آماده‌سازی دوباره تیم‌ها؛ ترازوی مربیان لیگ برتر
تیم‌های لیگ برتر به خاطر شیوع کرونا مجبور به متوقف کردن تمرینات گروهی شدند و طبیعی است که این وقفه ناخواسته روی کیفیت و آمادگی بدنی آنها تأثیر منفی می‌گذارد.
به گزارش "ورزش سه"، بهترین تمرینات انفرادی هم جای تمرینات گروهی را نمی‌گیرد و جنبه‌های تمرینات گروهی بسیار گسترده‌تر و مهمتر از تمرینات انفرادی است و حالا این پرسش مطرح است که مربیان لیگ برتر باید چه تصمیمی بگیرند؟
مانیتورینگ بازیکنان در فوتبال دنیا سابقه طولانی دارد و تنها به ماجرای کرونا برنمی‌گردد. این رصد کردن تنها مربوط به زمان تمرین نیست و شامل ساعات خواب، دوران حضور در اردوهای تیم ملی، دوره‌های مصدومیت و تعطیلات بین دو فصل هم می‌شود. در فوتبال روز دنیا این رویه پس از تعطیلی اخیر تمرینات تیم‌ها در حال تکرار است، ولی چون این برنامه در فوتبال ایران اجرا نشده، برای مربیان یک چالش جدید محسوب می‌شود.
حضور مربیانی مثل افشین قطبی و سپس کی روش در تیم ملی باعث شد که جی.پی.اس وارد فوتبال ایران شود و در حال حاضر هشت تیم لیگ برتر از آن استفاده می‌کنند، ولی این تنها یکی از ابزارهای رصد بازیکنان است. در واقع هدف کلی این است که در غیاب تمرینات گروهی بازیکنان رصد شوند و مربیان در جریان باشند که آنها چه تمریناتی را گذرانده‌اند و چه فاکتورهایی را تمرین کرده‌اند تا در بازگشت بر اساس همین ارزیابی پلن تمرین چیده شود.
تمرینات از راه دور، مشابه تیم‌های اروپایی نیاز به سخت‌افزار دارد. مثلاً در ویدئویی که از تمرین تاتنهام منتشر شد، مربی بدنساز تمرینات را اجرا می‌کرد و به لطف سرعت اینترنت و کیفیت ارتباط تصویری، همزمان تمرینات 12-10 بازیکن را رصد می‌کرد. در فوتبال ایران کیفیت شبکه برای اجرای چنین روشی پاسخگو نیست و تصاویر بازیکنان قطع و وصل می‌شود. هرچند تمرین آنلاین روش ایده‌آل برای رصد بازیکنان است، ولی بدون آن هم مربیان می‌توانند از بازیکنان گزارش روزانه بگیرند و متغیرهای تمرین را کاملاً بررسی کنند. تمام این روش‌ها راهکارهایی هستند تا بازیکنان بیش از حد افت نکنند، تا جای ممکن فاکتورهای مورد نیاز بازی فوتبال را تمرین کنند و در یک کلام مثل تعطیلات تابستانی در استراحت مطلق نباشند.
بازیکنان ایران در مقایسه با همتایان خارجی مشکل دیگری هم دارند. بازیکنان مطرح اروپایی اکثراً در خانه سالن بدنسازی شخصی (جیم) دارند، در حالی که برخی از بازیکنان ایرانی مجبورند در اتاق نشیمن تمرین کنند و این دست آنها برای تمرین فاکتورهای مختلف را می‌بندد. با این حال تصور می‌کنم مربیان لیگ برتر با گرفتن گزارش روزانه و برنامه تمرینی می‌توانند تا جای ممکن بازیکنان‌شان را کنترل کنند و این نکته بسیار مهمی است.
طبیعی است که در شروع دوباره تمرینات تیم‌ها برای رسیدن به آمادگی نیاز به زمان دارند، با این حال برخی از مربیان صحبت از فرجه‌های طولانی می‌کنند که بی‌معنی است. تیم‌ها قرار است در لیگ 9 یا 10 بازی داشته باشند که این عدد برای تیم‌های درگیر در جام حذفی یا لیگ قهرمانان کمی بیشتر خواهد بود. حداقل دو هفته و حداکثر 4 هفته فرجه مناسبی برای آماده شدن دوباره تیم‌هاست. در این بازه زمانی می‌توان وضعیت بدنی تیم‌ها را به یک شرایط نسبتاً مطلوب رساند، به شرطی که تیم در دوره تعطیلات به خوبی رصد شده باشد و بازیکنان در استراحت مطلق نبوده باشند.
اشتباه بزرگی است اگر یک مربی بخواهد در این مقطع که تنها 10 بازی باقی مانده و به یک سوم پایانی لیگ رسیده‌ایم، مشابه تمرینات پیش‌فصل بدنسازی کند و این کار شبیه این است که تیمش را با چاقو تکه‌تکه کند! با تکیه بر هنر و علم تمرین است که مربیان می‌توانند بازیکنان را به شرایط مطلوب بازی برسانند.
این کلیشه و رویکرد سنتی در پیش‌فصل هم دیده می‌شود و در حالی که تیم‌ها گاهی 6 تا 8 هفته برای آمادگی وقت دارند، در 4 بازی شروع فصل از سنگینی و خستگی بدن‌ها گلایه می‌کنند. در فوتبال اروپا تیم‌ها به طور میانگین 5 هفته برای تمرین پیش‌فصل فرصت دارند و گاهی تیم‌های بزرگ مثل بارسا یا لیورپول مجبورند در 4 هفته به آمادگی برسند. این تیم‌ها در تورنمنت‌هایی در آمریکا یا شرق آسیا شرکت می‌کنند، تا جایی که بازیکنان هم از پروازهای طولانی ناراضی هستند.
این شرایط جدید متدهای آماده‌سازی تیم‌های اروپایی را کاملاً تغییر داده، در حالی که در فوتبال ایران همچنان رویکرد سنتی وجود دارد. تیم‌های اروپایی با زمان کمتر و متدهای بهتر کارآیی خیلی بیشتری دارند. این تفاوت تنها مربوط به امکانات نیست و دانش و متدهای تمرینی عوامل تأثیرگذار هستند. در این متدهای جدید خبری از بدنسازی سنتی نیست، ولی در 4 هفته طوری آماده می‌شوند که می‌توانند در یک فصل با تقویم فشرده 50 تا 60 بار به میدان بروند.
و نکته آخر اینکه با توجه به زمان محدود، تلفیق اهداف جسمانی و تاکتیکی می‌تواند به آمادگی بهتر تیم‌ها کمک کند و لازمه‌اش این است که مربیان بدنساز با مربیان تمرین‌دهنده تیم کاملاً هماهنگ باشند. در این صورت می‌توان چند بازی باقی‌مانده را با عملکرد مطلوب، نوسان کم و حداقل مصدومیت پشت سر گذاشت. این مشکل مشترکی برای تمام تیم‌ها بوده و همه بابت آن لطمه خورده‌اند، ولی هر تیمی که بتواند بهتر برنامه‌ریزی کند، این چالش را که یک سنگ محک جدی برای مربیان است، با موفقیت بیشتری سپری می‌‌کند.
پوریا جراحی - بدنساز
گزارش خطا
کاربر گرامی ،
به منظور بررسی بهتر و دقیق تر مشکل مورد نظر، فرم زیر را تکمیل نمایید.
