مستقیم بازی نکنید آقای پیروانی !

به گزارش "ورزش سه"، تیم ملی فوتبال جوانان زیر 19 سال ایران موفق شد با 3 پیروزی، زدن 15 گل و بسته نگه داشتن دروازه در تمام دقایق مسابقات گروه E منطقه آسیا، با اقتدار راهی دور بعدی رقابت های انتخابی جام جهانی جوانان 2017 در کشور کره جنوبی شود.

خط دفاع

راستش را بخواهید در هر سه بازی تیم ملی ایران حاکم مطلق میدان بود و همین مساله باعث شد تا نشود کار دروازبان های تیم ملی را مورد تحلیل قرار داد اما آنچه که مشخص است، آرایش مناسب و خوبی است که شاگردان پیروانی در خط دفاعی دارند. آنها حتی در دقایق پایانی بازی مقابل کویت، با توجه به اینکه با دو گل از حریف پیش بودند و کار صعودشان هم قطعی شده بود این نظم و آرایش را حفظ کردند تا کوچکترین خطری دروازه ایران را تهدید نکند. این با نظم کار کردن جای امیدواری دارد چرا که خط دفاعی منضبط و مستحکم، لازمه موفقیت جهت رویارویی با تیم هایی چون ژاپن و عراق است. با این حال دفاع سریعتر، یعنی پرس کردن مهاجمین و حتی هافبک های حریفان باید بیشتر در زمین به اجرا درآید.

خط هافبک

واقعیت فوتبال دنیا به ما نشان می دهد که تیم های با خط میانی قدرتمند، از ریتم مناسب و توان بالاتری برای مواجه با حریفان در هر شرایطی فراهم می کند. شاید پیروانی به همین دلیل باید چند برابر سایر خطوط، روی مردان میانی اش کار کند. آنها لازم است کمی طراح تر و با جسارت بیشتر انتخاب شوند. نبض فوتبال در اختیار هافبک هاست پس نباید برای آنکه سرعت انتقال از دفاع به حمله بیشتر شود به انجام بازی مستقیم روی آورد و خط هافبک را از جریان بازی خارج کرد.

ضمن آنکه در همین سه مسابقه تیم ملی هرگاه در کناره ها صاحب توپ می شد، به دلیل عدم حمایت همبازیان از بازیکن صاحب توپ چیزی جز ارسال و یا لو دادن توپ نصیب ما نمی شد. پس باید اصل حمایت از هم تیمی، به خصوص در کناره ها رعایت شود تا میزان از دست دادن توپ تا حد ممکن پایین بیاید. همین طور شیوه خطا گرفتن، یا استفاده از نفرات حریف برای گرفتن حداقل پرتاب، از دیگر نکاتی است که باید به جوانان بیشتر آموزش داد. این نکته ظریف و کوچک را باید اینطور ابراز کرد که شانس موفقیت تیمی که قدرت اداره کردن حریف را در زمین خودش داشته باشد، بیش از تیمی است که توپ را به سادگی از دست می دهد و به زحمت دنبال پس گرفتن آن می رود!

خط هجومی

شاید اینطور به نظر برسد که با توجه به 15 گل زده پس خط حمله جای هیچ گونه بررسی ندارد اما واقعاً اینطور نیست. ما حتی در مقابل نپال هم در ضربات آخر فرصت های ساده ای را از دست دادیم. دست کم گرفتن حریف، یا بی تفاوت بودن نسبت به سرنوشت توپ ها و موقعیت ها نقطه ضعف شخصی مهره های هجومی تیم ملی ایران در این سه بازی بود. همین طور پایین آمدن حس فدارکاری به خصوص در یک سوم پایانی مسابقات، کمی نیاز به نشان دادن اقتدار توسط مربی دارد. پیروانی نباید به واسطه کسب پیروزی از نقاط ضعف تیمش بگذرد. هرچقدر او کمتر رضایت داشته باشد، شاگردان جوانش وادار به فراگیری بیشتر خواهند بود. آنها حالا حالاها باید یاد بگیرند و نباید توقع از آنان را کم کرد.

البته سرایت نتیجه گرا بودن به رده های پایه هم جای نگرانی است و باید نسبت به آن احساس خطر کرد. چه در این سه مسابقه و چه در بازی های تیم ملی امید، به طور ملموس شاهد این هستیم که تیم ملی ایران هرگاه گل می خواهد، به بازی مستقیم و هوایی روی می آورد. کاری که به شدت در آن موفق ظاهر می شود اما باید برای به گل رسیدن بیشتر سختگیر بود. یک گل کار شده در رده های پایین به اندازه زدن 10 گل می ارزد. تیمی که با برنامه و کار شده گل می زند، قدرت تکرار آن را پیدا می کند. 5 گل جوانان ما در گروه E رقابت ها با انجام بازی مستقیم، و 5 گل دیگر با 3 شوت و 2 ضربه سر به ثمر رسید در حالی که در ضربات ایستگاهی هم تنوع طرح های هجومی ما بسیار اندک بود و بیشتر روی توان بدنی بالای بازیکنان و ارسال ها تمرکز داشتیم.

ضمن اینکه حفظ و ایجاد تعادل در خطوط سه گانه باعث می شود فوتبال مدرن تری از فوتبالیست های جوان ایرانی شاهد بود. یادمان باشد که اگر قرار به انعطاف پذیری است، این امر در سنین پایین و فوتبال رده ها راحت تر است. در این صورت است که آینده سازان فوتبال کشور با ورود به سطوح بالاتر، فوتبال زیباتر و به روزتری را به نمایش خواهند گذاشت.

جوانان ایران باید خود را آماده دور بعدی رقابت ها که سال آینده در بحرین برگزار می شود کنند. جایی که تیم ها در 4 گروه 4 تیمی با هم به رقابت خواهند پرداخت و کار سخت فوتبالیست های جوان ایرانی و کادر فنی جوانشان شروع می شود.