قصیده اشک و جام: رونالدو، جوان‌ترین 40 ساله دنیا

به گزارش ورزش سه، بعد از ۹ سال، تاریخ به عجیب‌ترین شکل ممکن برای کریستیانو رونالدو و پرتغال تکرار شد و شاگردان روبرتو مارتینز با وجود تعویض دوباره کاپیتان محبوب خود، در ضربات پنالتی از سد اسپانیا گذشتند تا سومین قهرمانی تاریخ سلسائو، بازهم با رهبری ستاره تکرارنشدنی پرتغال در ورزشگاه آلیانز آرنا رقم بخورد و حالا همه آنهایی که تا همین هفته گذشته رونالدو را به دلیل ناکامی در کسب قهرمانی با پیراهن النصر در سه فصل اخیر مورد تمسخر قرار می‌دادند، حالا شاهد گریه‌های دوباره او پس از قهرمانی شیرین سلسائو در لیگ ملت‌های اروپا هستند.

رونالدو که فصلی کابوس‌وار را با پیراهن النصر پشت سر گذاشته بود، از همان دیدار با آلمان در مرحله نیمه نهایی و به ثمر رساندن گل پیروزی بخش سلسائو مقابل آندره تراشتگن، تمایل بالای خود برای اضافه کردن یک جام خوشرنگ دیگر به ویترین افتخارات تیم ملی کشورش را نشان داد.

اگرچه در پنج روز اخیر و پیش از به صدا درآمدن سوت آغاز فینال، همه جا صحبت از مقایسه رونالدو و لامین یامال به عنوان مطرح‌ترین ستاره این روزهای لاروخا بود اما کریستیانو حتی در شب کم‌فروغ خود نیز توانست برای پرتغال مثمرثمر ظاهر شود و گل نجات‌بخش فرار از شکست تیمش را در دقیقه ۶۱ روی تعلل مدافعان لاروخا به ثمر رساند تا بار دیگر همه چیز از میانه زمین آغاز شود.

اگرچه با توجه به شرایط بازی و پیش‌بینی کشیده شدن کار به ضربات پنالتی، احتمال تعویض رونالدو نزدیک به صفر بود اما انگار سرنوشت قهرمانی‌های تاریخی کریستیانو با پرتغال با تعویض او از زمین گره خورده است.

در هشتاد و هشتمین دقیقه بازی، رونالدو با چهره‌ای خسته و با قدم‌های آرام زمین مسابقه را ترک کرد تا خاطرات فینال به یاد ماندنی یورو ۲۰۱۶ و مصدومیت زودهنگام او برابر فرانسه بار دیگر در ذهن هواداران پرتغال تداعی شود و البته آنها را امیدوار به تکرار دوباره قهرمانی سلسائو، با وجود مصدومیت کریستیانو کند.

در نهایت همین هم شد و پرتغال به لطف درخشش دیوگو کاستا و البته ضربات پنالتی استادانه گونچالو راموس، ویتینیا، برونو فرناندز، نونو مندس و در نهایت روبن نوس، دومین قهرمانی در لیگ ملت‌های اروپا و سومین قهرمانی تاریخ خود را با کاپیتانی رونالدو جشن گرفت. ضربات بی‌نقصی که CR7 از شدت بالای استرس حتی طاقت تماشای آنها را نداشت و ترجیح داد با پنهان شدن پشت هم تیمی خود، تا به پایان رسیدن این ماراتن فوق‌العاده حساس صبر کند.

در شرایطی که بعد از پنالتی آخر پرتغال، تمام بازیکنان و اعضای کادرفنی این تیم به سمت روبن نوس رفتند اما رونالدو ترجیح داد تا احتمالا یکی از آخرین دستاورد‌های دوران حرفه‌ای خود را با جاری شدن اشک‌ها و لبخند همیشگی روی لب و مشت کردن دست‌های خود، به احساساتی‌ترین شکل ممکن جشن بگیرد.

شاید او دیگر توان استارت زدن برای حضور در جشن پرشور هم‌تیمی‌هایش را نداشت اما تنها وجودش در ترکیب سلسائو یک نعمت گران‌بها برای روبرتو مارتینز و البته مردم پرتغال تلقی می‌شود. پرتغال و رونالدو حالا با کسب این قهرمانی به یاد ماندنی، بدون شک با روحیه‌ای فراوان در فاصله یک سال مانده تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶، به عنوان یک مدعی جدی قهرمانی پای به این رقابت‌ها خواهند گذاشت.