دیپلماسی پشت گوش (یادداشت)

به گزارش "ورزش سه"، از نمونه های انگشت شمار صیدهای لیگ برتر فوتبال ایران از فوتبال دنیا که توانستند در تیم نقش کلیدی ایفا کنند که بگذریم، با صحنه ای روبه رو می شویم که کتک خورهای گران قیمت نا فرم توی ذوق می زنند. همان ها که سهمشان در فوتبال ما فقط کلفتی پرونده های باشگاه هایمان در فیفا بوده.

بله. این ها برداشت های آغازین همین زخم هایی است که گاه و بیگاه چرکی می شود و حالا بیش از پیش سر باز کرده اند و وخامتشان را به رخ می کشند.

رویه معلوم الحال جذب بازیکن در لیگ برترمان، با تدابیر ویژه باشگاه ها برای تعامل با وصله های جور و ناجوری که خودشان زده اند به یک فروپاشی بزرگ نزدیک شده. نتیجه بی رویگی در حل و فصل مسائل حقوقی بازیکنان خارجی که مرجع پیگیری شان آن سوی مرزهای کشور به مراتب پیگیرتر از کمیته های مربوطه ی داخلی است، آه و افسوسی است که دامن مدیران و باشگاه ها را گرفته است و کابوسی که شب و روز هواداران را فرا گرفته است.

مدیرانی که با پیش فرضِ (کی داده و کی گرفته)، قراردادهایشان را بسته اند و بعد با دیپلماسیِ پشتِ گوش رفع مشکلات را به گذر زمان سپرده اند، حالا سبیل انتقادات محترمانه و فراتر از آن شده اند. سیبلی که هر چقدر هم که به مرکزش بزنیم، هیچ امتیاز دندان گیری برای هیچ کدام مان ندارد.

مدیرانی که فصل بمب ترکاندن ها و جیک جیک مستون، فکر پنجره کاملا بسته زمستانشان نبودند و مدیریت ورزشی را با شوآف اشتباه گرفتند و در این موقعیت مکانی و زمانی دنبال سوراخ موشی می گردند که نیست. پادشاهانی شده اند که هیچ گلادیاتوری ندارد که سینه اش را سپر کند. حتی هیئت مدیره های انتصاب، که به اندازه ای در انتخاب مدیر حق انتخاب داشته اند که نوزاد در انتخاب والدین.

این همه ساختار کج و معوج، زنجیره ای است که باشگاه های بزرگ فوتبال را به جایی کشانده که هر چه می زنند، به پنجره بسته زده باشند.

 سطح اول فوتبال ایران و فدراسیون فوتبال با چالشی بزرگ روبه رو شده و مدیرانی که به میزان سال های مدیریتشان، پیش بردن امور با دستور العمل ماست مال پیش بردند، بالاخره به لحظه ای رسیدند که درک کنند یک مَن ماست چقدر کره دارد!

سعید_طالبی