ارتش تک نفره: امضای فوق‌ستاره پای صعود آمریکا
به گزارش "ورزش سه"، حالا نوبت آمریکایی‌هاست که مقابل جوانان پرانرژی و تشنه پیروزی بلغارستان صف‌آرایی کنند. در جام جهانی ۲۰۲۵، سومین روز مرحله یک‌هشتم نهایی پشت سر گذاشته شد و دو تیم بلغارستان و آمریکا توانستند بلیت حضور در مرحله بعد را به دست آورند. با این حال مسیر هر کدام تا پیروزی تفاوت‌های جالبی داشت.
بلغارستان موفق شد با اقتدار پرتغال را شکست دهد. تیم جیان لورنزو بلنجینی از همان لحظات ابتدایی بازی برتری خود در حمله را به رخ کشید و تا پایان دیدار آن را حفظ کرد. تنها در ست دوم بود که پرتغالی‌ها پا به پای حریف پیش رفتند، اما در امتیازات حساس کم آوردند. به نظر می‌رسد شاگردان ژوآئو ژوزه بهترین فرم خود را در همان نخستین مسابقه برابر کوبا نشان دادند و بعد از آن کم‌کم افت کردند. با این حال تاکتیک آن‌ها نتیجه داد و تاریخ‌ساز شدند؛ اولین حضور در پلی‌آف ثبت شد. اما مسیرشان همین‌جا پایان یافت، چرا که حالا جای خود را به بلغارهای جوان و جاه‌طلب داده‌اند.
در بازی دوم، کارشناسان اندکی شانس بیشتر برای آمریکا قائل بودند، هرچند پیروزی اسلوونی هم می‌توانست نتیجه‌ای منطقی باشد. درست است که فابیو سولی دو مهره کلیدی خود یعنی کلمان چبول و روک موژیچ را در اختیار نداشت، اما او با جابه‌جایی نیک مویانویچ به پست دریافت‌کننده راه‌حلی تازه پیدا کرد. ضمن اینکه تیم او از نظر تجربه برتری محسوسی داشت: گرگور روپرت، آلن پاینک، یان کوزامرنیک، تونچک اشترن و یانی کوواچیچ – همگی از نسل طلایی والیبال اسلوونی که سابقه مدال‌آوری در اروپا را دارند.
همین تجربه در ست نخست هم خودش را نشان داد. آمریکا در حال تغییر نسل است و سه مهاجم اصلی تیم همگی تازه‌کار و بی‌تجربه‌اند. در همان ابتدا گابریل گارسیا، جردن اورت و ایتن چمپلین کمی سردرگم بودند. دریافت ضعیف شد و در توپ‌های بلند، دریافت‌کننده‌های نه‌چندان بلندقد (۱۹۵ و ۱۸۷ سانتی‌متر) توانایی لازم را نشان ندادند. گارسیا هم عملکردی متوسط داشت؛ هم امتیاز می‌گرفت و هم زیاد از دست می‌داد. در آن لحظه همه چیز حکایت از برتری آسان اسلوونی داشت.
اما آمریکا دو ستون محکم در ترکیب خود داشت: سرمربی کارچ کرالی و پاسور باتجربه مایکا کریستنسون. کرالی بدون دستپاچگی ترکیب را به‌هم نزد، اجازه داد تب و تاب اولیه حریف فروکش کند و سپس با تاکتیکی هوشمندانه بازی را برگرداند. او ضعف در قامت مهاجمان را با دفاع و توپ‌گیری پوشاند. دو دریافت‌کننده جوان در کنار اریک شوجی عملاً سه لیبرو را روی زمین شکل دادند. کریستنسون هم در نقش دومین قهرمان آمریکا بارها در دفاع و سازماندهی حمله درخشید.
کریستنسون مثل همیشه آرام و مطمئن بازی کرد. او در توپ‌های سخت بهترین تصمیم را می‌گرفت و شرایط ایده‌آلی برای هم‌تیمی‌هایش فراهم می‌ساخت. همین آرامش باعث شد جوانان آمریکا از فشار روانی رها شوند، راحت‌تر بازی کنند و حتی سرویس‌های پرریسک خود را روانه زمین حریف نمایند. در نتیجه ساختار دریافت اسلوونی دچار مشکل شد. مویانویچ در پست جدید دریافت‌کننده با چالش جدی روبه‌رو شد و هم‌تیمی‌اش ژیگا اشترن هم تحت فشار اشتباهات بیشتری مرتکب گردید.
سولی با تعویض‌های پیاپی و وقت‌استراحت‌ها سعی کرد جریان بازی را تغییر دهد و گهگاه موفق شد. اما حالا نوبت آمریکایی‌ها بود که طعم پیروزی را بچشند و دیگر متوقف نمی‌شدند. آن‌ها ست‌های بعدی را با قدرت گرفتند و اجازه ندادند تجربه اسلوونی کاری از پیش ببرد.
در نهایت آمریکا با نتیجه ۳ بر ۱ پیروز شد و حالا در مرحله یک‌چهارم نهایی باید به مصاف بلغارستان برود. دیداری که وعده یک نبرد تماشایی را می‌دهد: بلغارهای جوان و پرقدرت در برابر تیمی متعادل، شاید از نظر کلاس فردی محدود، اما فوق‌العاده یکدست و متحد آمریکا. این تقابل چیزی است که همه دوست داریم ببینیم.
