چهارمى رويا شد، پنجمى نشدنى، ششمى شايد

تصميم گيرندگان كميته ملى المپيك با شعار اعزام كيفى، تا توانستند رشته‌هاى ورزشى و ورزشكاران را غربال كردند تا ٢٨٩ ورزشكار زن و مرد در غالب ٣٤ تيم به هانگژو فرستاده شوند.

تيم واليبال زنان ايران، بسكتبال دختران، مريم طوسى با ركوردهاى مناسب در ٢٠٠ متر و... برخى رشته‌هاى ديگر از اعزام جا مانده يا با فرستادنشان به بازي‌هاى آسيايى جا ماندند.

برخى آقايان معتقدند بازي‌هاى آسيايى جاى تجربه اندوزى نيست، المپيك هم كه خير، رقابت‌هاى جهانى هم كه آن جور، اعزام‌هاى برون مرزى تداركاتى هم كه اين جور، دلار و يورو است ديگر، سر به فلك كشيده و مى‌كشد.

ورزشكارى كه تجربه بين المللى كسب نكند، ميدان نبيند، با شكست آشنا نشود چگونه به پيروزى برسد؟ اصلا ورزش قهرمانى انجام دهد كه چه بشود؟

خب كارى ندارد. بهتر نيست ورزش قهرمانى را تعطيل كنيد، چند رشته معدود هميشه مدال آور را حمايت كنيد و مابقى بروند در ورزش صبحگاهى، عصر گاهى، گاهى وقت گاهى و همگانى براى خود نرمش كنند؟

چگونه هست كه كشورهاى آسيايى در كسب مدال طلا و مجموع مدال و درخشش رشته هاى مختلف رشد مى‌كنند و ما پسرفت؟

در ٢٠١٠ گوانگژو با ٢٠ طلا چهارم شديم آنهم به لطف طلاى روز آخر جاسم ويشگاهى در كاراته كه توانستيم قزاقستان را جا بگذاريم.

در اينچئون ٢٠١٤ با ٢١ طلا پنجم و مقام ششمى نيز در ٢٠١٨ جاكارتا با ٢٠ طلا نصيبمان شد.

اما بعد از سه دوره و ١٢ سال كه با احتساب يك سال تأخير در اين دوره به دليل اپيدمى بيمارى كرونا بايد سيزده سال محاسبه‌اش كرد بايد نوشت: هم در كسب مدال طلا افت محسوسى داشتيم و هم مجموع مدال و رتبه كلى.

در اين دوره كاروان ايران رتبه سيزدهمى را هم به خود ديد و در پايان هر روز بالاترين رده و پايين‌ترين مكان را كه تجربه كرد، نهمى بود و دوازدهمى.

مگر ايرانى جماعت از منظر فيزيولوژى و ژنتيكى چه كم دارد كه سهم ما از مدالهاى رقابت‌هاى زنان و مردان بسيار رشته‌هاى شنا، تيراندازى، دو و ميدانى، ژيمناستيك، اسكيت، دوچرخه سوارى، تير و كمان، كانوئينگ، روئينگ، شمشيربازى، پنج گانه مدرن، سه گانه و... حداقل است يا اصلا سهمى نداريم؟

در پايان روز دوازدهم چين با ١٧٩ طلا صدرنشين است، چينى كه تا بازي‌هاى آسيايى ١٩٧٠ بانكوك جاى در ورزش آسيا نداشت و فقط يك مدال طلا كسب كرد،
چينى كه اولين قهرمانى‌اش در بازي‌هاى آسيايى به سال ١٩٨٢ دهلى نو يعنى نهمين دوره بر مى‌گردد و ده دوره متوالى بدون احتساب اين دوره قهرمانى را به خود اختصاص داده است آن‌هم با دريافت ١٤٧٣ مدال طلا كه طلاهاى هانگژو هم به آن در پايان نوزدهمين دوره اضافه خواهد شد.
ژاپن و كره جنوبى هم فعلا در جاى دوم و سوم جا خوش كرده‌اند و  آن را بى شك بين خود تقسيم خواهند كرد نه كشور ديگرى.

اما قصه تلخ ورزش ايران از اين واژه آغاز مى‌شود، چهارمى جدول كلى نوزدهمين دوره بازي‌هاى آسيايى يعنی رقابت‌هاى ٢٠٢٢ هانگژو.

به نظر مى‌آمد با درخشش در رشته هاى كشتى، كاراته، وزنه بردارى و تعدادى مدال‌هاى تك رشته اى بتوانيم به سكوى چهارم در روزهاى آخر يورش ببريم اما تحقق اين اتفاق به رويا تبديل شد، هند تا پايان روز دوازدهم ٢١ مدال طلا دارد و چهارم است،
ازبكستان با ١٩ طلا در جاى پنجم تكيه زد، پس اين رده هم نشدنى به نظر مى آيد.

و اما رده ششمى شايد، شايد با احتمال ضعيف چون چين تايپه پانزده طلا دارد و كاروان كشور ما هشت طلا.

كره شمالى، تايلند و بحرين هم فعلا با ١٠ طلا در مكان‌هاى هفتم تا نهم با توجه به تعداد نقره‌هايشان جا خوش كرده‌اند و ما دهم هستيم.

رويايى ترين حالت اين است ما در تمام رشته‌هايى كه در سه روز آخر ورزشكار داريم طلا بگيريم و ديگر طلاها بى برو برگرد فقط به چين، ژاپن و كره برسد شايد تكيه بر جايگاه خود در گوانگژو بزنيم.

فعلا كه كسب رده ششمى هم با اين واژه ميسر است: شايد.
آنهم به شرط درو كردن طلاها براى رتبه تك رقمى.

پوريا تابان