزام می‌شدم می‌توانستم دومین مدالم در بازی‌های آسیایی را بگیرم. وقتی دیدند زورشان به من نمی‌رسد، بازیکنان و مربی چینی تیم ملی با دسیسه، انگ دوپینگ به من زدند و با وجود اینکه تست دوپینگم منفی شد اما فدراسیون من را کنار گذاشتند و در وزن من شهربانو منصوریان را به بازی‌های آسیایی اینچئون اعزام کردند که او هم نتوانست مدال بگیرد. بعد از من در 60 کیلوگرم کسی نتوانست طلا بگیرد و دیگر هم کسی نمی‌تواند بگیرد. کلید طلایی شدن این وزن در دستان من است اما نخواستند که در صندوقچه‌ام را باز کنم تا از دانش من در این وزن استفاده کنند.

بعد از کنار گذاشتنت از تیم ملی، چرا به عنوان مربی فعالیت نکردی؟
من مدت‌هاست به عنوان مربی بدنساز فعالیت می‌کنم. چند باری با امیر صدیقی رئیس فدراسیون ووشو صحبت کردم که حاضر هستم حتی به عنوان مربی بدنساز با تیم ملی همکاری کنم اما فایده‌ای نداشت، گاهی فکر می‌کنم شاید من طلای بازی‌های آسیایی را نگرفته‌ام و از آخر اول شده‌ام که مسئولان ووشو با من این مدلی رفتار می‌کنند. آنها نه من را به عنوان بازیکن خواستند، نه به عنوان مربی ووشو و نه حالا به عنوان مربی بدنساز. خدیجه آزادپور یکی بود، دو تا نبود که چنین برخوردی با او کردند. خدیجه آزادپور دیگر در ورزش دختران نمی‌آید.

در دوران ریاست علی‌نژاد چطور؟ با او صحبتی برای بازگشت نداشتی؟
دوران ریاست علی‌نژاد، من هنوز در تیم ملی بودم اما به یکباره کنار گذاشته شدم و او هم از من استفاده نکرد. می‌گویند ما خدیجه آزادپور را قهرمان کردیم، اما شما کاری کردید که من بتوانم دانشم را در اختیار بقیه بگذارم تا خدیجه آزادپور تکثیر شود؟ دانش من سال‌هاست مثل یک گنجینه طلا فقط در گوشه خانه خاک می‌خورد. مدت‌ها قبل یکی از شاگردانم قهرمان جهان شد اما انگیزه‌ای برای من باقی نمانده تا به صورت مستمر مربیگری کنم و دانشم را در اختیار بقیه بگذارم.

گویا از خواهران منصوریان هم گلایه‌هایی داشتی.
من از بازیکنان گلایه‌ای ندارم. اتفاقاً آنها دوستان من هستند و با آنها مشکلی ندارم. حتی همین 2 هفته پیش شهربانو منصوریان با من تماس گرفت و گفت ما همه تو را قبول داریم، بیا برویم پیش مسئولان فدراسیون که به عنوان مربی بدنساز در تیم ملی مشغول شده و به ما کمک کنی. وقتی مسئولان ورزش ارزش و قرب مدال من را نمی‌دانند این وسط خواهران منصوریان چکاره هستند که بخواهند مقصر باشند؟ برایم عجیب است که سیستم ووشو حتی از من به عنوان مربی بدنساز هم استفاده نمی‌کند، در حالی که این سال‌ها درخواست‌های زیادی برای همکاری با بعضی کشورها داشتم.

در این سال‌ها سعی نکردی از طریق رایزنی با مسئولان وزرات ورزش برای بازگشت به ووشو اقدام کنی؟
همه می‌دانند که من روحیه جنگندگی بالا و بهترین تکینک را در وشووی دختران داشتم و سبک مبارزه‌ام مثل چینی‌ها بود. اما متأسفانه اینجا جواب بازیکنان و مدال‌آوران را برعکس می‌دهند. گویا هر کسی مدال خوشرنگ‌تری می‌گیرد جایگاه پایین‌تری دارد. من ثابت شده هستم و اینقدر خودم را قبول دارم که باید به دنبالم بیایند نه اینکه من دنبال مسئولان برای مربیگری و جایگاه بدوم. مسئولان باید بدانند که من سال‌ها قبل خودم را ثابت کرده‌ام و حالا دیگر نیازی به اثبات خود ندارم. من راه مدال‌آوری ورزش دختران را باز کردم، در واقع من این جاده خاکی را صاف کردم اما خودم را از این جاده بیرون پرت کردند. من بودجه ورزش دختران را بالا بردم اما به راحتی کنار گذاشته شدم. حالا باید با این سابقه دقیقاً چکار کنم، باید بروم با قسم و آیه دست به دامان‌شان شوم که من را به تیم ملی راه بدهند؟ من دکترای تربیت‌بدنی دارم و حتی تحصیلات ورزشی‌ام هم تکمیل است، از نظر فنی هم که چیزی کم ندارم، نمی‌دانم دیگر از یک ورزشکار چه می‌خواستند که من نداشتم.

با گذشت زمان هنوز هم علت کنار گذاشتنت از تیم ملی را نفهمیدی؟
نه من کدورتی با کسی داشتم و نه کسی با من. هنوز که هنوز است نمی‌دانم چه سیاستی در پشت پرده کنار گذاشتنم بود. به هر جهت خوشحال هستم که طلایم تکرار نشده و همچنان برگ برنده در دستان من است اما از طرفی هم ناراحت هستم که دیگر مدال‌هایم بعد از من در ووشوی دختران تکرار نشد.