دمبله: اولین کسی که تبریک گفت، مسی بود!

به گزارش "ورزش سه"، دمبله به مناسبت دریافت توپ طلا که اخیراً به خاطر فصل فوق‌العاده‌اش و قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا با پاری سن ژرمن به او اهدا شد، در گفتگویی با فرانس فوتبال درباره احساساتش، مسیر حرفه‌ای و اهداف آینده صحبت کرد. آرای اهدا شده در مراسم امسال شب گذشته منتشر شد و مشخص شد که این مهاجم پاری‌ سن‌ ژرمن با اختلاف ۳۲۱ امتیازی بالاتر از لامین یامال توپ طلا را از آن خود کرد.

گفتگوی این ستاره فرانسوی با فرانس فوتبال را در زیر می‌خوانیم.

اولین پیام تبریک: اولین تبریک از طرف مسی بود. همچنین ژاوی، لوییس سوارز و بسیاری از بازیکنان سابق بارسا هم پیام دادند. آنها خوشحال بودند. هم‌تیمی‌هایم در پاری سن ژرمن را در تماس تصویری نداشتم، اما پیام‌هایشان رسید اشرف حکیمی، سرمربی (لوییس انریکه)، لوئیس کامپوس، همه آنها.

اولین نامزدی و توپ طلا: وقتی تقریباً همه جام‌ها را می‌بری، یک لیگ قهرمانان که در فصلی بدون جام جهانی یا یورو وزن زیادی دارد و آمار فردی خوبی هم داری، فکر می‌کنم جز پنج بازیکن برتر جهان قرار می‌گیری. نمی‌گویم غیرمنتظره بود چون در ابتدای هر فصل اطرافیانم همیشه می‌گویند می‌توانی در لیست توپ طلا باشی… بعد هم، فصلی مثل این واقعاً استثنائی است.

بهترین بازیکن جهان: عبارت «بهترین بازیکن جهان» خیلی بزرگ است. برای من معنایی ندارد. هر هفته می‌تواند تغییر کند. یک روز بد بازی می‌کنی، می‌گویند فاجعه‌ای. هفته بعد خوب بازی می‌کنی، می‌گویند بهترین جهان هستی. هر دو هفته می‌تواند عوض شود. وقتی فصلی درخشان داری که بهترین فصل از همه نظر است، جایزه‌اش را می‌گیری. آن وقت بهترین بازیکن همان فصل هستی.

رویای کودکی: بله، وقتی بچه بودم، رویایش را داشتم. بعد، با گذر زمان، دیگر فکر نکردم… هیچ وقت به سرم نزد که توپ طلا ببرم. وسواس من نبود.

تردیدها پس از دوران بارسلونا: در بارسلونا خیلی مصدوم شدم، هرچه فصل‌ها بیشتر گذشت، بیشتر مصدوم می‌شدم. در فصل ۲۰-۲۰۱۹ فقط پنج بازی انجام دادم... اما نه، شک نکردم. مطمئن بودم برمی‌گردم و همه‌ چیز خوب می‌شود. این بخشی از زندگی است، همه‌ چیز نمی‌تواند گل‌ و بلبل باشد. آسان نبود اما خیلی یاد گرفتم. الان در ۲۸ سالگی بدنم را کاملاً می‌شناسم. رنج من بیشتر جسمی بود، به خاطر مصدومیت‌ها. اما حتی یک ثانیه هم به فوتبالم شک نکردم. همیشه عاشقش بودم، همیشه استعدادش را داشتم، فقط بدنم باید اجازه می‌داد نشانش بدهم.

پشیمانی: نه، هیچ پشیمانی‌ای ندارم. از آغاز دوران حرفه‌ای فوتبالم تا امروز همین است. خیلی یاد گرفتم و کمکم کرد. وقتی مشکلات بدنی داری، سخت است به بالاترین سطح برگردی. اما وقتی بدن و ذهنت هماهنگ می‌شوند، منظم بازی می‌کنی و می‌توانی توانایی‌ات را نشان بدهی. و در آگوست همه‌چیز دوباره از صفر شروع می‌شود. توپ طلا جایزه‌ای برای یک فصل است، نه برای ۱۰ سال.

تقدیم توپ طلا: همه خانواده‌ام خوشحال بودند،  چه آنهایی که آنجا بودند، چه آنهایی که نبودند. فقط شادی بود. این توپ طلا مال آنها هم هست. به مادرم تقدیم می‌کنم چون من را تنها بزرگ کرد. به او و همه خانواده‌ام. چه ببرم چه نه، او همیشه از این که تا اینجا آمده‌ام خوشحال خواهد بود.

گلزنی: بله، می‌توانستم خیلی بیشتر گل بزنم. اما در پست‌های مختلف بازی کردم. در رن، دو سه بازی به‌ عنوان وینگر بودم اما بعد پشت مهاجم قرار می‌گرفتم. آنجا وقتی نزدیک‌تر به دروازه هستی، آسان‌تر است. به‌ عنوان وینگر باید از سه چهار بازیکن عبور کنی، وقتی جلوی دروازه‌بان می‌رسی خسته‌ای و توپ را بالا می‌زنی. حتی در دورتموند هم بیشتر وسط بازی می‌کردم و خیلی آسان‌تر بود. اما در هفت فصل بارسلونا، بیشتر وینگر بودم.

نقش مرکزی‌تر با لوییس انریکه: وینگر چسبیده به خط بودن با یک شماره ۹ کاذب فرق دارد اما به‌ هرحال یک بازیکن آزاد هستی. لوییس انریکه آزادی زیادی به من می‌دهد، من هم به آن نیاز دارم. از همان روزهای رن شروع شد. رولان کوربیس به من آزادی می‌داد، می‌گفت همه‌ جا برو. این پست را خیلی دوست دارم. البته می‌توانم وینگر هم باشم، اما در این نقش می‌توانم بیشتر خط دفاعی حریف را به‌ هم بزنم، پاس گل بدهم... هرچند از من گلزنی هم می‌خواهند. این فرق دارد.

الگوها: در بارسلونا کنار لیونل مسی بازی کردم که یک شماره ۹ کاذب بود. باید می‌دیدید چطور حرکت می‌کرد، چطور همه فراموشش می‌کردند. راه می‌رفت اما می‌دانست توپ به پایش می‌رسد چون بوسکتس او را دیده بود. به پست شماره ۹ می‌رفت، به کناره‌ها، هر جا فضا بود، همه‌ جا. در آفساید می‌ماند و ناگهان ظاهر می‌شد. این اتفاقات را هفت سال دیدم. امروز سعی می‌کنم همان کار را انجام بدهم. بعد، به‌ عنوان یک شماره ۹، هری کین فوق‌العاده است. در رئال مادرید، کیلیان امباپه به‌ عنوان بازیکن شماره ۹ بازی می‌کند اما واقعاً یک شماره ۹ نیست. آنها بازیکنانی هستند که به فوتبال‌شان نگاه می‌کنم.

انگیزه برای موفقیت‌های بیشتر: بله، قطعاً. چون اگر نبری، اگر عطش نداشته باشی، در تیم لوییس انریکه نیمکت‌نشین می‌شوی. یا این که بازیکن دیگری می‌آورند.