امیرحسین زارع و یک قاب تاریخی در ورزش ایران

به گزارش "ورزش سه"، ماجرا از جایی شروع شد که صندلی تیم ملی در سنگین‌وزن، تنها یک صاحب داشت؛ یا امیررضا معصومی، یا امیرحسین زارع. دو غول جوان و پرقدرت کشتی آزاد ایران، در مسابقه‌ای سرنوشت‌ساز مقابل هم قرار گرفتند تا تکلیف نماینده کشور در قهرمانی جهان زاگرب روشن شود. فضای سالن انتخابی، پر از هیجان و استرس بود. هر دو کشتی‌گیر با انگیزه‌ای وصف‌ناشدنی روی تشک آمدند، اما در نهایت زارع بود که با تجربه، قدرت و ذهنیت قهرمانی توانست حریف را مغلوب کند و بلیت نهایی سفر به زاگرب را به دست آورد. این آغاز مسیری بود که در انتها به طلا ختم شد.

زارع با رسیدن به ترکیب تیم ملی، تمام تمرکزش را روی یک هدف گذاشت: بازگشت به سکوی نخست جهان. او در اردوهای فشرده تیم ملی، روزهای سخت و شب‌های طولانی تمرین را پشت سر گذاشت و لحظه‌ای از رویاهایش فاصله نگرفت. مربیان می‌دانستند که او نه‌تنها یک مدعی، بلکه قهرمانی آماده برای تاریخ‌سازی است. صدای وزنه‌ها، عرق جاری از تمرینات و تشویق هم‌تیمی‌ها، همه به او نیرو می‌داد تا در زاگرب نمایش متفاوتی داشته باشد.

با شروع رقابت‌های جهانی، زارع بی‌وقفه پیش می‌رفت. در همان مبارزات ابتدایی، نمایش مقتدرانه‌اش باعث شد نگاه‌ها به او خیره شود. حریفان یکی پس از دیگری مغلوب شدند، با نتایجی قاطع و تکنیکی که نشان می‌داد او آماده نیست فقط برای یک پیروزی ساده؛ بلکه آمده تا با اقتدار، تاج طلای جهان را بر سر بگذارد. هر فن او، همچون پتکی بر امیدهای رقبایش فرود می‌آمد و مسیرش را به سوی فینال هموارتر می‌کرد. او ابتدا با نتیجه 11-0 مقابل اسمیت از پورتوریکو پیروز و راهی دور بعد شد. زارع در دور دوم با نتیجه 10-0 مقابل سولومون ماناشویلی برنده شد.

در نیمه‌نهایی، زارع مقابل کشتی‌گیر سرسختی از بحرین قرار گرفت. سالن غرق در هیاهو بود و نفس‌ها در سینه حبس. او ابتدا با هوشمندی مبارزه را کنترل کرد و سپس با اجرای فنون سهمگین، نتیجه را ۷ بر ۳ به سود خود بست. این برد، نه‌تنها راه فینال را برایش باز کرد، بلکه بار دیگر نشان داد که زارع هم قدرت بدنی و هم نبوغ ذهنی را توأمان دارد.

و سرانجام شب بزرگ فرا رسید. فینال وزن ۱۲۵ کیلوگرم، میان امیرحسین زارع و گئورگی مشدیلویشویلی از آذربایجان. دو کشتی‌گیر با گام‌هایی محکم وارد میدان شدند، اما تنها یکی قرار بود فاتح باشد. از همان لحظه آغاز، زارع همچون طوفانی بی‌امان به حریف تاخت. سرعت، قدرت و دقت او چنان بود که مشدیلویشویلی راهی برای نفس کشیدن نداشت. سوت پایان که به صدا درآمد، تابلو نتیجه ۵ بر ۰ به نفع زارع را نشان می‌داد. او با این پیروزی، سومین طلای جهانی خود را به گردن آویخت و هت‌تریک تاریخی‌اش را جشن گرفت.

اما اوج ماجرا بعد از پایان مسابقه رقم خورد. زارع، پس از قهرمانی و در حالی که تمام نگاه‌ها به او دوخته شده بود، به سمت پرچم ایران رفت. پرچمی که مربی تیم بالا گرفته بود، حالا در مرکز نور سالن می‌درخشید. زارع روی یک زانو نشست، دست راست را به پیشانی برد و به پرچم کشورمان سلام نظامی داد. لحظه‌ای که بیشتر شبیه یک صحنه سینمایی بود تا یک مسابقه ورزشی؛ ترکیبی از افتخار، تعهد و احساس ملی.

این حرکت تنها یک ادای احترام ساده نبود. بعد از جنگ ۱۲ روزه و شرایطی که تیم‌های ورزشی ایران در ماه‌های اخیر تجربه کردند، بارها شاهد چنین احترام‌هایی از سوی ورزشکاران بودیم. اما تفاوت این‌جا بود که زارع این کار را در اوج قهرمانی، در لحظه‌ای که تمام دنیا او را تماشا می‌کرد، انجام داد. او نه‌تنها قهرمان تشک، بلکه قهرمان احساسات ملی شد.

قصه‌ی زاگرب برای کشتی ایران فقط با یک مدال طلا به پایان نرسید؛ بلکه با صحنه‌ای جاودانه ادامه یافت. صحنه‌ای که در تاریخ ورزش ایران ماندگار خواهد شد و نشان داد قهرمانی تنها در امتیازات و سکوها خلاصه نمی‌شود، بلکه در احترام به ارزش‌ها و اعتقاد به وطن معنا پیدا می‌کند.