اتلتیکو بعد از سالها رئال را در برنابئو برد ولی سقوط کرد
به یاد ماندنی‌ترین دربی مادرید: از رستگاری تا فاجعه
به گزارش ورزش سه، شنبه شب بار دیگر فوتبالدوستان پای تلویزیون می‌نشینند تا دربی مادرید را تماشا کنند؛ اتلتیکو و رئال در متروپولیتانو رودرروی هم قرار می‌گیرند. جدالی با سابقه تاریخی، پر از تنش و ریشه‌دار در نسل‌های مختلف. اما اگر فصلی باشد که بیش از هر چیز بی‌رحمی و شگفتی فوتبال در پایتخت اسپانیا را نشان دهد، بی‌شک فصل 2000-1999 است؛ سالی که اتلتیکو بالاخره موفق شد بر رقیب ابدی‌اش غلبه کند، اما همان فصل به دسته دوم سقوط کرد.
طلسمی که پایان نداشت
برای هواداران جوان‌تر فوتبال شاید تصور اتلتیکویی بدون روحیه رقابتی، بدون شدت و حرارت مسری دیه‌گو سیمئونه و بدون ژن قهرمانی‌ای که باعث آنها همیشه یکی از سه مدعی اسپانیا باشند دشوار باشد. اما در اواخر دهه ۹۰ وضعیت کاملاً متفاوت بود.
رئال مادرید سالها بدون شکست مقابل همسایه‌اش پیش می‌رفت و برتری مطلقی داشت که روحیه هواداران روخی‌بلانکوس را در هم می‌شکست. از 1991 به بعد، اتلتیکو دیگر طعم برد در دربی را نچشیده بود؛ چه برسد به پیروزی در سانتیاگو برنابئو، استادیومی که برای آنها به "خانه وحشت" تبدیل شده بود.
روز رستگاری
با این حال، روزی رسید که همه‌چیز تغییر کرد. اتلتیکو در شرایط بحرانی در جدول لالیگا به برنابئو رفت. تیم تحت هدایت کلودیو رانیری آن روزها خوب نتیجه نمی‌گرفت، اما در آن روز با ترکیبی با جسارت و نام‌هایی چون مولینا، باراخا، والرون، کیکو و هاسلبنک آماده خلق شگفتی بود.
نتیجه همان چیزی شد که هواداران اتلتی انتظارش را می‌کشیدند: پیروزی 3-1 در خانه رئال. گل‌های خوزه ماری و هاسلبنک سکوت مرگباری در ورزشگاه ایجاد کرد و سکوی کوچک هواداران اتلتیکو را به جنون کشاند. پس از سالها ناکامی، بالاخره غرور قرمز و سفیدها ارضا شد. همه‌چیز به شروعی دوباره می‌ماند اما فوتبال، این بازی بی‌رحم، نقشه دیگری داشت.
آغاز سقوط
پس از آن برد تاریخی، کابوس آغاز شد. اتلتیکو علی‌رغم داشتن مهره‌های باکیفیت، هرگز به ثبات نرسید. رانیری رفت و آنتیچ آمد، اما او هم نتوانست جلوی فاجعه را بگیرد.
فصلی پر از خریدهای اشتباه، تصمیم‌های مدیریتی ضعیف، تیمی بی‌روح و محیطی پرالتهاب. امتیاز کسب نمی‌شد، اعتماد از بین رفت و حتی تک‌ستاره‌ها هم نتوانستند سقوط را متوقف کنند. در پایان، اتلتیکو راهی دسته دوم شد.
