دمبله: اگر دوستم دارید، در توپ طلا به من رأی بدهید!

به گزارش "ورزش سه"، عثمان دمبله یکی از اصلی‌ترین مدعیان کسب توپ طلای ۲۰۲۵ است؛ جایزه‌ای که قرار است دوشنبه ۲۲ سپتامبر در تئاتر شاتله پاریس اهدا شود. مهاجم پاری‌سن‌ژرمن که بهترین فصل دوران حرفه‌ای‌اش را پشت سر گذاشته، در گفت‌وگویی با نشریه «اکیپ» پیش از شروع جام جهانی باشگاه‌ها از خوشحالی‌اش گفت؛ تورنمنتی که می‌تواند نقطه عطفی برای کامل کردن یک فصل رویایی با تیمش باشد.

دمبله می‌گوید: «همین که در جمع نامزدهای اصلی توپ طلا باشم، خودش برای من یک پیروزی است. توپ طلا برای یک فوتبالیست بدون شک یک جام مقدس در سطح فردی است. این آرزویی است که از کودکی در سر داری.» او این فصل با پاری‌سن‌ژرمن لیگ قهرمانان اروپا، لیگ یک فرانسه، جام حذفی و سوپرجام فرانسه را فتح کرده است.

تا به اینجای کار، در ۴۹ بازی رسمی این فصل برای پی‌اس‌جی، ۳۳ گل و ۱۴ پاس گل ثبت کرده است؛ اما جام جهانی باشگاه‌ها فرصتی است تا ضربه نهایی را به رقبا بزند و شانسش برای توپ طلا را تثبیت کند.

دمبله درباره نوع بازی‌اش گفت: «همیشه با یک سبک بازی می‌کنم. از بچگی می‌خواستم تماشاگرانی را که به ورزشگاه می‌آیند خوشحال کنم. دوست دارم دریبل بزنم، اما در عین حال بازیکنی هستم که خیلی به تیم کمک می‌کند و می‌خواهد گل بزند. بعد از آن، هر کسی هر طور می‌خواهد فکر می‌کند و رای می‌دهد. اگر عثمان دمبله را دوست دارید، عالی؛ اگر نه، زندگی ادامه دارد. خواهیم دید.»

او درباره فینال لیگ قهرمانان اروپا که در مونیخ برگزار شد، دو لحظه را فراموش‌نشدنی می‌داند: «مارکینیوش و کیمپمبه در حال گریه کردن، دیدن این احساسات کاپیتان واقعا زیبا بود. بعد از آن، جشن و ارتباط با تماشاگران بعد از سوت پایان، فوق‌العاده بود. این تصاویر برای همیشه در ذهن من حک شده است. ما شایسته‌اش بودیم.»

دمبله همچنین از یک خاطره ویژه قبل از فینال لیگ قهرمانان می‌گوید: «قبل از فینال، داخل اتوبوس، دوناروما نامه‌ای به همه بازیکنان و کادر فنی داد که داخلش جملاتی انگیزشی درباره کاری که در این فصل انجام داده بودیم نوشته بود. ما از قبل هم انگیزه داشتیم، اما بعد از آن نامه، انگیزه‌مان دوچندان شد. مو به تنمان سیخ شد، واقعا فوق‌العاده بود.»

دمبله اعتراف می‌کند که سبک زندگی‌اش را تغییر داده و همین باعث پیشرفت او شده است: «خیلی چیزها را در زندگی روزمره‌ام تغییر داده‌ام؛ چه در زمین و چه بیرون زمین. با مربی بدنسازی، فیزیوتراپیست‌ها و افراد متخصص صحبت کردم. همین باعث شد عملکردم به‌ ویژه در دو سال اخیر خیلی بهتر شود.»

او ادامه می‌دهد: «الان حرفه‌ای‌تر هستم. قبلاً هم حرفه‌ای بودم، اما حالا حتی حرفه‌ای‌تر شده‌ام. حتی در روزهای تعطیلم دوست دارم به کمپ تمرینی بروم، ریکاوری کنم و با فیزیوتراپیست‌ها کار کنم. قبلاً وقتی به خانه می‌رفتم، فقط بازی می‌کردم و کمی تلویزیون نگاه می‌کردم. جوان بودم، طبیعی است. اما با گذشت زمان، هزینه‌اش را پرداختم و این موضوع را به‌ خصوص در بارسلونا دیدم. در ۲۰ سالگی به بارسا رفتم، تا ۲۶ سالگی آنجا بودم و مشکلات بدنی زیادی داشتم. از آن دوران خیلی چیز یاد گرفتم که به دردم خورد. حالا بدنم را بهتر می‌شناسم و در نتیجه کمتر مصدوم می‌شوم.»

یکی از کلیدهای موفقیت دمبله در این فصل تغییر پست او در زمین بوده است. او حالا بیشتر در مرکز بازی می‌کند: «بله، پست شماره ۹ خیلی تاثیر دارد. درگیری فیزیکی در این پست با وینگر بودن فرق دارد. وقتی به دروازه می‌رسی، انرژی بیشتری داری. گاهی فقط باید ضربه بزنی و یک گل فوق‌العاده بزنی که من این را خیلی دوست دارم.»

او ادامه می‌دهد: «وقتی در این پست توپ را می‌گیرم، کافی است فقط یکی دو بازیکن را دریبل کنم تا بتوانم گل بزنم یا پاس گل بدهم. اما وقتی وینگر راست باشی، باید از هافبک، دفاع چپ و گاهی مدافع میانی عبور کنی. وقتی به دروازه می‌رسی، تمرکزت را از دست می‌دهی. برای همین بازی در مرکز برایم خیلی راحت‌تر است.»

دمبله همچنین درباره نقش مربی‌اش لوئیس انریکه می‌گوید: «او همیشه می‌گوید فوتبال جنگ نیست؛ فقط یک بازی است و باید احساسات را کنترل کرد. از ما می‌خواهد ۲۰۰ درصد تلاش نکنیم، بلکه همان ۱۰۰ درصد کافی است. باید با انگیزه باشی، اما نباید زیادی هیجان‌زده باشی. قبل از فینال هم به ما گفت لذت ببرید، چون شاید این لحظات دیگر تکرار نشود. باید از این لحظات لذت برد. شاید گاهی دور از تیم به‌ نظر برسد و این‌طور به نظر برسد که برایش مهم نیست، اما کاملاً اشتباه است. او خیلی جاه‌طلب است و تمرکزش روی تیم است نه ستاره‌ها.»

او به نکته مهمی هم اشاره می‌کند: «با مربی‌ای مثل او، اگر دفاع نکنی، می‌روی روی نیمکت و یکی دیگر جای تو بازی می‌کند.»

در پایان دمبله درباره لامین یامال، پدیده بارسلونا، هم صحبت کرد:«همه از بچگی در باشگاه درباره لامین یامال حرف می‌زدند. وقتی به تیم بزرگسالان رسید، فهمیدیم که استثنایی است و بعد از آن، به سطوح جدیدی رسید.»