این فینالِ پالمر بود: مرد یخی آتش به‌پا می‌کند

به گزارش "ورزش سه"، عصر جمعه، ویدیوی کوتاهی در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست شد. جوانی با کلاه روی سر، سوار بر اسکوتر، در میدان تایمز نیویورک می‌چرخید. افراد کمی متوجه شدند که او کیست، اما همین مرد جوان که در وسط نماد شلوغی شهر نیویورک ویراژ می‌داد، تنها ۴۸ ساعت بعد جایزه توپ طلای بهترین بازیکن جام جهانی باشگاه‌های تابستان امسال را از آن خود کرد.
کول پالمر نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد که مثل یک جوان ۲۳ ساله عادی فقط بخواهد فوتبال بازی کند، اما با توجه به تسلطی که در فینال مقابل قهرمان اروپا، پاری‌سن‌ژرمن، از خود نشان داد، شاید ناچار باشد بپذیرد که به‌سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از ستاره‌های بزرگ فوتبال است.

هرکسی که مصاحبه‌های بعد از بازی او را دیده باشد، می‌داند که او اهل خودنمایی با کلمات نیست. ترجیح می‌دهد این پاهایش باشند که حرف بزنند. ممکن است خارج از زمین توجه‌ها را نپسندد، اما تناقض جالب اینجاست که چهرۀ همان مردی که زیر کلاه پنهان شده بود، حالا روی بیلبوردهایی در قلب نیویورک نقش بسته است.

عبارت «ترسناک خوب» عنوانی بود که بالای نام پالمر روی بیلبورد نوشته شده بود، و این عنوان پیش‌گویی دقیقی از عملکرد درخشان این بازیکن ۲۳ ساله در فینال جام جهانی باشگاه‌ها در روز یکشنبه بود. درست مثل همان کاری که با اسکوتر در میان جمعیت توریست‌ها انجام داد، پالمر در زمین هم توانست از میان مدافعان پاری‌سن‌ژرمن عبور کند و فضای بازی را پیدا کند، و عملاً به‌تنهایی کار تیم فرانسوی را پیش از پایان نیمه اول یک‌سره کرد.

کول پالمر که در این رقابت‌ها هم در سمت چپ خط حمله چلسی بازی کرد و هم در نقش یک شماره ۱۰ آزاد، در این بازی در سمت راست به میدان رفت؛ جایی که انزو مارسکا به‌دنبال بهره‌برداری از نقطه‌ضعفی در ترکیب تیم لوئیس انریکه بود.
دوندگی فداکارانه ژوائو پدرو، مهاجم تیم، و مالو گوستو نقش کلیدی در نمایش درخشان پالمر داشت؛ یا با فرارهای بدون توپ برای باز کردن فضا، یا با حرکت به همان سمت برای فراهم کردن همراهی و حمایت.

مارسکا بعد از بازی گفت: «ما از کول و مالو استفاده کردیم تا در آن ناحیه برتری عددی ایجاد کنیم. این فقط بخشی از نقشۀ بازی بود؛ ما تلاش می‌کنیم بازیکنان را در موقعیت‌هایی قرار دهیم که بتوانند همه توانایی‌هایشان را به‌کار بگیرند. این بار خوب جواب داد.»
حرکت‌های گوستو بارها با پاس‌های بلند روبرت سانچس، دروازه‌بان چلسی، هدف همراه شد و پالمر هم همیشه آماده بود تا پاس‌های برگشتی را دریافت کند؛ درست مثل صحنه گل اول چلسی که فوق‌العاده عمل کرد. گل دوم او تقریباً کپی همان گل اول بود؛ از نظر نوع ضربه- و بسیار شبیه به گل او در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل پالمیراس- اما این بار خود پالمر بود که با فراری سریع از خط دفاعی پاری‌سن‌ژرمن عبور کرد و ضدحمله را کامل کرد.

شماره ۱۰ چلسی اعتبار زیادی کسب خواهد کرد، اما نباید از حرکت فداکارانه ژوائو پدرو غافل شد؛ حرکتی که ذهن ویتینیا را دچار تردید کرد.
همین نیم‌ضربِ اضافه به پالمر فرصت داد تا لوکاس برالدو، مدافع میانی پاری‌سن‌ژرمن را فریب دهد و او را روی زمین بنشاند، سپس با خونسردی، توپ را به کنج دروازه بفرستد. وقتی دقت ضربه‌هایت در این حد بالاست، قدرت دیگر اولویت نیست؛ می‌توانی توپ را از سوراخ سوزن هم عبور بدهی.

در گل سوم چلسی، پاس گل پالمر به همان اندازه دو گل قبلی‌اش چشم‌گیر و تماشایی بود. او توپ را از نیمه زمین خودی گرفت و با پیش‌روی به سمت جلو، با پاسی دقیق و اندازه، ژوائو پدرو را در موقعیت گلزنی قرار داد.
این صحنه نشان از هوش بالای او دارد؛ این‌که چگونه عقب می‌آید تا فضا پیدا کند. اما چیزی که بیش از همه چشمگیر بود، هماهنگی بی‌نقص او و مالو گوستو در حرکات‌شان بود- یکی عقب می‌ماند و دیگری به جلو حرکت می‌کند. از آن‌سو، با بی‌توجهی خویچا کواراتسخلیا به وظایف دفاعی‌اش و عدم بازگشت به عقب، نونو مندس، مدافع چپ پاری‌سن‌ژرمن، ناچار می‌شود به دنبال حرکت گوستو برود، و این دقیقاً همان فضایی را به پالمر می‌دهد که برای یورش به خط دفاعی نیاز دارد.

به عصبانیت مندس نسبت به هم‌تیمی‌اش در همان صحنه توجه کنید- او خوب می‌دانست که خطر در راه است.
چنین نمایش درخشانی از سوی یک بازیکن، یادآور فینال اخیر لیگ کنفرانس اروپا برابر رئال بتیس بود؛ جایی که کول پالمر بار دیگر ابتکار عمل را در دست گرفت و با دادن دو پاس گل در نیمه دوم، عنوان بهترین بازیکن زمین را از آن خود کرد.
او اکنون در شش فینالی که بازی کرده، هفت بار در گل‌ها تأثیر مستقیم داشته است. اما عملکرد او در روز یکشنبه فراتر از دو گل و یک پاس گل بود. طبق داده‌های داشبورد بازیکنان  سایت اتلتیک، هیچ بازیکنی در آن بازی بیش از پالمر حملات پیش‌برنده انجام نداده و هیچ‌کس به اندازه او در زنجیره‌های حمله‌ای تیم نقش نداشته است.

او واقعاً شایسته دریافت عنوان بهترین بازیکن زمین بود.

آیا او از توجهات پس از بازی لذت برد؟
فقط کمی؛ آن هم به این دلیل که ناچار بود جوایز بهترین بازیکن زمین و تورنمنت را دریافت کند. اما از رفتار فروتنانۀ پالمر کاملاً پیداست که او بیشتر ترجیح می‌دهد در زمین پوشیده از کاغذهای رنگی، با بچه‌های خردسال اعضای تیم چند پاس ساده رد و بدل کند تا جلوی دوربین‌ها بدرخشد.
چه نونو مندس باشد، چه فرزند یکی از هم‌تیمی‌ها، برای پالمر فرقی نمی‌کند؛ وقتی توپ زیر پایش است، همه چیز برای او بازی و لذت است.
این‌که حالا پالمر با عملکردهای مثبتش دوباره به تیتر رسانه‌ها برگشته، واقعاً خوشحال‌کننده است؛ به‌ویژه بعد از آن‌که به‌تازگی اعتراف کرد در ماه‌های اخیر، چه در زمین و چه خارج از آن، دوران سختی را گذرانده است.
او امسال در ۱۸ بازی متوالی برای باشگاه و تیم ملی، موفق به گلزنی نشده بود، و همین باعث شده بود فشارها روی این بازیکن ۲۳ ساله افزایش یابد؛ عمدتاً به این دلیل که عملکرد هجومی‌اش از زمان پیوستن به استمفوردبریج، به حدی درخشان بوده که می‌شد حدس زد در دوره‌ای نتواند در آن سطح کار کند.
اگر نگاهی به آمارهای زیرین می‌انداختید، متوجه می‌شدید که حتی در آن دوران بی‌گل هم، کیفیت عملکردش هرگز افت نکرده بود. در لیگ برتر، هیچ بازیکنی در فصل ۲۵-۲۰۲۴ بیش از پالمر در زنجیره‌های هجومی چلسی مشارکت نداشت؛ چه با زدن شوت، چه خلق موقعیت، چه پاس‌هایی که منجر به شوت می‌شد.

با وجود ابهاماتی که درباره افت فرم هجومی‌اش وجود داشت، میانگین گل‌های موردِ انتظارِ بدون پنالتی او در هر ۹۰ دقیقه، در هر دو فصل حضورش در غرب لندن دقیقاً یکسان بود: 38/0. گاهی اوقات آمار نهایی با روند بازی هم‌خوان نیست، اما همان‌طور که خودش در مصاحبه‌ای با «اسکای اسپورتس» در ماه می اشاره کرده بود، حفظ دیدگاه کلی اهمیت زیادی دارد.
او هنوز در تیم ملی انگلیس آن نقش محوری را که در چلسی دارد به دست نیاورده، اما توماس توخل اگر بخواهد کنار جود بلینگام از هنرمندان اصلی تیمش بهره ببرد، قطعاً باید برای این جوان ۲۳ ساله جایی در ترکیب اصلی پیدا کند.
اگر پالمر همین فرم درخشان تابستانی‌اش را به فصل جدید لیگ برتر منتقل کند، شاید دفعه بعد که به آمریکا سفر می‌کند، چیزی بیشتر از یک کلاه برای پنهان کردن خودش از هواداران مشتاق نیاز داشته باشد.

منبع: اتلتیک