اسپانیا آماده قهرمانی جهان و گرفتن همه جام‌ها
مدعی اول جام جهانی 2026، یک تیم تخیلی!
به گزارش ورزش سه، ژاوی هرناندز روزی گفته بود: «همه چیز به پاسکاری سریع با یک‌ضرب مربوط می‌شود.» اما واقعیت این است که هیچ‌کس انتظار نداشت بازیکنان تیم ملی اسپانیا این کار را با چنین سهولتی در محوطه جریمه حریف انجام دهند و این دقیقاً همان چیزی بود که از نسل جدید تیم ملی اسپانیا دیدیم؛ جایی که بازیکنان توپ را تنها با یک لمس، راحت و بی‌دغدغه، در چند متری دروازه اوگورکان چاکر، دروازه‌بان ترکیه، به گردش درمی‌آوردند.
اما پرسش اکنون این است: تیم ملی اسپانیا تا کجا می‌تواند پیش برود؟ آیا می‌تواند همان‌طور که نسل ژاوی، موفق‌ترین نسل تاریخ اسپانیا، انجام داد، پس از قهرمانی در جام ملت‌های اروپا، جام جهانی را هم به دست آورد؟ وقتی دیدم تیم اسپانیا یکشنبه شب گذشته ترکیه را به بازی گرفته بود، آن هم تنها ۹ ماه مانده به افتتاحیه جام جهانی، پاسخ این سؤال برایمان روشن بود: «بله، کاملاً می‌تواند.» این باور پس از تماشای گل دوم از میان شش گلی که به ترکیه زدند، محکم‌تر شد.
اسپانیا به مدت ۷۵ ثانیه توپ را در اختیار داشت؛ توپ بین تمام بازیکنان تیم در ۶۶ لمس جابه‌جا شد و از یک سوی زمین به سوی دیگر رفت، بی‌آنکه بازیکنان ترکیه موفق به گرفتن توپ شوند. واژه «موفق شد» برای توصیف آنچه اسپانیا در این مسابقه انجام داد کافی نیست؛ در حقیقت، ماتادورها یک «سمفونی شگفت‌انگیز» نواختند؛ همان‌طور که روزنامه ال پائیس و نیز روزنامه ورزشی آ.اس توصیف کردند. گل دوم اسپانیا استثنایی بود؛ جایی که پدری توپ را به مارک کوکوریا در سمت چپ محوطه جریمه داد، او با اولین لمس، توپ را به نیکو ویلیامز رساند، ویلیامز هم با یک ضربه آن را به میکل اویارسابال پاس داد و او هم تنها با یک لمس به میکل مرینو رساند؛ مرینو هم بی‌درنگ توپ را به تور دروازه فرستاد و اسپانیا را دو بر صفر پیش انداخت.
اسپانیا تا دقیقه ۲۲، زمانی که گل دوم را به ثمر رساند، پنج شوت به سمت دروازه زده بود؛ و تا پایان بازی شش گل به ثمر رساند. این تیم می‌توانست ۱۰ گل هم بزند، اما پس از گل ششم در دقیقه ۶۰ دیگر دست از گلزنی کشید، چرا که به نوعی به کمال رسیده بود. مرینو هت‌تریک کرد، پدری دو گل زد، اویارسابال سه پاس گل داد و لامین یامال نیز دو پاس گل دیگر ساخت. این آمار نشان می‌دهد که اسپانیا بازی‌اش را به شکل غیرمتمرکز پیش برد، جایی که حتی مهاجمان برای هافبک‌ها گل‌سازی می‌کردند.
وینچنزو مونتلا، سرمربی ترکیه، پیش از آغاز مسابقه گفته بود: «برای عاشقان فوتبال، دیدن بازی تیم ملی اسپانیا لذتی بی‌همتاست؛ این تیم همه ویژگی‌های لازم برای تکرار دستاوردهای ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ را دارد.» و بعد از پایان بازی، بی‌شک همه با مونتلا هم‌نظر شدند. روزنامه مارکا نوشت: «ما فکر می‌کردیم هرگز تیمی مانند اسپانیا با کاسیاس، ژاوی، ویا و اینیستا را نخواهیم دید، اما این نسل به رهبری لوئیس دلا فوئنته به نظر آماده است تا از دستاوردهای تیم آن سال‌ها هم فراتر برود. نادیده گرفتن این حقیقت ممکن نیست که اسپانیا مدعی شماره یک قهرمانی جام جهانی آینده است.»
با این پیروزی برابر ترکیه، اسپانیا صدرنشین گروه خود در مقدماتی جام جهانی شد؛ دو برد از دو بازی، ۹ گل زده و بدون گل خورده. اما اصل ماجرا خود برد نبود، بلکه شیوه بردن بود؛ نمایشی استثنایی که فقط یک بار رخ نداده بود. این دومین پیروزی بزرگ اسپانیا در خارج از خانه بود (پس از پیروزی بر لیختن‌اشتاین در سال ۲۰۱۷) و همچنین بیست‌وهفتمین بازی رقابتی پیاپی بدون شکست (تنها شکست برابر پرتغال در لیگ ملت‌ها با ضربات پنالتی بود). پیش از آن، آخرین شکست اسپانیا مقابل اسکاتلند در آغاز دوره دلا فوئنته رقم خورده بود؛ جایی که به نظر می‌رسید مربی جدید دیری نخواهد پایید. اما در عوض، او اسپانیا را به قهرمانی لیگ ملت‌های ۲۰۲۳ و جام ملت‌های ۲۰۲۴ رساند. موفقیتی که آن روزها کمتر کسی انتظارش را داشت، اما اکنون برای همه ملموس است.
در واقع، شاید هیچ تیمی تاکنون با چنین اقتداری جام ملت‌های اروپا را فتح نکرده باشد؛ اسپانیا هر هفت بازی خود را برد و در مسیر قهرمانی، ایتالیا، آلمان، فرانسه و انگلیس را کنار زد. وقتی پیش از شروع تورنمنت به موراتا گفتند اسپانیا دیگر ستاره‌هایی در حد توپ طلا ندارد و نمی‌تواند بیش از یک‌چهارم نهایی پیش برود، پاسخ داد: «رودری سال گذشته به‌راحتی می‌توانست آن را ببرد؛ فقط جای کمی بازاریابی خوب برایش خالی بود. من این را همیشه به او می‌گویم. ما پدری را داریم؛ بازیکنی کاملاً متفاوت از دیگران.
مطمئنم نیکو ویلیامز و لامین یامال در آینده نامزد بهترین بازیکن جهان خواهند شد.» وقتی موراتا با مدال طلای یورو از ورزشگاه المپیک برلین خارج می‌شد، لبخند بر لب داشت؛ گویی به همه یادآوری می‌کرد که در گفته‌هایش کاملاً حق با او بوده است.
رودری جایزه بهترین بازیکن جهان را برد و دنی کارواخال چهارم شد. همچنین فابیان رویز در جمع نامزدهای امسال قرار گرفت و لامین یامال هم یکی از مدعیان جدی است. یورو ۲۰۲۴ نشان داد تیم ملی اسپانیا فوق‌العاده است؛ و در عرض یک ماه همه‌چیز، دستکم در نگاه بیرونی، تغییر کرد. در درون تیم اما، اسپانیا همیشه به توانایی خود برای پیروزی ایمان داشت. افزون بر این، این تیم انرژی زیادی از میل به پاسخ دادن به شکاکان و منتقدان می‌گیرد. اویارسابال گفت: «شاید نام‌های بزرگی نداشتیم، اما مطمئن بودیم برخی از بهترین بازیکنان جهان در اختیارمان هستند. می‌دانستیم که هرچند تیم‌هایی با بازیکنان استثنایی وجود دارند، ما به عنوان یک گروه قدرتمندتر هستیم.»
علاوه بر این، فلسفه‌ای روشن و موروثی وجود دارد. دلا فوئنته یکشنبه شب اشاره کرد که بسیاری از این بازیکنان را «از کودکی می‌شناسد... و حالا ستاره شده‌اند». او همیشه گفته این بازیکنان بهترین‌های جهان هستند؛ و مقابل ترکیه ثابت کردند که واقعاً چنین‌اند، تا جایی که فوتبال‌شان در برخی لحظات ریشخندآمیز به نظر می‌رسید؛ چرا که مالکیت مطلق توپ داشتند و حریف هیچ راهی برای مقابله نمی‌یافت. دلا فوئنته این نمایش را «شگفت‌انگیز» توصیف کرد و گفت: «خیلی مفتخرم که چنین تیمی را هدایت می‌کنم؛ چه در سطح حرفه‌ای و چه شخصی. الگویی سال‌ها پیش در فدراسیون فوتبال اسپانیا گذاشته شد و ما همچنان طبق آن کار میکنیم. آنچه امروز به دست آمده، نتیجه سال‌ها تلاش است.»
با این حال، تحول چشمگیری در تعداد و تنوع بازیکنان شاخص نیز دیده می‌شود و شرایط پیوسته رو به بهبود است؛ چیزی که در یورو آلمان به‌خوبی نمایان شد. اگرچه گل دوم اسپانیا به ترکیه می‌توانست ژاوی، نظریه‌پرداز و مدافع سرسخت فلسفه فوتبالی اسپانیا را خوشحال کند، اما باید گفت تنها به آن گل محدود نبود؛ اسپانیا در یورو ۲۰۲۴ و برابر ترکیه، کارهای درخشانی انجام داد. این تیم کنترل کامل بازی را در دست داشت و مهار کردنش در زمان پیش‌روی با توپ تقریباً ناممکن می‌نمود. گل فِران تورس نیز از یک پاس بلند به ثمر رسید.
اگر یورو ۲۰۲۴ نشان داد که اسپانیا به قدر کافی خوب است، نشانه‌های دیگری هم از پیشرفت پس از آن دیده می‌شود. لامین یامال، که هنگام رسیدن اسپانیا به فینال فقط ۱۶ سال داشت و همان موقع هم درخشان بود، حالا پخته‌تر و آماده‌تر شده و به‌سرعت رشد می‌کند. او نشان داده که توانایی مدیریت فشارهای مختلف را دارد و ابعاد تازه‌ای به بازی‌اش افزوده است، از جمله پذیرش مسئولیت‌های بیشتر در میدان. برابر ترکیه، لحظاتی بود که تنها خلاقیت و نبوغ مطرح نبود، بلکه توان بدنی، سرعت و قدرت هم برای غلبه بر حریف به کار گرفته شد.
و اگر یامال بهترین بازیکن جهان نباشد، شاید این عنوان از آنِ پدری باشد؛ بازیکنی کاملاً متفاوت از دیگران. در این دو بازی ملی اخیر، دلا فوئنته او را در عمق میانه میدان به کار گرفت؛ همان جایگاهی که هانسی فلیک در بارسلونا به او می‌دهد. مرینو به‌خوبی با پدری جابه‌جا شد و از این تغییر بیشترین بهره را برد، چرا که با وجود مهاجم نبودن، سه گل زد. در خط دفاع هم دین هویسن که نخستین بازی ملی‌اش را در مارس انجام داده بود، پاس‌های درخشانی داد و توانایی‌اش در ساختن بازی از عقب زمین تمام خطوط را تحت تأثیر مثبت قرار داد. کارواخال و رودری هنوز پس از مصدومیت به اوج خود نرسیده‌اند و نیاز به زمان دارند. دلا فوئنته گفت: «این تیم توان پیشرفت دارد و می‌تواند کارهایی فراتر از تخیل من انجام دهد.»
با این همه، چنین انتظارات بالایی، فشار زیادی بر تیم اسپانیا می‌گذارد. غرور هم می‌تواند به دل بازیکنان راه پیدا کند. دلا فوئنته در این باره گفت: «این نسل هرگز سیر نمی‌شود. ما محتاط خواهیم بود، می‌دانیم کار زیادی پیش رو داریم. فوتبال هر هفته تغییر می‌کند، اما این گروه هرگز عقب‌نشینی نخواهد کرد. مطمئن باشید. ما بهترین بازیکنان جهان را داریم، اما همچنین انسان‌های خوبی را انتخاب کرده‌ایم. آن‌ها می‌دانند فرصت دست‌یابی به اهداف بسیار مهمی دارند و هرگز این فرصت را به خاطر غرور، تکبر یا چیزی شبیه آن از دست نخواهند داد.»
منبع: اتلتیک
