آینده مبهم برای استعداد جذاب مربیگری

به گزارش "ورزش سه"، و به نقل از ایران ورزشی، هافبک سختکوش سال‌های نه چندان دور میلان شخصیت جذابی روی نیمکت به نظر می‌رسید، وقتی کارش را در سال 2013 با اف سی سیون و پالرمو شروع کرد. یکی دو سالی طول کشید تا ریتم مربیگری خودش را پیدا کند، مدتی در کرته به خاطر کنفرانس‌های خبری‌ پرشور و دوست‌داشتنی‌اش مورد توجه قرار گرفت و بعد دوره‌ای امیدوارکننده در پیزا در سال‌های 2015 تا 2017 داشت. گتوزو در تابستان 2017 فروتنی خود را نشان داد و با کنار گذاشتن مربیگری در تیم اول باشگاه‌ها به تیم جوانان میلان رفت. 12 بازی خوب در این تیم سپری کرد و ناگهان فرصت کار در تیم اول باشگاه سابق خود را به دست آورد. این هافبک سابق دو سال نسبتاً خوب در روسونری داشت، در سال اول تیم را به رده ششم رساند و در سال دوم با یک امتیاز اختلاف نسبت به رقیب ابدی، اینتر نتوانست سهمیه لیگ قهرمانان بگیرد و پایان تلخی با رتبه پنجم آن فصل برایش رقم خورد. او در رساندن میلان به بالاترین رقابت‌های باشگاهی قاره ناکام بود، اما به خوبی کشتی پرماجرای تیم که در سه سال بعد از خروج ماسیمیلیانو آلگری در سال 2014 شش مربی را روی نیمکت خود دیده بود، هدایت کرد.

کار خوب گتوزو در میلان باعث شد در دسامبر 2019 به ناپولی برود و جای کارلو آنچلوتی اخراج شده را بگیرد. انتصاب او سر و صدای زیادی به پا کرد و به نظر می‌رسید همکاری او با آن شخصیت خاص و پرتلاطمش با رئیس غیرقابل پیش‌بینی پارتنوپی، آئورلیو دلورنتیس پرفایده باشد. در فصل اول او تیم را به رتبه هفتم لیگ ایتالیا رساند اما با قهرمانی در جام حذفی ایتالیا برای خودش زمان خرید؛ ناپولی در فینال یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داد تا ششمین قهرمانی‌اش در کوپا ایتالیا و نخستین جامش بعد از شش سال را به دست آورد. سال دوم دوباره به سهمیه لیگ قهرمانان نزدیک شد، اما در نهایت با یک امتیاز اختلاف نسبت به یووه به این سهمیه نرسید. دلورنتیس در خروجی را به او نشان داد اما اعتبار خوبی در مربیگری کسب کرده بود.

حالا بعد از سه سال همه چیز متفاوت است. او دیگر شبیه مربی آینده‌داری که به خوبی نیروهایش را مدیریت می‌کند، نیست و در عوض مانند ستاره سابقی شده که نتوانسته مهارتش در زمین را به نیمکت منتقل کند. او در شرایط خاصی قرار گرفته بود که انتخاب شغل بعدی‌اش اهمیت زیادی داشت. مربی‌هایی مثل فیلیپو اینتزاگی، آندره‌آ پیرلو، فرانک لمپارد و وین رونی همه در وضعیت مشابهی قرار گرفته بودند و باید پروژه درستی را انتخاب می‌کردند تا خودشان را در بالاترین سطح به اثبات برسانند. او در نهایت فرانسه را انتخاب کرد و در شهریور گذشته به تیم پرماجرای المپیک مارسی رفت.
غول خفته امیدوار بود با گتوزو به کورس قهرمانی لیگ یک برگردد و حداقل پاری‌سن‌ژرمن را برای رسیدن به خواسته‌اش به دردسر بیندازد. گتوزو اما موفق نبود. او در 16 بازی لیگ تنها پنج پیروزی به دست آورد و شش بار تیمش مساوی کرد؛ تیم هویت مشخصی نداشت و برای رسیدن به سهمیه‌های اروپایی هم با سختی بسیاری مواجه است، آنها بعد از 22 بازی در رده نهم قرار دارند.
این دومین ناکامی متوالی او در عرصه مربیگری بعد از دوران ناموفقش در والنسیاست و باید گفت روند نزولی را با سرعت طی می‌کند، این یعنی هر باشگاهی که در تابستان او را جذب کند، باید ریسک بزرگی را به جان بخرد.
در دنیایی که مربیانی مثل سیمونه اینتزاگی، روبرتو دی زربی و وینچنزو ایتالیانو به رشد و پیشرفت ادامه داده‌اند، گتوزو شاید از نظرها محو شود تا جایی که فقط باشگاه‌های کوچک و منطقه‌ای به سراغش بروند.