بند فسخ، زخم تاریخی بر پیکر بارسلونا!

به گزارش "ورزش سه"، بارسلونا با استفاده از بندهای فسخ، بازیکنانی چون ریوالدو و گریزمان را به خدمت گرفت، اما جدایی رونالدو، فیگو و نیمار، سه زلزله بزرگ در تاریخ باشگاه ایجاد کرد که تبعات سنگینی برای مدیریت به همراه داشت.

اکنون که بارسا با جذب خوان گارسیا و شاید نیکو ویلیامز دوباره از بندهای فسخ بهره می‌برد، باید به یاد آورد که این بندها در تاریخ باشگاه اغلب به ضررش بوده‌اند.

جدایی ستارگان نه‌ تنها استعدادهای بزرگی را از تیم گرفت، بلکه پیامدهای عمیقی بر ساختار باشگاه گذاشت. موارد رونالدو نازاریو، لوئیس فیگو و نیمار در حافظه هواداران بارسا حک شده‌اند. اعتبار لوئیس نونیز، رئیس وقت، که پیش‌تر با جدایی یوهان کرویف تضعیف شده بود، با رفتن رونالدو ضربه نهایی را خورد. رونالدو، که با 2.5 میلیارد پزتا از آیندهوون آمده بود، در 49 بازی 47 گل زد، از جمله گلی به‌یادماندنی برابر کامپوستلا. نمایندگان او با پیشنهاد اینتر بازی کردند و نونیز در مذاکرات، که به مسائل حقوق تصویر و دخالت نایکی گره خورده بود، ناکام ماند.

او برای جبران، 4 میلیارد پزوتا برای بند فسخ ریوالدو پرداخت کرد. با وجود عملکرد درخشان ریوالدو، محبوبیت نونیز باز هم کاهش یافت و سه سال بعد از ریاست کنار رفت. گاسپارت، رئیس بعدی، با جدایی فیگو به رئال مادرید ضربه مهلکی خورد. این انتقال، که هنوز هم بحث‌برانگیز است، پایه‌های باشگاه را لرزاند.

گاسپارت با ولخرجی‌های بی‌برنامه (فان‌خال، پتی، جرارد و آلونسو) نتوانست جبران کند و سرانجام در سال 2003 راه را برای پیروزی خوان لاپورتا در انتخابات باز کرد.

جدایی نیمار و انتقالش به پاری‌سن‌ژرمن، با پرداخت 222 میلیون یورو، دردناک بود. بارسا، که گمان می‌کرد پرداخت این مبلغ غیرممکن است، غافلگیر شد. اظهارات جوردی مستره، معاون ورزشی، مبنی بر اطمینان 200 درصدی به ماندن نیمار، بی‌فایده بود. این جدایی، تیم را که درگیر خودراضی شدن بود، با خلأ بزرگی مواجه کرد. خریدهای بعدی، دمبله و کوتینیو، موفق نبودند و بارتومئو تا سقوطش در 2020 پس از شکست 8-2 برابر بایرن تضعیف شد. بارسا خود نیز از بندهای فسخ برای جذب بازیکنانی چون کیتا، لنگله و گریزمان استفاده کرد، اما جز ریوالدو، هیچ‌کدام تأثیر جدایی‌های بزرگ رونالدو، فیگو و نیمار را نداشتند. اکنون، بندهای فسخ دوباره در کانون توجه‌ هستند.