به‌خاطر تعهد به دخترانم تیم ملی را رها نکردم
کاپوچیانی: سه سال است فکر میکنم ایرانی هستم
به گزارش "ورزش سه" و به نقل از ایران ورزشی، در روزهایی که بسکتبال زنان ایران بیشتر از هر زمانی تشنه اعتماد، جسارت و حیات بود؛ النی کاپوچیانی ناجی بسکتبال زنان ایران شد. مربی با سابقه یونانی که با نگاهی سختگیرانه و قلبی که به گفته خود برای همکاری با تیم ملی می‌تپد، بسکتبال زنان ایران را از زمین بلند کرد و به آن حیاتی دوباره بخشید. در شرایطی که تیم ملی بسکتبال زنان قبل از این حرفهای زیادی برای گفتن نداشت، با آمدن این مربی در آستانه صعود به دیویژنA کاپ آسیا قرار داشت و دیگر در قاره کهن ناشناخته نیست. حالا وقتش رسیده که از خود او بپرسیم که پشت لبخندهای آرام و حتی عصبانیت‌های او چه رؤیایی برای زنان ایران نهفته است.
*اول از همه بابت نمایش شجاعانه و الهام‌بخش تیم‌تان تبریک می‌گویم. شما تا فینال مسابقات خیلی خوب پیش رفتید. از عمکلرد شاگردانتان در این تورنمنت راضی هستید؟
ما نمایش مقتدرانه‌ای تا فینال مسابقات داشتیم. به‌عنوان سرمربی تیم ملی خیلی خوشحال هستم چراکه دختران ما کاری کردند که همه تحسین‌شان کرده و درباره آنها صحبت کردند. اگر به دقت بررسی کنید می‌فهمید که 2سال‌ونیم پیش، این تیم از چه نقطه‌ای شروع کرد و الان کجا قرار دارد. این پیشرفت چشمگیر و قابل توجه است، من هم به همین خاطر خوشحال هستم.
* فکر می‌کنید چه عاملی باعث شد که در فینال مقابل چین‌تایپه شکست بخورید؟
همه می‌دانند که چین‌تایپه قبلاً چهار سال در دیویژنA حضور داشت و سپس سقوط کرد. مهم‌ترین خصوصیت این تیم این است که آنها خیلی تیم قدرتمند و باصلابتی هستند و شخصیت تیمی بسیار بالایی دارند که در هر بازی مهارت فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش می‌گذارند و تجربه زیادی هم دارند. با وجود این ما به‌عنوان تیم ملی ایران در چشمان‌شان زل زدیم. در یک نیمه خیلی خوب رقابت کردیم، منتها فشار زیادی به ما وارد کردند. بازیکنان ما اعتماد به نفس و تجربه کافی را نداشتند و هنوز در بعضی مسائل پایه مشکل دارند. شاید فکر کنید که تیم مغولستان قبل از ما این تیم را تحت فشار گذاشت ولی واقعاً شرایط این بازی فرق داشت و فکر نمی‌کنم تیمی در سطح ما بتواند با چنین کیفیتی مقابل چین‌تایپه بازی کند.
*بازیکنان در فینال، برنامه تاکتیکی شما را به خوبی پیاده کردند و در سطح انتظار ظاهر شدند؟
من خیلی از بازیکنانم راضی هستم و به آنها افتخار میکنم. آنها خیلی سخت تلاش کردند و بیش از صددرصد توان و از خودگذشتگی خود را در زمین گذاشتند تا جایی که ایران در این مسابقات یک تیم نه بلکه یک خانواده بود. آنها بهترین خود بودند و فراموش نکنید که اردوهای آمادگی ما به‌خاطر جنگ غم‌انگیز اخیر متوقف شد اما دوباره در چین به یکدیگر ملحق شدیم و بازیکنان دوباره تلاش کردند و حتی بعضی از آنها بیشتر از چیزی که می‌توانستند از خود مایه گذاشتند.
*در رسانه‌ها تردیدهای زیادی درباره فیزیک و جنسیت بازیکنان چین‌تایپه مطرح شده است که آیا آنها واقعاً زن بوده‌اند؟ نظر شما در این باره چیست؟
بله نظراتی در این باره وجود داشت چراکه فیزیک بدنی آنها بزرگ‌تر از زنان بود. فراموش نکنید که آنها با بسکتبال بزرگ می‌شوند و همین باعث می‌شود که بلندقامت شوند. من توجهی به فیزیک آنها ندارم، نکته قابل توجه برای من آمادگی ذهنی بالای آنها است که به ندرت در سایر تیم‌ها دیده می‌شود. تیم ملی ایران هم اگر می‌خواهد به دیویژنA صعود کرده و در این سطح بماند باید آمادگی ذهنی و بدنی بازیکنان را ارتقا دهد.
*خیلی‌ها معتقدند نسل جدید بسکتبالیست‌های ما آماده هستند تا فصل جدیدی را در بسکتبال زنان ایران رقم بزنند. به‌عنوان سرمربی تیم ملی مهم‌ترین خصوصیت این نسل را چه می‌دانید؟
باید بگویم نسل جدید پتانسیل بالا و استعدادهای خوبی داشته که نیاز دارند به بهترین شکل آموزش ببینند و فرصت‌های بیشتری برای بازی‌های بین‌المللی در اختیارشان قرار گیرد. فدراسیون باید این نسل را حمایت کند. ما دوست داریم بازی‌های بیشتری به‌خصوص در خارج از ایران داشته باشیم. به شخصه به رئیس فدراسیون هم گفتم که اگر این نسل حمایت شود و در میادین بین‌المللی به‌خصوص مسابقات خارج از ایران به‌صورت مستمر حضور داشته باشد، باور دارم که این برنامه روی جوان‌ها جواب می‌دهد و تمرین با تیم‌های دیگر اعتماد به نفس دختران ایرانی را بالاتر می‌برد؛ همان‌طور که شما می‌توانید تغییرات این تیم را نسبت به ۲سال پیش احساس کنید. الان این دختران مصمم هستند و باور دارند که می‌توانند.
*عده‌ای معتقد هستند کادرفنی شما ممکن است نقطه ضعف‌هایی داشته باشد و نیاز به اضافه شدن یک دستیار خارجی داشته باشید. با این موضوع موافق هستید؟
اول از همه می‌خواهم از تمامی کادر من که به چین آمدند و به ایران برگشتند تشکر کنم. آنها بهترین بودند و به تیم ملی کمک کردند. جذب دستیار خارجی مهم نیست، چیزی که بسیار مهم است آموزش مربیان داخلی است. مدتی قبل به فدراسیون پیشنهاد دادم که برنامه آموزشی برای مربیان ایرانی طراحی کند. من باور دارم اگر برنامه و نظارت خوبی وجود داشته باشد مربیان ایرانی این قابلیت را دارند که نه به‌عنوان دستیار بلکه به‌عنوان سرمربی تیم ملی و باشگاه‌ها فعالیت کنند.
* کشف و دعوت رکسانا برهمن بازیکن دورگه ایرانی-امریکایی تا چه اندازه به تیم ملی کمک کرد؟
رکسانا دختر ایرانی است که در بالاترین سطح بسکتبال بازی کرده است. او تجربه و شخصیت فوق‌العاده‌ای دارد. من باور دارم که او با تجربه و روحیه رهبری بالایی که دارد می‌تواند عملکرد فنی تیم را هم بهبود ببخشد. من می‌بینم که او تیم را بهتر می‌کند و درون زمین با عملکردش به تیم اطمینان خاطر می‌دهد و بازیکنان می‌بینند که چطور فشار روانی را مدیریت کرده و توانایی‌هایش را به معرض نمایش می‌گذارد. بله حضور او کمک زیادی به تیم ملی کرد.
* در بدو ورود به ایران بزرگ‌ترین چالش یا تفاوت فرهنگی که با آن مواجه شدید چه بود؟
خیلی سؤال خوبی است. بزرگ‌ترین چالش من در بدو ورود به ایران تغییر ذهنیت تیم و اضافه کردن دید حرفهای به بازیکنان بود. حرفهای بودن به معنای پول نیست بلکه به معنای رسیدن به اهداف و مسئولیت‌پذیری است. حرفهای بودن فقط به معنای بازی کردن در لیگ نیست بلکه باید هر کاری برای قرار گرفتن بدن در بهترین حالت کرد و مهارت‌ها را ارتقا داد، برای اهداف فردی و تیمی جنگید. موضوع مهم دیگری که با آن روبه‌رو شدم این بود که بازیکنان را متوجه کنم که همه چیز اهمیت دارد. برای مثال این مهم است که توپ را پایین‌تر بیاورید، این مهم است که پرتاب سه امتیازی را از دست بدهید، یا اگر لی‌آپ یا ریباند را از دست بدهید مهم است، چون این بازی بسکتبال است و اگر شما می‌خواهید در سطح بالاتر بازی کنید باید به جزئیات توجه جدی داشته و مسئولیت‌پذیر باشید. بنابراین هرکسی که وارد زمین می‌شود باید بداند که مسئولیتی برعهده دارد. با این اوصاف، بر این باور هستم که تا اینجا، کارهای بزرگی انجام داده‌ایم چون از نظر من موفقیت یک مربی در این است که بازیکنانش، خودشان این موضوع را درک کنند که وقتی اشتباه می‌کنند باید آن را اصلاح کرده و فقط منتظر حرف مربی نباشند. بابت این موضوع بسیار خوشحالم.
* با توجه به تجربه‌ای که در بسکتبال اروپا دارید، فاصله ایران با تیم‌های برتر آسیا و جهان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
دوست دارم بگویم که تیم‌های آسیایی تقریباً نزدیک تیم‌های اروپایی قراردارند اما یک فاصله زیادی بین تیم‌های خاورمیانه‌ای و سایر تیم‌های قاره آسیا وجود دارد که باید پر شود. می‌توانم بگویم که اگر تیم ملی یک برنامه طولانی‌مدت داشته باشد و بچه‌ها را از سنین 11 - 12سالگی رصد و استعداد‌یابی کنند، برای آنها اردو و تمرینات خوب در نظر بگیرند و آنها را در رقابت با تیم‌های بزرگ قرار دهند، من اعتقاد دارم که در 3 تا 5سال آینده ایران می‌تواند با هر تیمی در اروپا رقابت کند ولی همان‌طور که گفتم باید یک برنامه خیلی خیلی حرفهای با حمایت مالی خیلی خوبی وجود داشته باشد چون شما نمی‌توانید یک تیم را بدون کمپ‌های خارجی و اردوهای تدارکاتی پرورش بدهید.
* قرارداد شما با تیم ملی به پایان رسیده، آیا به این همکاری ادامه می‌دهید؟
اول از همه می‌خواهم از شما تشکر کنم. باید بگویم اگرچه ایرانی نیستم اما در این 3سال حس کردم که ایرانی هستم. تا به امروز با قلبم برای تیم ملی ایران کار کردم و هر زمانی که به زمین رفتیم به پرچم افتخار کردم. از کسانی که این شانس و افتخار را به من دادند تشکر میکنم و بابت این همکاری خوشحال هستم. برای من این یک تعهد کاری و حرفهای نبود و با قلبم کار کردم. الان قرارداد تمام شده است و باید بررسی کنیم که امکان ادامه این همکاری وجود دارد یا نه.
* آینده بسکتبال زنان ایران را چطور می‌بینید؟
من بعضی اوقات خیلی خوش‌بین هستم، این شخصت من است. من باور دارم که ایران آینده بسیار خوبی دارد و اعتقاد دارم که ایران در طول 3-4سال آینده یکی از بهترین تیم‌های آسیا خواهد شد اما این موضوع به زمان، برنامه و سازماندهی خوب و همچنین مربی باکیفیت نیاز دارد تا این پروژه به سرانجام برسد.
* با توجه به جنگ تحمیلی اخیر بسیاری از بازیکنان و سرمربیان خارجی ایران را ترک کردند. چه چیزی باعث شد که به همکاری‌تان با ایران ادامه دهید و آیا در ادامه به ایران برخواهید گشت؟
مطمئناً جنگ و بمبارانی که در ایران رخ داد اصلاً خوب نبود. نمی‌توانم بگویم که اگر در ایران بودم در آن شرایط احساس امنیت می‌کردم. بعد از اتمام مسابقات به‌خاطر مرخصی برنامه سفر به یونان را داشتم. احساسم این بود که تیم را رها نکنم نه‌فقط به‌خاطر قراردادم بلکه به‌خاطر تعهدی که به این دختران و به همکارانم داشتم. ما برنامه‌هایی برای پیشرفت بسکتبال ایران انجام دادیم و در نهایت برای شرکت در دیویژنB راهی پیدا کردم تا به تیم ملحق شده و آن را رها نکنم که تا آخر با هم باشیم.
