
به گزارش "ورزش سه"، پیروزی دراماتیک و تقریباً غیرممکن اسکاتلند مقابل دانمارک در همپدن پارک، یکی از زیباترین شبهای تاریخ فوتبال این کشور بود. دو گل دیرهنگام، شادی انفجاری تماشاگران و پایان ۲۸ سال انتظار برای حضور در جام جهانی؛ همه چیز مثل یک قصه پریان بود. در همان شب، کوچکترین کشور تاریخ جام جهانی یعنی کوراسائو (با تساوی مقابل جامائیکا) و هائیتیِ جنگزده (برای نخستین بار پس از ۱۹۷۴) هم صعود کردند. این داستانهای عاشقانه، جادوی فوتبال هستند.
اما در پس این شادیها، سایهای سنگین وجود دارد: گسترش جام جهانی به ۴۸ تیم برای تابستان آینده (در آمریکا، مکزیک و کانادا) عملاً صعود را بیش از حد آسان کرده است. دیگر «سخت است حذف شدن»؛ سخت است که صعود نکنی! برای غولهای اروپا و آمریکای جنوبی، شبکه ایمنی آنقدر بزرگ است که باید واقعاً فاجعه به بار بیاوری تا جام جهانی را از دست بدهی.

انگلیس نمونه بارز این موضوع است. توخل و شاگردانش همه بازیهای مقدماتی را با اقتدار بردند، اما حریفان چنان ضعیف بودند که حالا هیچکس نمیداند تیم واقعاً چقدر خوب است. همین مسیر آسوده باعث شد توخل بتواند با جود بلینگام «سختگیری» کند و او را روی نیمکت بنشاند؛ چیزی که در گروهی سختتر تقریباً غیرممکن بود. بلینگام قربانی این مسیر بیدردسر شد.
ولز، ایرلند شمالی و دیگر تیمهای کوچک هنوز برای صعود میجنگند، اما سیستم پلیآف گسترده (با ورود تیمهایی فقط بهخاطر عملکردشان در لیگ ملتها) حس خطر و هیجان را کشته است.
جام جهانی آینده نه تنها ۷ روز طولانیتر از همیشه خواهد بود (در حالی که نگرانی از فشار بیش از حد بر بازیکنان به اوج رسیده)، بلکه مرحله گروهی آن پر از بازیهای یکطرفه و بیکیفیت خواهد شد. بسیاری از تیمها صرفاً برای «پر کردن جدول» و به عنوان لطف سیاسی حضور دارند.

گسترش ۵۰ درصدی تیمها، ترفند سیاسی موفق جانی اینفانتینو برای انتخاب مجدد بود، اما بهای آن را تماشاگران خواهند پرداخت: دو هفته ابتدایی جام جهانی احتمالاً مجموعهای کسلکننده از شکستهای سنگین و مسابقههای بیرمق خواهد بود. رمانتیسم حضور تیمهای کوچک خیلی زود در برابر واقعیت بردهای ۸-۰ و ۱۰-۰ رنگ میبازد.
صعود باید برای همه باز باشد، اما جام جهانی قرار بود جایزه بزرگترین دستاوردها باشد، نه جشنی که تقریباً همه دعوت هستند. نشانههای نگرانکننده همین حالا آشکار شدهاند.