یک نوشته عاشقانه درباره مهدی طارمی

به گزارش "ورزش سه"، همیشه همه‌ چیز گل زدن نیست. گاهی کلمات مهم‌تر هستند. کلماتی که بلند و رسا به گوش می‌رسند، حتی از کیلومترها دورتر، از جایی که فوتبال دیگر محور زندگی نیست. جایی که اولویت زنده ماندن است، مقاومت کردن و امید داشتن.

مانند وضعیت مهدی طارمی که به‌ دلیل بسته شدن حریم هوایی ایران در پی درگیری‌ها با اسراییل در تهران گرفتار شد. بازیکنی که باید جایی دیگر می‌بود، در آمریکا و آماده برای همراهی با هم‌‌تیمی‌های جدیدش در اولین بازی جام جهانی باشگاه‌ها. اما ناگهان در میانه واقعیتی گرفتار شد که بزرگ‌تر از هر زمین فوتبالی بود.

با این حال و با وجود تمام این‌ اتفاقات، در فاصله دو ساعت مانده به آغاز بازی برابر مونتری، طارمی پیامی برای هم‌تیمی‌هایش در گروه واتساپ تیمی فرستاد. پیامی ساده اما پرقدرت، پیامی برای دلگرمی. انگار می‌خواست بگوید «من با شما هستم، حتی اگر نتوانم در کنارتان باشم.» چنین حرکتی، حتی بدون گل و پاس گل ارزشی به اندازه یک گل دارد. یا شاید بیشتر. چون از جایی می‌آید که ماندن در تعادل ذهنی با سرفرازی و آرامش، خودش یک پیروزی است.

پیام او در حالی رسید که جهان اطرافش در حال شعله‌ور شدن بود. تهران در شرایط سختی و با حریم هوایی‌ بسته است. طارمی در فرودگاه بود، چمدان‌ها بسته، مدارک در دست، تنها یک گام تا پیوستن رسمی به اینتر فاصله داشت اما همه‌چیز متوقف شد یا شاید بهتر بگوییم: همه‌ چیز معنایی دیگر پیدا کرد. زندگی عادی و زندگی فوتبالی‌اش ناگهان از بین رفت. فوتبال از فهرست اولویت‌ها کنار رفت.

گاتزتا دلو اسپورت مدعی شده است که طارمی در حال حاضر در خانه‌اش در پایتخت ایران اقامت دارد. (البته طبق شنیده‌ها، طارمی به بوشهر رفته است تا کنار خانواده‌اش باشد.) روزهاست که از خانه خارج نشده است. در ارتباط دائم با ماتئو تالیاکارنه، مدیر تیم اینتر، است، بدون آن‌ که حتی نیم‌ روزی بدون تماس یا پیامی بگذرد. نه فقط از سر وظیفه حرفه‌ای، بلکه از سر رابطه‌ای انسانی که میان‌شان شکل گرفته و نگرانی دوطرفه را به همراه داشته است. طارمی مدام تکرار می‌کند که حالش خوب است، سعی می‌کند همه را آرام کند. می‌گوید که احساس خطر نمی‌کند، گرچه در ایران این روزها، هیچ‌ چیز واقعاً نمی‌تواند «امن» تلقی شود.

خانواده‌اش همراهش نیستند اما در جای دیگری در امنیت هستند. ارتباطات پراکنده و تدارکات دشوار است. خطر همیشه هست، حتی اگر در سطحی پنهان باشد. با این حال، طارمی آرامشی نادر را حفظ کرده است. همچنان در پیام‌هایش لبخند می‌زند، عکس می‌فرستد، نشانه‌هایی از حضورش مخابره می‌کند. در شبکه‌های اجتماعی هم پستی منتشر کرد: «ایران تا ابد.» راهی برای تاکید بر هویت، بر ریشه‌ها، بر تعلق به کشوری زخم‌ خورده اما ایستاده.

تا زمانی که بتواند به میلان پرواز کند و ماجراجویی‌اش را با نراتزوری به‌ راستی آغاز کند، مهدی همان‌ جا مانده است، میان جنگی که خودش انتخابش نکرده و تیمی که منتظر او است. شاید به همین دلیل است که آن پیام ساده‌اش، آن اعلام حضور، آن «من هستم»  ارزشی به سنگینی بازوبند کاپیتانی و به بزرگی یک حرکت عاشقانه دارد. فوتبال گاهی بی‌رحم است. اما وقتی با انسانیت درهم‌ تنیده می‌شود، می‌تواند داستان‌هایی روایت کند که ارزشی فراتر از هر پیروزی دارند.

منبع: gazzettadelsud.it