لیور کاپ، شکست اروپای مغرور با آلکاراسِ تنها

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از تسنیم، در هشتمین دوره لیور کاپ تیم جهانی به رهبری تیلور فریتز و الکس دمینور برای سومین بار در تاریخ خود به مقام قهرمانی دست یافت. این رقابت‌ها که امسال در شهر سانفرانسیسکو برگزار شد، بار دیگر صحنه‌ای برای نمایش تقابل تیم‌های منتخب اروپا و جهان بود. تورنمنتی منحصربه‌فرد که در تقویم رسمی ATP جای دارد اما بدون اختصاص امتیاز رنکینگ برگزار می‌شود، چیزی میان رقابت‌های جدی و نمایشی.

 از آغاز این مسابقات در سال 2017 تا پیش از امسال تیم اروپا چهار عنوان قهرمانی (2017 تا 2021) و تیم جهانی دو عنوان (2022 و 2023) به دست آورده بود. (دوره 2020 به دلیل همه‌گیری کرونا لغو شد.) در سال 2021، دانیل مدودف و آندری روبلف ستارگان تیم اروپا بودند و کمک کردند تا این تیم به قهرمانی برسد. سال بعد، روبلف به تیم جهانی پیوست و مقابل تیم سابق خود بازی کرد. در حالی که روبلف در سال 2024 از حضور در این رقابت‌ها انصراف داد، مدودف بازگشت، هرچند با دو شکست در دو بازی خود، تأثیری در نتیجه نهایی نداشت.

 تیم اروپا با ترکیبی قدرتمند به رهبری کارلوس آلکاراس (رنک یک جهان) پا به میدان گذاشت:

کارلوس آلکاراز (اسپانیا)
الکساندر زورف (آلمان)
هولگر رون (دانمارک)
کسپر رود (نروژ)
یاکوب منشیک (جمهوری چک)
فلاویو کوبولی (ایتالیا)

در سوی مقابل، تیم جهانی نیز ترکیبی قدرتمند و هماهنگ در اختیار داشت:

تیلور فریتز (آمریکا)
الکس دمینور (استرالیا)
فرانسیسکو سروندولو (آرژانتین)
الکس میشلسن (آمریکا)
ژائو فونسکا (برزیل)
ریلی اوپلکا (آمریکا)

تغییر مهم دیگر در ترکیب کاپیتان‌های تیم‌ها رخ داد. بیورن بورگ و جان مک‌انرو که از ابتدا هدایت تیم‌های اروپا و جهان را بر عهده داشتند، جای خود را به یانیک نوآ (فرانسه) و آندره آغاسی (آمریکا) دادند.

روز اول؛ پیشتازی اروپایی‌ها با درخشش آلکاراس
رقابت‌ها در روز اول مطابق انتظار آغاز شد. تیم اروپا در سه مسابقه از چهار مسابقه پیروز شد و با نتیجه 3 بر یک پیش افتاد. در مسابقه دونفره، آلکاراس و منشیک توانستند فریتز و میشلسن را در دو ست متوالی (7-6 و 6-4) شکست دهند و نقش مهمی در برتری روز اول تیم‌شان ایفا کنند.

روز دوم؛ بازگشت قاطعانه تیم جهانی
همه‌ چیز در روز دوم دگرگون شد؛ جایی که هر پیروزی، دو امتیاز به همراه داشت. تیم جهانی در نمایشی فوق‌العاده، هر چهار مسابقه را برد و با نتیجه 9-3 از حریف پیش افتاد. الکس دمینور برابر الکساندر زورف با نتایج قاطع 6-1 و 6-4 پیروز شد. زورف در این مسابقه عصبی به نظر می‌رسید و حتی در یک صحنه به شدت با داور بحث کرد؛ صحنه‌ای که به ادعای او، داور متوجه لمس تور از سوی د مینور نشد.

شگفتی بزرگ، شکست سنگین کارلوس آلکاراس برابر تیلور فریتز بود. تنیسور شماره یک جهان با نتایج 6-3 و 6-2 مغلوب شد. خودش در پایان مسابقه اعتراف کرد: چنین بازی‌ای را از فریتز انتظار نداشتم اما باید به او اعتبار بدهم. فوق‌العاده بازی کرد. تمرکزم آن‌طور که باید، نبود. توپ‌ها سنگین و شرایط زمین بسیار کند بود. این زمین اجازه نمی‌داد که تهاجمی بازی کنم.

 جان مک‌انرو (کاپیتان سابق تیم جهانی) هم نظر جالبی درباره سطح زمین داشت: این زمین کندتر از هر زمینی است که در دنیای تنیس می‌توان پیدا کرد. مثل کاغذ سنباده است! توپ‌ها پف می‌کنند و کنترل‌شان دشوار می‌شود. در ظاهر، این باید به نفع اروپایی‌ها باشد که سبک بازی صبورانه‌تری دارند.

روز سوم؛ تلاش اروپا برای بازگشت، اما کافی نبود
روز سوم، تیم اروپا هنوز شانس بازگشت داشت. چراکه هر برد، سه امتیاز به همراه داشت. ابتدا، آلکاراس و رود با پیروزی در مسابقه دونفره برابر اوپلکا و میشلسن، نتیجه را به 9-6 رساندند. سپس، آلکاراس با درخشش در مسابقه انفرادی مقابل سروندولو در دو ست متوالی (6-2 و 6-1) پیروز شد و امید را زنده نگه داشت؛ اروپا حالا فقط سه امتیاز با مساوی فاصله داشت. در مسابقه پایانی، تیلور فریتز در دیداری سرنوشت‌ساز با نتیجه 6-3 و 7-6 (7-4) بر الکساندر زورف غلبه کرد تا قهرمانی برای تیم جهانی مسجل شود. تیم جهان با نتیجه نهایی 15-9 برای سومین بار قهرمان لیور کاپ شد.

درخشان‌ترین‌ها و ناکام‌ترین‌ها
درخشان‌ترین بازیکن تیم جهانی، بی‌شک الکس دمینور بود که با کسب 7 امتیاز از دو پیروزی انفرادی و یک برد دونفره نقش کلیدی در قهرمانی ایفا کرد. در سمت اروپا، کارلوس آلکاراس نیز عملکرد بسیار خوبی داشت و با کسب 7 امتیاز از چهار بازی (دو برد در دونفره و یک برد در انفرادی) بهترین بازیکن تیمش بود. ناامیدکننده‌ترین عملکرد متعلق به الکساندر زورف بود؛ کسی که هر دو مسابقه انفرادی‌اش را باخت و در مجموع پنج امتیاز به حریفان هدیه داد.

آینده لیور کاپ؛ لندن در سال 2026
رقابت‌های سال آینده (2026) قرار است در شهر لندن برگزار شود. جالب اینکه پایتخت بریتانیا با میزبانی دوباره نخستین شهری خواهد بود که دو بار میزبان این رقابت‌ها می‌شود (بار اول در سال 2022).