نامه سرگشاده جود: بارها به خودم شک کردم!

به گزارش "ورزش سه"، ستاره رئال مادرید و تیم ملی انگلیس خواستار گشاده‌رویی و همدلی بیشتر در فرهنگ فوتبالی است و معتقد است ورزشکاران باید الگو باشند. بلینگام درباره قدرت تحول‌آفرین ورزش و نقش آن در ساختن جامعه‌ای بهتر صحبت کرد. 

جود گفت: «وقتی بازیکن جوانی در بیرمنگام بودم، نامم را در توییتر جستجو می‌کردم و همه نظرات را می‌خواندم. اما حتی اگر نظرات مثبت بودند، به‌سرعت تصمیم گرفتم، چرا باید اجازه دهم نظر افرادی که من را نمی‌شناسند، تعیین‌کننده دیدگاه من به خودم باشد؟ من قبل از خواندن نظرات توییتر هم معتقد بودم که بازیکن خوبی هستم، پس چه نیازی به خواندن حرف‌های دیگران بود؟ البته، اگر با نظرات منفی مواجه می‌شدم، تأثیر برعکس داشت. پس دوباره از خودم می‌پرسیدم، چرا خودم را در معرض این آسیب به سلامت روانم قرار می‌دهم؟»

جود ادامه داد: «شبکه‌های اجتماعی جنبه‌های ارزشمندی برای ورزشکاران دارند. افراد بیشتری با آن‌ها تعامل می‌کنند تا با کنفرانس‌های مطبوعاتی یا مصاحبه‌های تلویزیونی. وقتی صادق و اصیل با هواداران باشی، آن‌ها درک روشنی از احساساتت در بازی یا زندگی روزمره‌ات پیدا می‌کنند. این باعث نزدیکی بیشتر می‌شود. اما همان‌طور که در جوانی کشف کردم، جنبه منفی هم وجود دارد که حالا تصمیم گرفته‌ام از آن دوری کنم، و می‌دانم بسیاری از ورزشکاران دیگر هم همین کار را کرده‌اند. در ورزش حرفه‌ای به‌اندازه کافی فشار و منفی‌گرایی وجود دارد که نیازی به جستجوی آن نباشد. حالا اگر نظرات منفی را بخوانم، تأثیری روی من ندارند، اما ترجیح می‌دهم اصلاً آن‌ها را نبینم.

با پیشرفت شبکه‌های اجتماعی و فناوری، راه‌های بیشتری برای حمله به افراد و ایجاد حس بد در آن‌ها به وجود آمده است. هنوز هم انگ و برچسبی در مورد صحبت درباره سلامت روان وجود دارد. می‌دانم لحظاتی بوده که احساس آسیب‌پذیری کرده‌ام، بارها به خودم شک کرده‌ام و به کسی برای صحبت نیاز داشتم، اما در عوض سعی کردم تصویر یک ورزشکار قوی را حفظ کنم که نیازی به کسی ندارد. حقیقت این است که من هم مثل همه به حمایت نیاز دارم. و اگر درباره احساسات و عواطفت صحبت کنی، احساس بهتری خواهید داشت.»

ستاره انگلیسی در پایان افزود: «به‌عنوان ورزشکار، به نظر می‌رسد دنیا در دستان ماست. می‌توانیم هر کاری بخواهیم انجام دهیم، پول زیادی به دست آوریم و هیچ‌وقت تحت تأثیر قرار نگیریم. اما واقعیت این است که اگر بتوانیم آسیب‌پذیری‌مان را نشان دهیم، گفت‌وگویی گسترده‌تر برای کسانی که در تاریکی با مشکلاتشان دست‌وپنجه نرم می‌کنند، باز می‌شود. وظیفه افرادی مثل من، که در این جایگاه هستیم، این است که الگو باشیم.

هنوز فکر می‌کنم از ورزشکاران انتظار می‌رود که ساکت بمانند و تحمل کنند، که دیدگاهی قدیمی است. محبتی که یک ورزشکار دریافت می‌کند، فوق‌العاده است. اما به ازای هر فرد یا افرادی که تو را دوست دارند، کسانی هستند که به خاطر تیمی که در آن بازی می‌کنی یا کاری که کرده‌ای، از تو متنفرند. این نفرت می‌تواند برای ورزشکاران بسیار سخت باشد، و من واقعاً با کسانی که با مشکلات سلامت روان دست‌وپنجه نرم می‌کنند، همدلی می‌کنم. همه حق دارند درباره ورزش نظر بدهند، اما باید حد و مرزی برای حرف‌های وحشتناکی که گفته می‌شود، وجود داشته باشد. نمی‌دانم دقیقاً چگونه می‌توان این را در شبکه‌های اجتماعی محدود کرد، اما فکر می‌کنم شبکه حمایتی اطراف ورزشکاران مهم است.

در مادرید، سیستم حمایتی بسیار خوبی از مربیان، بازیکنان و کادر تیم دارم که اگر احساس ناراحتی کنم، می‌توانم با آن‌ها صحبت کنم. به نظرم برای آینده مهم است که تمرینات ذهنی در ورزش گنجانده شود. من هرگز در یک بحران عمیق روانی نبوده‌ام، اما نزدیک افرادی بوده‌ام که این شرایط را تجربه کرده‌اند، و دیدن آن غم‌انگیز است. ترجیح می‌دهم هم‌تیمی‌ای باشم که دیگران بتوانند برای صحبت درباره مشکلات سلامت روانشان به سراغم بیایند.»