پدیده فوتبال یواشکی در ایران!
به گزارش ورزش سه، حتما شما هم اخبار گوناگون مربوط به انتخاب شهر و ورزشگاه میزبان دربی پایتخت را از مدت ها قبل شنیده اید.
بازسازی طولانی ورزشگاه آزادی سبب شده تا دربی پایتخت این فصل نیز خانه به دوش باشد و گزینه های مختلفی مثل اراک و شیراز و مشهد طی یک پروسه طولانی، پیچیده و مخفیانه برای برگزاری آن مطرح شوند. مساله ای که خجالت آور است چرا که اصولا استقلال و پرسپولیس، می بایست باتوجه به پتانسیل های فراوانشان تا امروز صاحب ورزشگاهی اختصاصی و مجهز می بودند نه اینکه چنین اوضاعی را تجربه کنند.
چندان فرقی هم نمی کند میزبانی در نهایت کجا انجام شود بلکه موضوع مهم بی تفاوتی نسبت به بدیهیات و تهیه ملزومات اولیه است. فوتبالی که در طی همه این سال ها نتوانسته اندازه یک ورزشگاه برای پر طرفدارترین تیم هایش عایدی داشته باشد (اگر هم داشته چنین امری محقق نشده!) نیازمند بازنگری سریع و تغییرات اساسیت.
اگر پیگیر اخبار فوتبال روز دنیا باشید حتما می دانید جام جهانی زیر ۱۷ سال از امروز به میزبانی کشور قطر آغاز شده تا برای اولین بار استارت یک رویداد ۴۸ تیمی زیر نظر فیفا زده شود. نکته قابل توجه اما انجام ۸ مسابقه در روز آن هم درین سطح از رقابت هاست. کاری که از پس سه میزبان مشترک جام جهانی آینده یعنی آمریکا، کانادا و مکزیک بر نمی آید!
تنها یک کمپ ورزشی اسپایر با وسعت 2.5 کیلومتر مربع چنین قابلیتی را برای کشور کوچک قطر فراهم کرده است تا آنها پس از برگزاری موفق جام جهانی 2022 بتوانند همچنان در کانون توجه فوتبالدوستان و البته فیفا و رییسش قرار داشته باشند.
حتما برایتان جالب است بدانید که لیگ ستارگان قطر ۱۲ تیمیست یعنی اگر فدراسیون فوتبال این کشور تصمیم بگیرد تمام مسابقات لیگ را در اسپایر برگزار کند بدون هیچ دغدغه ای جهت تامین زمین، این امکان را خواهد داشت.
با این حال داشتن ورزشگاه اختصاصی باعث شده تا همزمان با رقابت های جام جهانی نوجوانان، امروز و فردا، الدحیل و السد و الغرافه، نمایندگان قطر در لیگ نخبگان آسیا بی هیچ تداخل و کمبودی و مجوزی از شورای تامین از رقبای خود پذیرایی کنند.
چنین شرایطی را مقایسه کنید با وضعیت اسف بار ورزشگاه های کشورمان که فقط تعداد محدودی با ارفاق می توانند از پس میزبانی رقابت ها برآیند. آن هم با هزار تبصره و ماده و مصلحت اندیشی های سلیقه ای!
به طور مثال نساجی مازندران برای میزبانی از شهید قندی یزد ورزشگاه امام رضای مشهد را جایگزین وطنی قائمشهر کرده بود اما به دلیل اولین حضور بانوان تماشاگر، این دیدار در نهایت در سکوت خبری عجیب و غریبی برگزار شد.
اطلاع رسانی درباره این دیدار به گونه ای بود که کمتر کسی از ساعت دقیق آن باخبر بود و بجز یکی دو عکاس دو تیم، خبری از دوربین و فیلمبردار نبود. گویا برگزار کنندگان از چنین توفیق اجباری نگران بودند و تمام تلاششان بر این بود که هرچه کمتر از آن باخبر شوند.
عجیب تر آنکه هیچکدام از مسئولان مشهدی اعم از اداره ورزش، هیات فوتبال و تربیت بدنی آستان قدس مسئولیت برگزاری و توضیح درباره شرایط انجام مسابقه را بر عهده نمی گرفتند و درواقع برای در امان ماندن از تبعات احتمالی، از نقششان شانه خالی می کردند!
دیداری که بدون رد و بدل شدن حتی یک حرف زشت، فحاشی یا الفاظ رکیک از سوی تماشاگران پایان یافت اما چه فایده که کسی نبود و اگر هم بود حق نداشت آن را به تصویر بِکِشد!
مهدی بشکنی
