
به گزارش ورزش سه، در شب بازگشت فلامینگو از مونتهویدئو به عنوان قهرمان فوتبال آمریکای جنوبی، ریودوژانیرو چهرهای دیگر داشت؛ شهری غرق در نور، صدا و رنگ. هزاران هوادار از ساعات اولیهٔ عصر خیابانهای اصلی را تصرف کردند تا قهرمان لیبرتادورس را پس از فتح جام چهارم در تاریخ باشگاه روی دستهای خود بالا برده و در کنار ستارههای محبوبشان جشن بگیرند. آنچه در ریو رخ داد، یک جشن ساده نبود؛ روایت کامل پیوند عمیق فوتبال با روح یک شهر بود.
کاروان فلامینگو هنگام فرود در گالئائو با موجی سیاه و قرمز روبهرو شد؛ انبوهی از جمعیت، پرچمها را به اهتزاز درآورده بودند و فضای اطراف فرودگاه زیر نور مشعلها و آتشبازیها میدرخشید. گزارشها نشان میدهد پلیس برای کنترل ازدحام و همراهی اتوبوس تیم، بخشهایی از بزرگراه و خیابانهای منتهی به مرکز شهر را موقتاً بست؛ چیزی که در ریو فقط برای بزرگترین لحظههای تاریخ باشگاه اتفاق میافتد.


در امتداد مسیر، هواداران روی پلها، لبهٔ ساختمانها و پیادهروها صف کشیدند و هر توقف اتوبوس شادی را به اوج میرساند. بسیاری از رسانهها نوشتند که شهر «در آتش شادی» میسوخت؛ نه به معنای اغراقآمیز، بلکه تصویری دقیق از موج آتشبازیها و دودهای رنگی که آسمان ریو را پوشانده بود. در مرکز شهر، جایی که هزاران نفر چند ساعت منتظر اتوبوس تیم مانده بودند، ورود قهرمانان به معنای آغاز دوبارهٔ جشن بود؛ جشنِ شهری که فوتبال برایش فقط ورزش نیست، بخشی از هویت است.
بازیکنان فلامینگو جام را بالای سر گرفتند و صدای جمعیت مثل موجی بیپایان در خیابانها میپیچید. ریو شبی را تجربه کرد که در حافظهاش ماندگار خواهد شد؛ شبی که خیابانها در اختیار دوستداران فلامینگو قرار گرفت و فلامینگو، در آغوش مردمی که با رنگ سیاه و قرمز نفس میکشند، قهرمانیاش را جشن گرفت.
