آغاز یک مسیر تازه برای شوماخر در ایندی‌کار
به گزارش "ورزش سه" و به نقل از تسنیم، مایک شوماخر، پسر اسطوره فرمول یک، میشائیل شوماخر برای نخستین‌بار یک خودروی ایندی‌کار را در نسخه جاده‌ای پیست ایندیاناپولیس آزمایش کرد. این راننده آلمانی پس از این تجربه از عملکرد خود ابراز رضایت کرد و گفت که برای انتقال به سری مسابقات آمریکایی آمادگی دارد. در ادامه به بررسی چگونگی حضور مایک در این تست، ارزیابی عملکرد او و چشم‌اندازش برای حضور در رقابت‌های ایندی‌کار خواهیم پرداخت.
چگونگی حضور شوماخر در ایندیاناپولیس
مایک شوماخر در فصل‌های 2021 و 2022 در رقابت‌های فرمول یک شرکت کرد اما پس از شکست در رقابت داخلی مقابل کوین مگنوسن، صندلی خود را در تیم هاس از دست داد. پس از این اتفاق، او به تیم آلپاین پیوست و نقش راننده ذخیره را در تیم فرمول یک ایفا کرد. همچنین به عنوان نماینده این برند در رقابت‌های قهرمانی استقامت جهان (WEC) نیز شرکت داشت. او همواره در تلاش برای بازگشت به رقابت‌های گرندپری بود اما در پاییز 2024 و پس از یک آزمایش مقایسه‌ای در پیست پل ریکارد، تیم آلپاین تصمیم گرفت جک دوهان را به عنوان راننده اصلی انتخاب کند. این تصمیم در عمل آخرین فرصت واقعی مایک برای بازگشت به فرمول یک را از بین برد. از آن زمان، او تمرکز کامل خود را بر مسابقات استقامت گذاشته است.
در آزمایش ایندیاناپولیس، مایک برای تیم Rahal Letterman Lanigan Racing (RLL) رانندگی کرد؛ تیمی با سابقه‌ای بیش از 30 سال که در حال حاضر به عنوان تیمی میان‌رده در ایندی‌کار شناخته می‌شود. این تیم توسط بابی راهال، راننده پیشین فرمول یک که طرفداران قدیمی او را با دوران حضورش در تیم جگوار به یاد دارند، بنیان‌گذاری شده است. همچنین، دیوید لترمن، مجری سرشناس تلویزیونی آمریکا یکی دیگر از مالکان تیم است که نقشی فعال در اداره آن دارد و اغلب در مسابقات حاضر می‌شود.
در فصل گذشته، سه راننده به طور منظم برای RLL رقابت کردند: گراهام راهال (پسر بابی و رهبر تیم)، دولین دفرانچسکو (راننده کانادایی) و لوئیس فاستر (راننده بریتانیایی که عنوان بهترین تازه‌کار را از رابرت شوارتزمن ربود). این سه راننده تنها یک مقام بین پنج نفر برتر در تمام فصل 2025 کسب کردند؛ گراهام راهال که در پورتلند چهارم شد و همین یک نتیجه هم آن‌قدرها بد نبود.
هدف مایک: آشنایی با خودروی یندی‌کار
هدف اصلی شوماخر از این تست، آشنایی با خودروی ایندی‌کار بود؛ خودرویی که تفاوت‌های فاحشی با خودروهای فرمول یک و سری‌های رده‌پایین اروپایی دارد. خودروهای ایندی‌کار از نظر آیرودینامیکی توسعه‌یافتگی کمتری دارند و نیروی رو به پایین‌شان کمتر است اما در عوض چسبندگی مکانیکی بیشتری دارند. رومن گروژان نیز پیشتر در مقایسه‌ای میان این دو نوع خودرو گفته بود که در پیچ‌های کند، خودروهای ایندی‌کار حتی می‌توانند سریع‌تر از خودروهای فرمول یک عمل کنند.
علاوه بر این، این نخستین تجربه مایک در پیست ایندیاناپولیس بود؛ او باید با سیستم اندازه‌گیری آمریکایی و اصطلاحات محلی نیز سازگار می‌شد. خودش با خنده گفت: برایم جالب بود که اینجا چیزی به اسم لاستیک نو نداریم! وقتی گفتند؛ "برچسب"، اصلاً نفهمیدم منظورشان چیست.
در اصطلاحات ایندی‌کار، به لاستیک نو «برچسب» می‌گویند، چون روی آن برچسبی نصب شده که هنگام استفاده جدا می‌شود. مایک ادامه داد: همچنین با واحدهایی مثل فوت و یارد روبرو شدم که برایم تازگی داشت. خیلی چیزها کاملاً متفاوت هستند اما آشنا شدن با یک سیستم متریک جدید، تجربه‌ای جالب بود.
نتیجه آزمون؛ سومین نفر سریع
طبق گزارش‌ها، شوماخر مجموعاً 18 دور رانندگی کرد و با ثبت زمان 1:10.980، سومین زمان سریع را در بین شرکت‌کنندگان به دست آورد. سریع‌ترین راننده، دنیس هاوگر نروژی بود؛ قهرمان فرمول 3 در سال 2021 که فصل گذشته با اقتدار قهرمان سری Indy NXT (معادل فرمول 2 در ایندی‌کار) شد و با پیست آشنایی بیشتری نسبت به مایک داشت. هاوگر با خودروی Dale Coyne Racing زمان 1:10.768 را ثبت کرد. نفر دوم، الکس روسی باتجربه بود با زمان 1:10.858. مایک همچنین از رانندگانی چون کایو کولت، لوکی هیوز و جیمز رو سریع‌تر بود.
با توجه به نداشتن تجربه در خودروی ایندی‌کار و تازه‌کاری در پیست ایندیاناپولیس، عملکرد مایک بسیار درخور توجه بود. مهمتر از همه، خودش از تجربه‌اش احساس رضایت داشت: تقریباً بلافاصله پس از نشستن پشت فرمان، احساس اطمینان داشتم. این نشانه خوبی است. واقعاً مشتاق امتحان کردن آن بودم و خوشحالم که تیم RLL این فرصت را به من داد. البته نتوانستیم برنامه کامل را اجرا کنیم چون چند مشکل پیش آمد اما در مجموع به هدف‌مان رسیدیم.
او افزود: فرمان آن‌قدرها هم که می‌گویند سفت نیست. اگر به ایندی‌کار فکر می‌کنید، بدانید که همه چیز آن‌قدرها هم ترسناک نیست. چالش‌برانگیزترین بخش، درک مرزهای توانایی این خودرو بود. در چند پیچ به راحتی از مرز عبور کردم و چند بار وارد چمن شدم اما همین به من کمک کرد تا بفهمم حد و مرز خودرو کجاست. در کل، این خودرو واقعاً فوق‌العاده است و رانندگی با آن لذت‌بخش است. همه‌چیز خیلی خوب پیش رفت و خوشحالم.
آینده‌ای در ایندی‌کار؟
مایک هیچ‌گاه پنهان نکرده که علاقه‌مند است شانس خود را در ایندی‌کار امتحان کند: پدرم همیشه به من می‌گفت که شوماخرها وقتی می‌توانند چرخ‌ها را ببینند، سریع‌تر می‌روند! هنوز باید خیلی چیزها را تحلیل و بررسی کنم تا ببینم مسیر آینده‌ام چگونه خواهد بود. برای فصل 2026 پذیرای گزینه‌های مختلف هستم و ایندی‌کار یکی از این گزینه‌هاست اما اگر تصمیم به شرکت در یک سری مسابقات بگیرم، 100 درصد خودم را وقف آن خواهم کرد. انجام برنامه‌ای دوگانه برای من قابل قبول نیست، چون تمرکز را از هر دو سری می‌گیرد. باید از آینده‌ام مطمئن باشم، اما نمی‌دانم این تصمیم قبل از تست بیضی شکل گرفته خواهد شد یا بعد از آن.
شانس واقعی برای فصل 2026؟
آیا مایک واقعاً شانس حضور در ایندی‌کار از اوایل 2026 را دارد؟ پاسخ مثبت است. در تئوری، او حتی می‌تواند در همان تیمی که برایش تست داد، یعنی RLL، یک کرسی به دست آورد. هرچند که هر سه راننده فعلی تیم برای فصل 2026 قرارداد دارند اما عملکرد ضعیف دولین دفرانچسکو (که در بین رانندگان ثابت پایین‌تر از همه به جز یک نفر قرار گرفته، می‌تواند دلیلی باشد برای کنار گذاشتنش. جایگزینی او با مایک با توجه به نام خانوادگی شوماخر و ظرفیت بالای جذب اسپانسر اقدامی منطقی است.
فراتر از RLL، تیم‌های دیگری نیز جای خالی دارند:
Dale Coyne Racing با حضور دنیس هاوگر، بعید است به دو تازه‌کار اعتماد کند.
Juncos Hollinger Racing هنوز یک صندلی خالی دارد و رینوس وایکِی به عنوان راننده اول معرفی شده است.
AJ Foyt Racing نیز پس از انتقال دیوید مالوکاس به تیم پنسکه هنوز جایگزینی معرفی نکرده است.
گزینه دیگر اما کمتر
احتمال اتحاد دوباره با تیم ایتالیایی پرما در ایندی‌کار است. با این حال، هنوز مشخص نیست که پرما قصد ادامه حضور در این سری را دارد یا خیر. از سوی دیگر، با توجه به عملکرد کالوم ایلوت و فصل فوق‌العاده رابرت شوارتزمن، کنار گذاشتن آنها برای آوردن مایک ریسک بزرگی خواهد بود.
اگر مایک شوماخر در فصل آینده وارد رقابت‌های ایندی‌کار شود، نباید از همان ابتدا انتظار پیروزی داشت. مسیرهای بیضی‌شکل آمریکایی چالش‌های خاص خود را دارند و عادت کردن به آنها زمان می‌برد. با این حال، فرصت برای درخشش وجود دارد. شوارتزمن ثابت کرد که حتی در فصل نخست نیز می‌توان در بیضی‌ها عملکرد خوبی داشت. همچنین مثال رومن گروژان که با تیمی میان‌رده به سه سکو دست یافت و یک‌بار تا آستانه پیروزی پیش رفت، نشان می‌دهد که موفقیت در تیم‌های متوسط نیز ممکن است.
در هر صورت، به نظر نمی‌رسد که آینده‌ای روشن با تیم آلپاین در قهرمانی جهان برای مایک در دسترس باشد. شاید پیست‌های آمریکایی و خودروهای ایندی‌کار مسیر تازه‌ای برای بازگشت او به اوج باشند.
