شباهت‌هایی که شگفت‌انگیزند
وقتی منیر، لامین یامال بارسلونا بود
به گزارش "ورزش سه". شباهت‌ها و تفاوت‌های مسیر منیر الحدادی و لامین یامال بیش از آنچه تصور می‌شود، شگفت‌انگیز است.
منیر الحدادی کمی بیش از ده سال پیش، در ۲۴ آگوست ۲۰۱۴، در ۱۸ سالگی با هدایت لوییس انریکه در بازی مقابل الچه برای اولین بار در تیم اصلی بارسلونا به میدان رفت. او شروع درخشانی داشت و در همان بازی گلزنی کرد. با این حال، انتظارات بزرگ از او برآورده نشد، اگرچه این بازیکن متولد ال‌اسکوریال یک دهه در سطح اول فوتبال باقی ماند. کارنامه او روندی نزولی داشت؛ از بازی در تیم‌هایی مثل بارسلونا، والنسیا و سویا به حضور در تیم‌هایی مانند آلاوس، لاس پالماس و لگانس رسید.
9 ماه قبل منیر در ورزشگاه مونتجوئیک برای اولین بار با لامین یامال روبه‌رو شد. او زمانی نویدبخش چیزی شبیه به درخشش کنونی لامین یامال در بارسلونا بود.
شباهت‌ها بیشتر از آنچه به نظر می‌رسد
منیر و لامین نقاط مشترکی دارند. هر دو در اسپانیا با خانواده‌ای با ریشه مراکشی متولد شدند. هر دو مهاجمان چپ‌پایی هستند که با مهارت بین خطوط حرکت می‌کنند و از سمت راست بازی را آغاز می‌کنند. هر دو در آکادمی لاماسیا پرورش یافتند و مورد حمایت مربیانی با گذشته درخشان در بارسلونا قرار گرفتند. همچنین هر دو در مرکز یک «جنگ سرد» بین فدراسیون‌های فوتبال اسپانیا و مراکش برای جذب به تیم‌های ملی بودند.
وقتی منیر در تیم اصلی بارسلونا بازی کرد، یامال تازه در رده‌های پایه بارسا و در تیم پیش‌نونهالان فعالیت خود را آغاز کرده بود. ۱۲ سال تفاوت سنی بین این دو وجود دارد. در حالی که لامین در ۱۷ سالگی یک ستاره است، منیر دیگر از جایگاه یک استعداد همیشگی خارج شده و به‌عنوان یک بازیکن تیمی خوب در لالیگا شناخته می‌شود.
وقتی منیر به تیم اصلی راه یافت، انتظارات زیادی ایجاد کرد، اما هم‌تیمی بودن با مثلث مسی-سوارز-نیمار برایش آسان نبود. محرومیت اولیه سوارز به دلیل حرکتش روی کیلینی در جام جهانی ۲۰۱۴، در ابتدای فصل به منیر فرصت داد. لوییس انریکه به او و ساندرو، بازیکن اهل جزایر قناری، میدان داد، اما وقتی سوارز به ترکیب بازگشت، دقایق بازی منیر کم شد و او تنها به‌صورت مقطعی درخشید.
از باشگاهی معمولی به بارسا
داستان منیر در بارسلونا چند سال قبل‌تر آغاز شد، زمانی که آلبرت پویج او را پیش از اتلتیکو مادرید از تیم کادت رایو ماخادائوندا به خدمت گرفت. به‌طور جالب، منیر در ۱۵ سالگی به بارسا پیوست، همان سنی که لامین بعدها با حمایت ژاوی هرناندز اولین بازی خود را انجام داد. منیر دو فصل در تیم جوانان B بارسا بازی کرد، در حالی که لامین حتی در این رده بازی نکرد و مستقیماً از نوجوانا A به جوانان A رفت.
منیر در فینال لیگ جوانان اروپا در سال ۲۰۱۳ گلی تماشایی زد که او را به‌عنوان یک استعداد بزرگ لاماسیا مطرح کرد. در مقابل، حضور لامین یامال در رده‌های جوانان کم‌رنگ‌تر بود، چرا که در آن زمان جایگزین ایلیاس آخوماش، دیگر بازیکن اسپانیایی-مراکشی لاماسیا، محسوب می‌شد. لامین تنها سه بازی برای بارسا اتلتیک انجام داد، در حالی که منیر ۲۸ بازی برای تیم ذخیره بارسا به میدان رفت.
حضور در تیم ملی اسپانیا
یکی از شباهت‌های برجسته در مسیر این دو، اولین بازی زودهنگام برای تیم ملی اسپانیا است. وقتی ویسنته دل بوسکه منیر را به تیم ملی دعوت کرد، این مهاجم مراکشی‌تبار تنها دو بازی برای تیم اصلی بارسا انجام داده بود. لامین برای دعوت شدن تنها به پنج بازی نیاز داشت. هر دو در رده‌های پایه اسپانیا بازی کرده بودند، اما منیر پس از اولین بازی‌اش مقابل مقدونیه دیگر برای تیم ملی اسپانیا به میدان نرفت. در مقابل، بازی لامین مقابل گرجستان در ۸ سپتامبر (9 سال بعد) تنها شروعی برای یک مسیر درخشان بود که با قهرمانی در یورو و نقش کلیدی او همراه شد.
مسیرهای متفاوت
یامال از باشگاهی معمولی (لا تورِتا) به بارسا آمد، همان‌طور که منیر از رایو ماخادائوندا به این تیم پیوست. والدین هر دو مهاجران مراکشی بودند که در مادرید و کاتالونیا ساکن شدند و هر دو با پای چپ استثنایی خود در رده‌های پایه بارسا درخشیدند. در رده‌های پایه، هر دو بین پست‌های وینگر راست و مهاجم نوک جابه‌جا می‌شدند و به دلیل استعداد و پتانسیل بالای خود برجسته بودند. اما حالا منیر با جدایی از لگانس راهی استقلال شده و همچنان آرزوی بازگشت به تیم ملی مراکش را دارد، در حالی که یامال در ۱۷ سالگی بازیکنی تثبیت‌شده است و به‌عنوان یک ستاره تاریخی بالقوه برای بارسا شناخته می‌شود.
دوئلی نامتعادل
منیر زمانی نویدبخش چیزی بود که یامال اکنون به آن دست یافته است. منیر نتوانست لگانس را نجات دهد و حالا اولیمپن چالش خود در خارج از اسپانیا را پیش رو دارد، در حالی که یامال بازیکنی تعیین‌کننده در پروژه بزرگ هانسی فلیک است. تفاوت‌های کنونی آنها آشکار است، اما فوتبال آن‌قدر غیرقابل پیش‌بینی است که نمی‌توان تضمین کرد منیر برای یک روز هم که شده، نتواند از لامین پیشی بگیرد و نشان دهد که چندان از تبدیل شدن به یک ستاره دور نبوده است.
لامین در تلاش است تا به رشد خود ادامه دهد و امسال به‌عنوان بهترین استعداد جوان دنیا و کاندیدای توپ طلا مطرح شهه است. او به بارسایی پیوست که خط حمله‌اش دمبله، لواندوفسکی و گاوی (به‌عنوان وینگر کاذب) بودند، در حالی که منیر مجبور بود با یکی از بزرگ‌ترین مثلث‌های تاریخ فوتبال (مسی-سوارز-نیمار) رقابت کند.
منیر در ۵۶ بازی برای تیم اصلی بارسا ۱۲ گل و ۱۱ پاس گل ثبت کرد، در حالی که لامین از هر نظر آماری بهتر دارد. اگر منیر یک دهه بعد در بارسای کنونی به میدان می‌رفت، چه می‌شد؟ یا اگر لامین مجبور بود با مسی، سوارز و نیمار رقابت کند، چه اتفاقی می‌افتاد؟ این‌ها سوالاتی هستند که هرگز پاسخی نخواهند داشت.
