تیتر بزرگ: ببر مازندران برای همیشه آرام گرفت

به گزارش ورزش سه، برای اهالی مازندران و شهر بابل، صبح امروز با خبر بسیار تلخی آغاز شد. آنها یکی از مهمترین چهره‌های ورزشی تاریخ خود را از دست دادند.

حبیبی از آنجا کشتی‌گیر بسیار مهمی در تاریخ است که به عنوان نخستین ورزشکار ایرانی، مدال طلای المپیک را در بازی‌های ۱۹۵۶ ملبورن کسب کرده است.
این قهرمان مشهور سه بار دیگر نیز بر قله وزن خود ایستاده و در مسابقات جهانی ۱۹۵۹ تهران، ۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولیدو  به مدال طلا رسیده که دو طلای او زمینه‌ساز قهرمانی تاریخی تیم کشتی ایران در یوکوهاما ژاپن بوده استپ.

حبیبی با سبک کشتی تهاجمی و شجاعانه‌اش شناخته می‌شد. او با فنون خاصی همچون «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی»  حریفان خود را در مدت زمان کوتاهی شکست می‌داد. این ویژگی‌ها باعث شد تا او بر شانه‌های مردم به «ببر مازندران» ملقب شود.

خود او در این باره گفته است: «يادم هست داور وسط‌مان آقاي سعديان بود. سالن مملو از جمعيت بود و همه بچه تهران بودند. مرحوم توفيق قهرمان دنيا بود و محبوب جمعبت. من هم يك جوان گمنام. چند تايی تماشاگر هم از شهرهاي قائمشهر، ساری، بابل و آمل آمده بودند كه رو حساب همزباني ،مرا تشويق می‌كردند. وقتي داور سوت شروع مسابقه را زد ظرف مدت يك دقيقه و ده ثانيه توفيق را ضربه فنی كردم. سعديان داور وسط گفت ولش كن. من گفتم تا ديگر داوران نيايند من گردنش را ول نمي كنم چون ممكن است شما دوباره پشيمان شويد و بخواهيد كشتي مجدد بگذاريد. در همان لحظه در بين جمعيت يك نفر مازندراني با صداي بلند فرياد زد، زنده باد ببر مازندران و از آنجا اين لقب به من داده شد».

حبیبی به دلیل شهرت بسیار بعدها وارد سیاست شد و چهارسال نماینده بابل در مجلس بود. او می‌گوید: «در آن رای‌گيری سی‌وپنج هزار راي آوردم كه خيلي هم بود. علتش اين بود كه مردم بخاطر ورزش به من راي دادند. خوب من هم در زماني كه در مجلس بودم سعی كردم براي ورزش هم مفيد باشم. در آن سال‌ها ايران ميزبان بازی‌های آسيایی تهران بود و همين استاديوم آزادی در زمان ما بودجه‌اش تصويب شد. يا مخابرات استان در زمان من مركزيتش به بابل آمد. كليه خيابانهای بابل در آن زمان آسفالت شد. لوله كشب آب شرب شهر بابل براي دوره ماست. پل حبيبی و جاده بابل به درزي كلا هم در زمان من درست شد.»

حبیبی در سینما هم دست به ماجراجویی زده که فیلم ببر مازندران به کارگردانی سامول خاچیکیان نقطه مهم کارنامه هنری نه چندان موفق وی است. 
او بعنوان یکی از آخرین بازمانده‌های نسل اول طلایی کشتی ایران همواره مورد احترام جامعه و پیشکسوتان بوده و درگذشتش خبر مهمی در خطه شمال محسوب می‌شود.

روحش شاد و یادش گرامی.