ماجرای رونالدو و ضربات آزاد: لجبازی تا کِی؟

به گزارش "ورزش سه"، النصر در ورزشگاه خانگی خود با نتیجه ۱-۲ شکست خورد و یکی از شانس‌هایش برای کسب جام در این فصل را از دست داد.

این دومین عنوانی است که النصر از زمان ورود ژرژ ژسوس، مربی پرتغالی، در تابستان گذشته نتوانسته به دست آورد؛ چرا که آنها سوپرجام عربستان را نیز به الاهلی واگذار کردند.

در شبی که النصر سقوط کرد، رونالدو در روز خود نبود و از سطح همیشگی‌اش بسیار دور بود؛ هرچند در تک‌گل النصر نقش داشت.

اما نکته برجسته‌تر، اصرار رونالدو بر زدن تقریباً همه ضربات آزاد اطراف محوطه جریمه الاتحاد در طول بازی بود. با وجود شکست مکرر در تلاش‌هایش، کاپیتان النصر تا پایان بر زدن تمام ضربات آزاد پافشاری کرد و حتی یک بار هم به هم‌تیمی‌هایش اجازه نداد تا شانس خود را امتحان کنند. نتیجه بیشتر این تلاش‌ها، بیرون رفتن توپ از بالای دروازه بود؛ در حالی که در برخی موارد به دیوار دفاعی برخورد کرد و هیچ خطری از آن‌ها ایجاد نشد.

مهارتی که به لجاجت ختم شد

رونالدو در نیمه اول دوران حرفه‌ای‌اش، به‌ویژه تا فصل ۱۵-۲۰۱۴، یکی از بهترین کاشته‌زن‌های جهان بود. تا آن فصل، رونالدو به ۵۰ گل از ضربات آزاد رسیده بود و کسی در مهارتش شک نداشت.

رونالدو از روشی منحصربه‌فرد در ضربات آزاد استفاده می‌کرد که به نوعی علامت تجاری او تبدیل شد و در دنیای فوتبال تدریس می‌شود؛ چندین بازیکن دیگر، از جمله مارکوس رشفورد، ستاره بارسلونا، از آن پیروی کردند.

او با این روش ده‌ها گل به‌یادماندنی در دوران حرفه‌ای‌اش به ثمر رساند؛ چه با منچستریونایتد، چه رئال مادرید و چه تیم ملی پرتغال. مشهورترین آن‌ها، گل معروفش به پورتسموث در سال ۲۰۰۸ بود که الگویی ایده‌آل از روش منحصربه‌فرد او به شمار می‌رود.

اما در ۱۰ سال اخیر، وضعیت کاملاً تغییر کرد؛ میانگین گلزنی رونالدو از ضربات آزاد به‌طور چشمگیری کاهش یافت و تنها ۱۴ گل در دهه اخیر به ثمر رساند.

با وجود این افت و کاهش تعداد گل‌ها، رونالدو همچنان به روش معروف خود در اجرای ضربات آزاد پایبند ماند و میراث و سبک منحصربه‌فردش را حفظ کرد. به نظر می‌رسد رونالدو با پافشاری بر روش خود، با خودش و همه لج می‌کند و به جای تغییر آن و پیروی از دیگران با شوت‌زنی به شیوه سنتی، از روش خودش استفاده می‌کند و همچنان شکست می‌خورد.

شاید بازی امشب بهترین نمونه این لجاجت باشد که رونالدو و تیمش بهای آن را پرداختند؛ در این بازی حداقل سه فرصت گلزنی از ضربات آزاد برای او فراهم شد، اما اصرار بر زدن ضربه با روشی که حاضر به تغییرش نیست، جز شکست بیشتر در رسیدن به تور دروازه، نتیجه‌ای در بر نداشت.

این افت او در ضربات آزاد چند عامل دارد. اولین دلیل به عامل جسمانی مربوط می‌شود؛ روش رونالدو که بر پایه شوت‌زنی با قدرت و تکنیک زیاد استوار است، نیازمند قدرت عضلانی و انفجاری زیاد در پاها است؛ ویژگی‌هایی که با افزایش سن به‌تدریج کاهش می‌یابند. با رسیدن به میانه دهه سی‌سالگی، این بازیکن بخشی از آن قدرت را از دست داد و نتوانست همزمان هم قدرت و هم دقت را حفظ کند. همچنین، دروازه‌بانان و مدافعان بیشتری روش او را مطالعه کرده‌اند و زاویه شوت و حرکت توپ را پیش‌بینی می‌کنند که این امر عنصر غافلگیری را که در گذشته شوت‌های او را متمایز می‌کرد، کاهش داده است.

عامل آخر، جنبه روانی است؛ فشارهای فزاینده و تمایل رونالدو به حفظ ابهت خود، گاهی او را وادار به شوت‌زنی با عصبانیت بیش از حد می‌کند که تعادل و دقت توپ را از بین می‌برد.
با این حال، رونالدو همچنان نماد تخصص در ضربات آزاد است؛ حتی اگر درخشش او کمرنگ شده باشد، خاطراتش با این شوت‌ها بخشی جاودان از دوران فوتبالی‌اش خواهد ماند.