
به گزارش ورزش سه، درحالیکه که اتحاد زیر نور پروژکتورها میدرخشد و نگاه دنیای فوتبال به بازی جذب منچسترسیتی و لیورپول دوخته شده، جرمی دوکو بهعنوان نقطهی تلاقی سرعت، نبوغ و بیرحمی بزرگترین ستاره این مسابقه بود. ستاره بلژیکی که از چند سال پیش حدس میزدیم روزی ستارهای بزرگ خواهد شد حالا واقعا ستارهای بزرگ است. حتی میتوان گفت یک ابرستاره.
از اولین دقیقه، نشانهها روشن بود؛ وقتی او با یک چرخش درخشان از بین بردلی و کوناته گذشت و با سرعت انفجاری به محوطه لیورپول زد. همان صحنهای که منجر به پنالتی شد. پنالتیای که البته هالند نتوانست به گل تبدیل کند، اما همین صحنه آغازگر شبی بود که تماماً با نام دوکو گره خورد.
در نیمهی اول، او بازی را در کنترل داشت. توپ هر بار که به پایش میرسید، مدافعان قرمز عقبنشینی میکردند. اعداد و آمار گویای درخشش فوقالعاده جرمی هستند: ۱۹ پاس در یکسوم نهایی، ۱۰ لمس توپ در محوطهی حریف، ۸ دوئل موفق، ۵ دریبل موفق، ۳ خطای گرفته از حریف و ساختن ۲ موقعیت گل. دوکو در همان نیمهی اول کاری کرد که مدافعان لیورپول جرأت نزدیکشدن به او را از دست بدهند؛ هر حرکتش کافی بود تا خط دفاعی لیورپول به خود بلرزد.
و اما نیمهی دوم، جایی که نمایش جرمی به اوج رسید. دقیقه ۶۳، نیکو گونزالس با یک پاس مورب جناح بازی را عوض کرد و توپ را به سمت چپ فرستاد. اورایلی باهوش توپ را برگرداند، و دوکو — همانطور که بارها از او دیده بودیم — روبهروی کوناته قرار گرفت. مکثی کوتاه، فریبی ظریف، رقص پایی چشمنواز و گامی به راست و سپس ضربهای شگفتانگیز؛ شوتی که همچون جرقهای آبی از مرز محوطه جریمه بلند شد و با قوسی باشکوه در گوشهی دورتر دروازه آرام گرفت.
تماشاگران اتحاد برخاستند، بازیکنان لبخند زدند و گواردیولا فقط سر تکان داد؛ چون چنین چیزی را پیشتر هم دیده بود، لحظهای که استعداد ناب به بلوغ میرسد.
جرمی دوکو امشب نه فقط بهترین بازیکن زمین، بلکه یادآور روح فوتبال گواردیولا بود: بازیکنی که با جسارت فردی، نظم تیمی را کامل میکند. از دریبل و شتاب گرفته تا تصمیم نهایی، هر لمس او تصویری از اعتمادبهنفس و کنترل بود.
وقتی بازی با برتری سیتی ادامه یافت، حتی هواداران لیورپول هم میدانستند که تفاوت اصلی دو تیم یک نفر است؛ جوانی با موهای بافته، چشمانی آرام و تکنیکی ترسناک.