تاشکند شبیه به تهران، جایی برای تاج‌گذاری

به گزارش "ورزش سه"، سرانجام روز موعود از راه رسید؛ فینال تورنمنت کافا که از همان لحظه‌ی تولدش با تردیدها و مخالفت‌های فراوان همراه بود. خیلی‌ها باور داشتند این مسابقات کمکی به تیم ملی ایران نخواهد کرد و تنها وقت‌کشی بی‌ثمر است. حتی امیر قلعه‌نویی و دستیارانش هم در دل چنین عقیده‌ای داشتند. اما وقتی درهای بازی‌های دوستانه یکی پس از دیگری به روی ایران بسته شد، چه می‌شد کرد؟ این تورنمنت، هرچند کوچک، به تنها میدان آزمایش برای بازیکنان جوان و جویای نام تیم ملی تبدیل شد.

کاروان ایران در این مسیر آسان و بی‌دغدغه قدم نگذاشت. برد برابر افغانستان و هند به دست آمد، اما انتقادها پس از تساوی مقابل تاجیکستان بالا گرفت. حالا اما همه‌ی آن بازی‌ها به حاشیه رفته و چشم‌ها تنها به یک مسابقه دوخته شده است؛ نبرد نهایی با ازبکستان. جدالی که بی‌تردید از ابتدا مهم‌ترین انگیزه برای حضور در این تورنمنت بود. ازبک‌ها در سال‌های اخیر بارها مقابل ایران صف‌آرایی کرده‌اند و نکته عجیب اینکه چهار تقابل اخیر دو تیم همگی با نتیجه مساوی به پایان رسید. این بار اما خبری از تساوی نخواهد بود؛ تاج قهرمانی فقط بر سر یک تیم خواهد نشست.

آخرین تمرین ملی‌پوشان در ورزشگاه المپیک تاشکند برگزار شد؛ همان جایی که امشب صحنه‌ی اصلی نمایش خواهد بود. خبرنگاران ایرانی مسیر کوتاه پانزده دقیقه‌ای هتل تا استادیوم را طی کردند و خود را به قلب هیجان رساندند. تاشکند با دوشنبه تفاوت‌های بسیاری دارد؛ شهری مدرن‌تر، منظم‌تر و به مراتب شبیه‌تر به تهران. هرچند که وسعت و جمعیتش شاید دو سوم پایتخت ایران باشد، اما حس پایتخت‌نشینی را با تمام وجود القا می‌کند. گرمای ظهر همچنان آزاردهنده بود، اما نه آن‌چنان سوزان که در دوشنبه تجربه شد.

محل برگزاری نشست خبری حال و هوای خاصی داشت. جام قهرمانی در گوشه‌ای خودنمایی می‌کرد و خبرنگاران ازبکی به شکل گسترده‌ای حاضر بودند. تیمور کاپادزه، سرمربی ازبکستان، به همراه جمشید اسکندروف رو در روی رسانه‌ها نشستند. عجیب اینکه صحبت‌هایشان به انگلیسی ترجمه نشد و خبرنگاران ایرانی ناچار بودند بی‌واسطه به سخنان او گوش دهند. کاپادزه در برابر سوالی از سوی خبرنگار ایرانی درباره احتمال حضور مربیان بزرگی چون یواخیم لو در ازبکستان پاسخی نداد و ترجیح داد روی بازی تمرکز کند. او ایران را تیمی قدرتمند اما نه بی‌نقص دانست و گفت اگر شانس یار باشد، شاگردانش می‌توانند برتری خود را نشان دهند.

پس از پایان نشست، کاپادزه و اسکندروف در کنار جام قهرمانی عکس یادگاری گرفتند و سالن را ترک کردند. خبرنگاران ازبکی هم بیشتر به سمت تمرین تیم خودشان رفتند و محل نشست خبری را ترک کردند، تنها چند نفر برای پوشش کنفرانس ایران ماندند. سپس نوبت امیر قلعه‌نویی و پیام نیازمند بود. سرمربی تیم ملی از اشتباه خود گفت؛ اینکه بهتر بود قبل از اعزام، چند جلسه تمرینی در تهران برگزار می‌کردند. حرفی صادقانه که نشان از نگاه انتقادی او به عملکرد خودش داشت. مربیان و بازیکنان دو تیم در پایان نشست‌هایشان، در کنار جام قهرمانی، عکس یادگاری گرفتند.

تمرین ایران حال و هوایی متفاوت داشت. رامین رضاییان اولین کسی بود که وارد زمین شد و استوک‌هایش را بست. کمی بعد سعید الهویی در گوش امید نورافکن نکات تاکتیکی را مرور کرد. آندرانیک تیموریان هم همراه دینکا، مربی دروازه‌بان‌ها، رقابتی دوستانه را شکل داده بودند. استادیوم المپیک با اسکوربردهای عظیم و نورپردازی چشم‌نوازش، صحنه‌ای مدرن برای ملی‌پوشان ساخته بود. هدایت ممبینی دبیرکل فدراسیون نیز در کنار زمین حاضر شد تا از نزدیک شاهد آخرین آماده‌سازی‌ها باشد.

بازیکنان آرام آرام به دو دسته تقسیم شدند. قدوس و چشمی ابتدا کاور زرد پوشیدند اما خیلی زود آن را کنار گذاشتند و در لباس تمرینی عادی ادامه دادند. در گوشه‌ای دیگر، قربانعلی‌پور بازیکنان را برای گرم کردن بدن‌هایشان آماده می‌کرد. گلرها زیر نظر دینکا تمرینات اختصاصی خود را داشتند و تمرکز خاصی در چهره‌شان پیدا بود. کیفیت چمن ورزشگاه تاشکند به قدری بالا بود که بازیکنان بی‌اختیار لبخند رضایت بر لب داشتند.

پس از پایان ۱۵ دقیقه ابتدایی که برای خبرنگاران باز بود، تمرین پشت درهای بسته ادامه یافت. این بار برخلاف روزهای گذشته هیچ بازیکنی با رسانه‌ها مصاحبه نکرد؛ تمرکز کاملاً روی بازی فردا بود. اینترنت پرسرعت ورزشگاه هم کار خبرنگاران را ساده کرده بود، بر خلاف روزهای سخت در دوشنبه که ارسال هر خبر مدت‌ها زمان می‌برد.

حالا همه چیز برای فینالی متفاوت آماده است. شاید کافا در نگاه نخست سود فنی چندانی برای ایران نداشته باشد، اما این تورنمنت فرصتی شد برای جوان‌ها، برای تجربه، برای سنجش و حتی برای آزمودن مربی. و البته مهم‌تر از همه؛ برای یک قهرمانی. دیداری که ارزشش چندین برابر مسابقات پیشین است، چون مقابل ازبکستان برگزار می‌شود.

ازبک‌ها سال گذشته در خانه‌ی خودشان در فینال ناکام شدند و این بار برای جبران آمده‌اند. انگیزه در چشمانشان موج می‌زند. اما ایران هم چیزی برای از دست دادن ندارد. شاگردان قلعه‌نویی پس از توقف برابر تاجیکستان به دنبال بردی شیرین هستند. این فینال تنها یک بازی نیست؛ فرصتی است برای شستن زخم‌ها، برای فتح جام و برای پایان دادن به تردیدهایی که از همان روز نخست سایه بر سر این تورنمنت انداخته بود.